staptog na hulle jeugstrand is soos ’n rituele begrafnis. Sy wil afskeid neem van die self wat saam met Jade verdwyn het. Haar depressie het haar alles in kleurtone van grys laat sien. Nou sien sy weer kleur raak: geelgroen bosse teen die hoogtes, die salmpienk strandsand, ’n katooggrou see. Vir die eerste keer in ’n lang tyd wens sy daar was ’n potlood in haar hand. Dit is immers een van die redes hoekom sy ná haar vrugtelose soektog na L’Agulhas teruggekeer het – omdat Zoetendal die enigste tuiste is waar sy ’n kans het om haarself deur haar kuns te vind.
Indien daar ’n inniger band tussen haar en Nelia was, kon sy troos by haar gaan soek. Sy wens sy het nou langs haar gestap. Sy sou haar vra: Onthou jy nog Suiderstrand was ons Krismisstrand? Maar Nelia stel sekerlik nie in ’n knus strandjie tussen niks en nêrens belang nie. Na sovele eksotiese vakansiehotelle is Suiderstrand in haar oë ’n gehuggie. Sy het soveel te kenne gegee in hulle telefoongesprekke.
Carine is ’n ander saak. Maar hoe sal sy weet? Sy het haar byna twee jaar laas gesien. Hoe lyk sy op tienjarige ouderdom? As sy net ’n onlangse foto van haar kon kry … Emmie is ongenaakbaar daaroor. Toe sy tydens haar soektog na Helie in Kaapstad was, het Emmie haar uit Villa d’Este verjaag voordat sy Carine kon sien.
Sy kyk strandaf. Sy hoop die naderende strandstapper draai by die rotse af. Daar is iets so onvermydelik aan twee vreemdelinge alleen op ’n verlate strand – veral as hulle stadig na mekaar drentel. Tree vir tree bou daar ’n vreemde krag tussen hulle op. Dis asof hulle lewe op dié oomblik ingestem is.
Die wind wieg oor die jaspisgroen see. Seemeeue skarrel voor haar voete uit. Adri kyk opsetlik na die silwerfyn sandpatrone van die vroegoggend-skulpdiere. Indien sy oogkontak vermy, stap hy dalk verby. Sy sien met ’n vlugtige blik die vele lagplooie langs sy oë en die donker stoppelbaard op sy ken. Sy hande is beslis nie dié van ’n hengelaar nie.
Hulle oë ontmoet vir ’n oomblik. Nie een van hulle twee glimlag nie. Op dié terug-na-niks-strand slenter ’n mens nie omdat jy mense wil ontmoet nie.
“Het jy ook jou stukkie hemel kom soek?” vra hy toe hy voor haar gaan staan.
Adri wil verbouereerd verbystap, maar iets onnoembaars hou haar vas. Sy tel ’n wit spoelklip op om sy oë te vermy. Glad gebeitel deur tyd en rotse lê die wit steenpêrel uit die see op haar palm. “Toe ek klein was, het ek geglo die engeltjies spring hier van die wolke af.”
“En nou?” vra hy.
“Nou glo ek nie meer in engeltjies nie.” Watter snert raak sy teenoor die vreemdeling kwyt? Moegheid moes haar onnodiglik laat oopmaak het. Sy haal haar rugsak af en sit dit op die rots neer. ’n Minuut langer in sy geselskap en sy huil haar hart uit. Haar hartseer lê so vlak – die onverstaanbare begrip in sy oë so diep.
“Stap jy dikwels op dié strand?” vra hy en leun gemaklik agteroor met sy rug teen die rots, sy oë die grys van ou klipmure.
“Ek het eers.” Sy spring op ’n hoë rots en draai haar rug op hom.
“En vandag?”
“Vandag het my huis te klein geword.” Sy voel roekeloos. Na hierdie terloopse kennismaking sal hulle mekaar nie weer sien nie. Wat maak dit saak wat sy sê?
“Word plekke maklik te klein vir jou?”
“Nie alle plekke nie … hospitale wel,” sê sy nadenkend en draai haar blik na sy ernstige gesig. Hy lig sy wenkbroue en glimlag effens.
Adri maak haar rugsak oop, haal ’n fles koffie uit en bied hom ’n beker vol aan.
“Hoekom praat ’n mooi, jong vrou soos jy so? Die wêreld behoort aan jou voete te wees.” Hy teug aan sy koffie terwyl sy ’n antwoord soek.
