kamers het julle?”
Jackie verwonder haar aan die verandering in Adri. Haar gesig het skielik lewe gekry. Sy gesels oor die nuwe voorkoms wat hulle die Hotel Woltemade destyds gegee het.
“Skilder jy ook?” vra Jackie na ’n rukkie.
Adri neem haar na die studio. Son stroom die vertrek binne en verleen glans en heerlikheid aan die seetoneel op haar esel.
“Het jy ’n koper hiervoor?” vra Jackie geesdriftig.
“O nee. Dit sal weke wees voor dit klaar is.”
“Ek weet wie dit sal koop. Die eienaar van ons hotelgroep. Hy’s mal oor dié strand.” Jackie onderdruk ’n glimlag. Sy gaan nie Max Alexander se speletjie weggee nie. Vreemd, sy het nie gedink hy stel belang om veel jonger meisies om sy pinkie te draai nie. ’n Ware hartebreker verloor seker nooit sy slag nie.
Baie maande later stap Jackie die hoofsuite van die Hotel Waenhuiskrans binne waar Adri aandag gee aan ’n paar laaste dekordetails. “Wag tot die direksie dit sien! Hulle gaan mal wees hieroor! Nou is ek eers bly Max het gekom,” sê Jackie.
“Wie?” vra Adri moeg. Om die werk klaar te kry, moes sy ’n gebou op L’Agulhas as fabriek inrig. Sy het plaaslike vroue as naaldwerksters opgelei. Nou besit sy haar eie fabriek. Sy tel die etikette van die duvets op en stoot dit onopsigtelik uit die pad. Fraiings, lui die etikette. Sy het haar droom bewaarheid.
“Jy weet, Max Alexander, die hoteleienaar …”
“O ja,” sê Adri en stap na die volgende kamer.
Veel later, terwyl die direksie op die foyerbalkon met die bestuur glasies klink, kyk sy onbelangstellend na hulle van waar sy gordyne hang. Haar oë glip na die donkerkopman in die groep. Sy staan onwillekeurig weg van die venster.
Die vreemdeling van Suiderstrand staan in die middel van die groep. Sy het nie gedink sy sal hom ooit weer raakloop nie. Hoekom het sy tog sulke snert teenoor hom kwytgeraak?
Hulle stap na binne vir die besigtigingstoer. Daar is geen wegkomkans nie. Sy hoor stemme ganglangs nader beweeg. Toe Jackie en die groep die vertrek binnestap, is dit hy wat eerste nader kom.
“Max Alexander,” sê hy en steek sy hand na haar toe uit. Vandag lyk hy glad nie windverwaaid nie. Sy bruin hare val glad en blink oor sy hoë voorkop. Hy is glad geskeer, die informele pak los aan sy skraal maar soepel lyf. Hy gee geen teken dat hy haar herken nie. “Jy het met hierdie ou plek getoor. Baie geluk.”
Sy glimlag verward. Die vreemdeling van Suiderstrand is toe Max Alexander, eienaar van die Waenhuiskrans Hotel en voorsitter van die Toristo Hotelgroep. Hy het Jackie na haar gestuur! Sy is seker daarvan. Sy kyk na Jackie se veelbetekenende blik wat van haar na Max flits en weet haar raaiskoot is in die kol. Geen wonder Jackie het so nou en dan iets oor hom laat val nie. ’n Goeie beplanner en simpatiek teenoor sy personeel. Ongetroud en nonchalant in verhoudings, maar tog ’n warm en meelewende vriend, het Jackie gesê.
Wat het hy vir Jackie vertel? Wat dink Jackie is daar tussen hulle? Sy draai weg van Max en die res van die groep. Sy gaan met bewende hande voort om die gordyne terug te bind.
Max glimlag teer. Hy dink terug aan hoe sy gelyk het die oggend toe hulle ontmoet het. Sy lyk na ’n nuwe mens met haar kort hare in ’n bobstyl, noupassende jeans en ’n saggeblomde hemp. Maar haar oë is steeds vol ontnugtering.
Veel later, na ’n direksievergadering, word Adri na Jackie se kantoor ontbied om Max Alexander te spreek. Toe sy die deur agter haar toetrek, staan hy verwelkomend agter die lessenaar op.
