in ruil vir die eerste opsie op Drie Eike, en hy het dit gekry,” vertel sy.
“Maar dis mos bedrog! Wat het Riaan besiel om die plek aan julle te verkoop?” vra Morné onthuts.
“Ek sal nie kan sê nie.” Sy glimlag halfhartig. “En vir tyd en wyl sal ons van die ete in die hawekafeetjie moet vergeet, want Riaan is terug.”
“En julle raak Saterdagaand verloof?” vra hy, ’n tikkie vyandigheid in sy stem.
“Beslis nie. Ek het Riaan tydens die April-vakansie in Durban ontmoet, maar daar was geen sprake van ’n liefdesverhouding nie. Nou is daar skielik, maar sonder my toestemming. Ek . . . e . . . het net ingestem om Riaan te help en by te staan terwyl hy aansterk, maar ek is nie van plan om aan hom verloof te raak nie,” vertel sy. Sy wonder of sy te veel sê, maar weet intuïtief dat sy vriendskap van ’n onbevooroordeelde man soos Morné in die toekoms nodig sal kry.
“Ek ken Riaan my lewe lank, daarom weet ek hoe hy sal redeneer: speel net siek en kry sy sin.” Hy glimlag skeef. “Dié keer is hy toevallig siek, want ek het hom in die hospitaal besoek. Sê vir hom ek wou nie ’n vyfde wiel aan die wa wees met sy tuiskoms nie, maar ek sal weer kom kuier.”
“Koe-ie! Koe-ie, ou dingetjie, waar draai jy so lank? Ek het al klaar koffie gemaak,” roep Sophia uit die agterdeur.
“Dan ry ek eers. Sien jou, Erika,” groet Morné en klim in sy bakkie.
Erika bly staan om sy bakkie agterna te kyk, gretig om haar ontmoeting met Riaan nog ’n rukkie langer uit te stel, maar Sophia laat weer ’n dringende “Koe-ie!” uit die agterdeur hoor, en sy draai met ’n moedelose sug om en stap huis toe.
Riaan is skraler, maar sy hare is nog ’n donker rooibruin, sy oë groenbruin, wat hom so sterk na Karen laat lyk, en sy gelaatstrekke reëlmatig en aangenaam om na te kyk. Sy het nie gedurende die vakansie gemerk dat sy druipende lippe hom ’n uitdrukking van onvergenoegdheid gee nie, maar moontlik het daar niks in Durban gebeur wat hom rede tot ontevredenheid gegee het nie, dink Erika terwyl sy die voorste sitkamer binnestap en in die deur bly staan.
“Erika!” Riaan kom vinnig orent uit sy stoel, sy glimlag verwelkomend, maar met ’n tikkie onsekerheid in sy oë, asof hy weet hy het nie die volle waarheid oor hulle verhouding vertel nie en nou twyfel aan die ontvangs wat hy sal kry. “Dis wonderlik om jou weer te sien, Erika.”
“Hallo, Riaan. Ek was jammer om te hoor van die ongeluk, maar ek kan sien dit gaan al stukke beter,” antwoord sy en glimlag gewoon, maar gaan nie na hom toe nie, omdat sy tog nie sy hand kan skud nie. Sy stap tot by die koffiewaentjie. “Is dié koppie myne, tant Sophia?” vra sy, intens bewus van Wilhelm wat oorkant haar sit en haar met die konsentrasie van ’n roofvoël dophou.
“Ja, hartjie, maar as dit dalk koud is, skink vir jou ’n ander koppie in. Ek het nie geweet Morné het by jou kom kuier nie,” sê tant Sophia onskuldig.
“Morné? Dan kuier hy hier? Hoe lank ken julle mekaar?” vra Riaan skerp.
“Sedert my aankoms op Drie Eike toe hy na Amalia kom soek het,” antwoord sy kortaf, sien Riaan selfbewus bloos en kyk vas in Wilhelm se koue, berispende oë.
Wat verwag Wilhelm van haar? wonder sy gekrenk. Sy het Riaan maande gelede in Durban gesien en sedertdien was daar geen kontak tussen hulle nie. Riaan voel vir haar vreemder as Morné of selfs die ysige grondbaron, dink sy. Sy glimlag onwillekeurig, maar haar glimlag versteen toe Wilhelm begin praat.
“Gaan jy nie vir Riaan help dat hy sy koffie kan drink nie? Hy is nie in staat om ’n koppie vas te hou nie, daarom moet hy gehelp word.”
