waar. Ontspan, maan sy haarself. Dit is makliker gesê as gedaan. Vir die eerste keer sedert Richard se aanrakings, liefkoos ’n man haar weer.
Max voel die spanning aan. Hy laat haar stadig gaan en stap na die skildery. “Ek is bly jy is nie meer so gedrewe nie.”
Min weet hy … dink Adri en sluk hard aan die knop in haar keel. Nou is die oomblik … vra hom! “As ek ’n ooreenkoms met jou aangaan, sal jy my help om ’n winkel in Claremont te koop?” vra sy selfbewus.
“Kan jy geld daaruit maak?” vra Max met ’n opgetrekte wenkbrou. Sy sal nooit ophou om hom te boei nie. Nes hy dink hy verstaan haar, dan kom sy met iets nuuts na vore.
“Nie onmiddellik nie … eers wanneer ek die winkel verander het na ’n interieurwinkel. Voorlopig sal dit egter as ’n goeie wegspringblok dien.”
“Wegspringblok waarvoor?” vra hy verbaas.
“My winkels … daar gaan ’n paar wees. Interieurwinkels met die Fraiings-stempel – vol produkte uit my fabriek, my eie gedrukte Fraiings-materiale en -muurpapier …”
“Hokaai! Een droom op ’n slag. Wanneer kan jy my die winkel gaan wys?”
“Ek sal die naweek vir samesprekings met die huidige eienaar, Janet Abrahams, in Kaapstad wees. Ken jy haar?”
“Ek ken jou. Dis goed genoeg vir my. Hoeveel kapitaal het jy nodig?”
Sy noem die koopsom en kyk versigtig na hom. Hy knik instemmend. “Klink billik. Ek dink ek kan finansiering daarvoor vir jou reël.”
“Hoe gaan ek jou bedank?”
“Maak geld en betaal my terug. Met rente.”
Adri kan aan nog ’n manier dink. Sag soos die duifgrys reën buite, val haar eerste soen skrams teen sy wang. Begeerte vermeng op hul lippe totdat sy met haar tongpunt sy mond oopdwing en sy mondhoeke se klam wande vind. Met ’n kreun trek hy haar nader en soen haar totdat al die vrese tussen hulle verlangens word.
“My fynbosmeisie,” fluister hy.
“My gelukgsgodjie …” fluister sy laggend terug. Sy trek sy kop weer af na haar gesig en soen hom met maande se ingehoue emosies. Die salige gevoel om vasgehou en gesoen te word, laat haar van haarself vergeet. Max se donker hare krul sterk en weerbarstig in haar hande. Sy gevoelvolle lippe op hare is klam en sy hande lok langvergete lyfwaarhede uit. “Kom,” sê Adri en neem hom na die slaapkamer.
Reën druis teen die vensters. Vuurtoringstrale verf die mure met ’n grysgeel kwas. ’n Perfekte palet vir passie.
Max knoop selfversekerd Adri se rok los en laat dit van haar skouers gly. “Jy het sulke mooi skouers.”
Adri se soepel vingers maak sy hemp los. Sy vroetel in sy krullerige borshare. Lank het sy vir dié oomblik gewag wanneer sy gereed is om ’n man weer met volle oorgawe te bemin.
“Bemin jy my nie uit dankbaarheid nie? Oor die winkel en so aan nie?” vra hy. Sy selfvertroue is vir ’n oomblik laag. Haar naakte lyf lyk so jonk en ferm teen syne.
“Oordeel self,” sê Adri en trek hom tergend op die bed neer. Die lakens se koel sagtheid kreukel om haar borste. Sy spons die milde weelde van sy liefkosings op, ervaar sy smeulende koestering met ’n vlammende drif. Hulle lywe strengel ineen. Sluimerende begeertes in Adri word ’n stuwende krag. Sy wil haar desperate hart se wonde genees.
Ses maande na hulle eerste liefdesnag sit Adri en beplan die openingsaand van haar nuwe interieurwinkel. Rondom haar woel en werskaf dit. Skrynwerkers sit steeds nuwe rakke in. Verwers rol lae verf aan. Daar is nog heelwat skaafwerk nodig om te sorg dat die winkel soos ’n gesofistikeerde interieurwinkel lyk. Sy sit self af en toe hand by. Vandag móét sy haar lessenaarwerk takel. Sy oorhandig die fabriek se vol kartondose aan ’n assistent en verdwyn na die kantoor agter in die winkel.