Adri trek onmiddellik weg. “Ek kan nie lank bly nie. Ek het ’n duisend dinge om te doen. Hoekom het jy my nie gesê of laat weet jy is die eienaar van die hotel nie? Ek voel so dom … so kinderagtig dat ek nie die kloutjie by die oor gebring het nie. Die vervlakste Jackie het nooit iets laat blyk nie! Ek het vas geglo ek het die aanstelling op sterkte van my werk vir welaf plaasvroue in die distrik gekry. Ek kon my nooit voorstel dat jy … wel, my geluksgodjie sou wees nie.”
“Daar was niks om te laat blyk nie. Jy het ’n geleentheid nodig gehad om jouself te bewys. Ek het Jackie gevra om jou op te spoor en sy is ’n regte bloedhond. Sy het ondersoek ingestel na jou werk en jy het die aanstelling op meriete gekry.”
“Ek weet nie hoe ek jou kan bedank nie. Jy het my weer vertroue in myself en my vermoëns gegee.”
“Ek weet hoe … kom gee asseblief my hotel by die warmbronne dieselfde behandeling. Toe, wat sê jy?”
“Dink jy nie jy moet iemand anders vra nie? Waenhuiskrans is een ding. Dis ver en afgeleë. Maar die warmbronne …”
Sy oë vernou terwyl hy haar dophou. “Jy het die span, die talent en boonop is jou fabriek om die draai. Ek het niks meer nodig nie.”
“Dankie vir die aanbod. Ek sal daaroor nadink.”
Hy glimlag, sy een mondhoek skuins opgetrek. “Stap jy nog op Suiderstrand?”
“Lanklaas daarvoor kans gekry. Ek moet loop …” prewel sy. “Ek sal jou aanbod oorweeg en jou laat weet wat my antwoord is.”
Sy stap vinnig by die deur uit en probeer vir die res van die dag nie aan Max Alexander dink nie.
Geen man sal weer in die pad van haar drome staan nie.
16
Bykans ’n jaar na Max se werksaanbod klim Adri om middernag moeg in die verlate swembad van die Toristo Hotel Bergsig. Die enigste bewegings op die water is die rimpelings om haar egalige kruipslaghale. Hierdie laataandswemsessies is die grootste pluspunt van die afgelope maande se harde werk om die warmwaterbronhotel ’n nuwe voorkoms te gee. Hierna gaan sy soos gewoonlik inkruip en goed uitrus. Sy het vanaand ’n lewensbelangrike afspraak met Max.
Die eienaar van ’n kwilt- en materiaalwinkel in een van Kaapstad se spogwinkelsentrums het na ’n naweek in Hotel Toristo Waenhuiskrans haar fabriek in L’Agulhas besoek en verskeie bestellings geplaas. Hulle het sommer van die eerste dag af goed klaargekom en Adri het gereeld persoonlik vir haar bestellings deurgeneem. Nou is sy ’n aandeel in die winkel aangebied.
’n Kwilt-cum-materiaalwinkel – nie die vertrekpunt wat sy vir haar besigheid in gedagte gehad het nie. Tog, ’n goeie begin vir haar eerste interieurwinkel. Moontlik ook die begin van ’n nuwe verhouding met Max. Tot dusver was hulle net goeie vriende. Soms het hy onaangekondig by die fabriek opgedaag. Gewoonlik het hulle oor die fabriek se groei en projekte gesels. Soms het hulle Suiderstrand besoek. Mettertyd het sy hom al hoe meer na Zoetendal genooi. Vanaand ontmoet hulle juis weer by Zoetendal. Hy is genooi om haar mees onlangse voltooide werk te kom besigtig – met goeie rede!
“Verkoop die skildery aan my? Asseblief?” is Max se eerste woorde toe hy die aand voor die skildery staan.
“Jy hoef nie die skildery te koop nie. Dis jou geskenk! Sommer om dankie te sê vir alles.”
Max kom staan voor haar en sit sy hande op haar skouers. Sy warm hande streel oor haar kaal arms. Vinger vir vinger skuif hy sy vingerpunte nader aan haar skouerkuiltjie. Met sy duime trek hy die lyne van haar skouerbene na. Al langs haar borsbeen soek hy haar polsslag in haar nek. Toe hy dit vind, plaas hy sy lippe vir ’n oomblik daarteen.
Buite