“En wat skort met mý ou hande?” vra Sophia geraak. “Nee a, ek het darem mos al die jare vir Riaan help grootmaak, en nou is ek weer hier om die seun te verpleeg en by te staan. Wilhelm, jy was te lank oorsee, daarom weet jy nie meer wat is ’n ordentlike meisie nie. Erika is nog ’n skaam kind, goedgemanierd en op haar plek, en sy weet dis nie haar plig om ’n jong man aan wie sy nie eens verloof is, te verpleeg nie,” vervolg sy teregwysend.
Erika sug verlig en glimlag vermakerig toe haar oë dié van Wilhelm vang.
“Riaan het op pad huis toe gepraat van planne om Saterdagaand –” begin Wilhelm en sien hoe vinnig Erika se glimlag op die vlug slaan.
“Ek kan my eie praatwerk doen, Wilhelm,” val Riaan hom onvergenoeg in die rede. “Dankie, tant Sophia, ek sal nie nou koffie drink nie. Ek is moeg van die rit. Sal Tannie my help om my nagklere aan te trek? Dis tog al laat en dit het reeds weer begin reën.”
“Ek sal jou help,” bied Wilhelm aan, staan op en stap saam met Riaan die vertrek uit.
“Dis hoe dit was toe hulle nog seuns saam in die huis was,” vertel tant Sophia. “Wilhelm had altyd die jonger Riaan beskerm, en met verloop van tyd het Riaan begin dink hy kan maar doen wat hy wil, want sy ouboet sou altyd regmaak wat hy verbrou het. Soos nou met Drie Eike ook. Riaan het maar alte goed geweet hy doen nie die regte ding nie, maar hy het hom nie daaraan gesteur nie. Nee, hy wou ’n boot koop, en julle geld was goed genoeg daarvoor.”
“Ons sal maar wag totdat Riaan weer heeltemal gesond is voordat ons oor Drie Eike praat,” sê Erika. “Wilhelm wil nie hê ons moet Riaan ontstel nie.”
“Riaan raak net ontsteld wanneer dit hom pas – soos nou, toe hy besluit het hy wil jou hê. Jy moes sy praatjies in die motor gehoor het; ek was sommer lus en klap die mannetjie se ore warm, want soos hy te kere gaan, het hy klaar al kaart en transport vir jou ook, ou dingetjie. Maar dis nie vir hóm wat jy liefhet nie?” vra Sophia, haar blik deurdringend op die blosende Erika.
“E . . . e . . . dink nog nie aan trou nie, Tannie,” verweer sy halfhartig.
“Natuurlik nie, want ons weet nog nie wat Wilhelm wil doen nie.” Sophia skud haar kop meewarig. “Tsk, tsk, jy het kwaai kompetisie, ou diertjie. Daar is die vryerige Amalia wat my alte veel aan ’n klimop of ’n rankpampoen herinner, want sy rank mos ’n man toe as sy besluit sy is verlief op hom; en dan is daar Minette du Toit wat nou weer in die huweliksmark is.”
“Dink Tannie Wilhelm sal met Minette trou?” vra Erika gelykmatig.
“Hô-hô-hô,” lag Bartel met sy kamma basstem en loer saam met Jackie met haar maskergesiggie oor die rugleuning van die rusbank waarop Sophia sit.
“Hiert, jou satanskind!” krys Sophia en laat haar halfleë koppie op haar piering omkantel. “Ou dingetjie, help gou hier. Kyk nou net hoe bemors ek myself, en dit net oor ’n duiwelse jongetjieskind! Kom hô-hô-hô jy net weer een keer in my ore, Bartel, en ek klap jou sitvlak vuurwarm!” raas Sophia, haar lippe nog trillend van skrik.
“Tannie kan darem hard skree en vloek, amper net so goed soos my ouma Esmé. Maar my ouma sê nie net Satan en duiwel nie, weet Tannie? Sy sê ook –” vertel hy gretig.
“Bartel!” Erika kyk hom berispend aan terwyl sy Sophia se koppie en piering op die koffiewaentjie neersit. “Ons wil nie hoor wat jou ouma Esmé sê nie, maar ons sal graag wil weet waarom kruip jy en Jackie agter die rusbank weg. Luister julle grootmense se geselskap af?” vra sy streng.
“Tannie Erika, man, het Tannie hom nie gesien nie? Hy het sulke lang, geel tande en ’n swart baard en swart oë gehad, en . . . en hy het ’n blink, skerp mes tussen sy tande vasgebyt en ’n handgranaat in sy linkerhand en ’n swaard in sy regterhand gehad, en toe –” beskryf Bartel sy