“Skoonheid is nie ’n waarborg teen die lewe se aanslae nie.” Sy wag woordeloos vir haar koppie, pak dit terug in die sak toe hy klaar is en gooi die sak oor haar skouer. Sy stap in die rigting van die L’Agulhas-pad. Hy val langs haar in en laat sy oë oor haar profiel gly. Los blonde hare hang lusteloos op haar skouers. Haar lyf is weggesteek in ’n groot sweetpak. “Ouderdom is beslis nie ’n waarborg nie.”
Haar vinnige blik val op sy duur goue horlosie en sy ontwerpersdrafskoene. “Lyk nie of die jare jou te sleg behandel het nie.”
Hy volg haar blik. “Geld is nog minder ’n waarborg vir geluk. Jy glo my nie nou nie … ek kan dit sien. Mettertyd sal jy my wel glo. Dalk wanneer jy jou eerste miljoen gemaak het.”
“Ek het iemand geken wie se groot droom dit was om voor veertig ’n miljoen te maak. Hierdie droom het ’n paar lewens verwoes.” In haar somber oë dein ’n herinnering. Sy het lankal haar rug op gedagtes aan Richard gekeer. Net soms, wanneer sy in die diep donkerte van ’n maanliglose aand op Zoetendal se stoep sit, gun sy haar herinneringe aan hom.
“Waaroor droom jy?” vra hy.
“Soms oor my eie binneversieringsbesigheid.”
“Die kuns is om drome in planne te omskep.”
“Planne help jou niks as die geluksgodjies ’n gly in jou het nie.” Hoekom raak sy soveel onsin kwyt? “Wel, sien jou dalk eendag weer,” sê sy toe die L’Agulhas-pad voor haar lê.
“Wil jy nie saam met my terugry nie?” Hy beduie na waar sy motor staan.
Adri skud haar kop heftig. “Nee. Ek het die stappie nodig om my kop skoon te kry.”
“As ek ’n geluksgodjie teëkom, stuur ek haar na jou,” sê hy met ’n glimlag en groet hand omhoog.
Adri maan haarself om nie om te kyk nie. Sy is te bang sy neem sy aanbod aan. Hy voel soos iemand op wie se skouer jy soos ’n verdwaalde dogtertjie kan tjank.
Veel later, toe sy met haar hande gevou voor haar esel sit, dink sy steeds aan die vreemdeling op die strand. Dalk moes sy haar opgekropte geheime met hom gedeel het. Dit is vandag amper ’n jaar sedert Jade se geboorte. Sy moet rigting kry, want sy het skaars geld vir kos oor. Hospitaal- en doktersrekeninge het haar spaargeld opgevreet. Die ontmoeting met die vreemdeling was ’n wegwyser. Die kuns is om drome in planne te omskep, het hy gesê. Wel, sy het nie eens krag om planne te maak nie. Sy tel ’n verfkwas op en maak ’n buisie olieverf oop. Sy wou Suiderstrand nog altyd op doek verewig.
Wat sal ’n paar dae langer op L’Agulhas saak maak?
’n Week later lui haar klokkie onverwags. Vreemd, sy kry nie juis besoekers nie. Sy sit haar verfkwas en palet neer. Suiderstrand-blues is amper voltooi. Sy vee haar vuil vingers aan haar verfjas af en gaan maak die deur oop.
“Is jy Adri Keet?” vra die donkerkopvrou op haar drumpel en loer oor Adri se skouer. Voordat Adri kan antwoord, wys sy na die sitkamergordyne. “Ek sien ek is op die regte plek. Aangename kennis. Ek is Jackie Nel van die Waenhuiskrans Hotel. Kan ons asseblief besigheid gesels?”
Adri staan oorbluf agteruit en nooi haar met ’n handgebaar binne. Jackie loop die sitkamer binne asof die huis aan haar behoort. “Jy het wondere verrig in die distrik se rykste huise! Jou kliënte is vol lof. Is jy nie lus om dieselfde vir ons hotel te doen nie? Ons het die ou plek opgekoop en dit het drasties ’n verjongingskuur nodig.”
Adri glimlag ongelowig. Hier is die geluksgodjie waaroor die vreemdeling op die strand gespot het.
“Gee jy om as ek inloer?”