Sy begin deur die antwoordkaartjies vir die openingsaand te liasseer. Die room van die Kaap se sosiale elite het laat weet hulle kom. Sy skuif ’n paar rolle materiaal eenkant om die skril luiende telefoon te vind. “Tassles. Adri Keet, goeiemôre …” Fraiings het ter wille van sy ligging in ’n oorwegend Engelse koopbuurt, en Adri se droom om uitvoerprodukte te maak, Tassles geword.
“Wie sou dink jy is astrant genoeg om my na jou winkelopening uit te nooi?” Adri luister geskok na Emmie se baasspelerige stem.
Haar vennoot het die gastelys opgestel. Adri het vlugtig daarna gekyk – te vlugtig, blyk dit. As sy Emmie Berger se naam daarop gesien het, sou sy dit uitgekrap het. “Moenie jouself vlei nie. Ek en my vennoot bestuur Tassles saam. Jy was op haar lys.”
“Jy het my stoutste verwagtinge oortref. Ek het altyd geweet jy het talent, maar ek het verwag jou hormone sal in jou pad staan. Jy het seker gehoor Richard het gou afgehaak nadat jy weg is.”
Adri klem haar hande saam. Sy wéét hy is getroud. Hoekom ontstel dit haar om die nuus uit Emmie se mond te hoor? Oor die “gou”? “Hoe gaan dit met Carine?”
“Uitstekend. Ons is op pad Londen toe.”
Adri hou lighoofdig aan haar lessenaarrand vas en voel die trane in haar keel brand. Die telefoon klik in haar oor toe sy stadig die knoppie indruk. Sy sien nie langer kans om met Emmie te praat nie.
Het sy regtig gedink sy kan terugkom Kaapstad toe, Richard en Carine kontak en voortgaan waar hulle opgehou het? Richard is baas van ’n groot hotelgroep en getroud. Hy is meer as ooit vantevore buite haar bereik. En Emmie het Carine teen haar en Nelia gedraai. Sy haal diep asem en pak die rolle muurpapier een vir een weg. Die opium van werk. Vir haar is dit die enigste doepa teen emosionele pyn.
17
Adri vleg deur groepe Kapenaars wat in ’n swierige markiestent glasies klink tydens die jaar se belangrikste perderesies, die Met. Na die opening van Tassles doen Janet haar bes om haar aan die Kaapse elite voor te stel. Haar sosiale dagboek is reeds redelik vol. Die Kaapse in-klieks is altyd op soek na nuwe suksesvolle gesigte om hulle ander gaste mee te beïndruk.
Eers sien sy net sy blonde kop. Hy het ’n kraakwit hemp en donkerblou baadjie aan en staan met sy hand in sy broeksak. Rondom sy oë is daar veel meer plooie. Hy lyk ouer as die Richard wat sy onthou. Die besige vertrek kom en gaan voor haar oë in ’n waas van indrukke en geluide. Sy neem lighoofdig ’n glas sjampanje by ’n kelner. Haar oë bly op Richard vasgenael. Hy kyk skielik op. Sy wakker oë beweeg oor die skare koppe, maar voordat hy Adri raaksien, neem iemand hom aan die arm. Adri draai om toe Janet haar arm om haar skouer sit en haar aan ’n paar kennisse voorstel. Na die kennismakings lig sy haar oë op om weer na Richard te soek.
Hy is besig om sy weg deur die skare na haar te vind, sien sy ontsteld. Hy groet ’n vriend met ’n gemaklike handwuif sonder om sy oë van haar weg te neem. Hulle ondersoek mekaar se gesigte totdat hy voor haar staan. “Ek het nie gedink ons weersiens sal so wees nie. Beslis nie hier nie …” sê hy sag. Hy wys met ’n wye handgebaar na die tent. Sy oë verlaat nie haar gesig nie.
Was sy stem altyd so diep? “Ja, wie sou nou kon dink …” sê sy. Veilige clichés, holrug geryde uitdrukkings – bruggies oor die stiltes van jare. Het ons na al die jare nie veel meer om vir mekaar te sê nie? wonder sy.
Hy kyk rond asof hy ’n ontsnappingsroete soek. “Kom, ek wil nie hier met jou praat nie,”
