help hom deur die ronde venstertjie. Sy voete gaan eerste, dan sy middellyf en net voor sy kop ook verdwyn, sê hy skor: “Julle ouens moenie laat los nie!”
Die groot seuns verseker hom alles is onder beheer. Hy sal binne ’n paar minute weer terug wees met die nessie en die voëltjies.
Trompie is nou buite. Sy volle gewig hang aan die tou. Die drie seuns hou styf vas. Dan laat hulle hom stadig sak.
Buite kyk Trompie teen die muur vas. Die tou is stewig om sy maag vasgebind, maar hy hou ook styf met sy hande daaraan vas.
Die hangende seun begin rondkyk. Hy kyk op na die blou lug bokant hom. Dan kyk hy af en knip sy oë. Die grond is deksels ver onder hom. As hy nou moet val, sal hy nie soos Dominee verlede jaar toe hy siek was gesê het, by die Poorte omdraai nie. Nee, hy sal sommer reguit ingaan.
Trompie word geleidelik rustiger en begin dit geniet om so tussen hemel en aarde te hang. Hy los selfs met sy een hand. Hy glimlag. Hy wens Rooie, Blikkies en Dawie kon sien hoe hy hier in die lug sweef.
Die matriekseuns laat hom stadig afsak. Hulle het egter een ding vergeet en dit is dat Trompie verby ’n klaskamervenster moet gaan. Sê nou een van die leerders in die klas sien hom?
Trompie is nou by die venster. Hy swaai effens van die muur af weg en loer vinnig in. Gelukkig is die venster darem toe. Dit is ’n graadnege-klaskamer.
In die klas sit daar ’n meisie langs die venster. Sy skryf ’n opstel oor die onderwerp “’n Spookstorie”. Sy is besig om ’n aaklige gedaante wat haar pa een nag op ’n verlate plaas gesien het, te beskryf.
Sy kyk op, reguit na die venster toe. Haar oë rek wyd en haar mond hang oop. Sy sien ’n paar skoene met kouse wat daarop lê. Dan twee bene en twee vuil knieknoppe. Sy is so verskrik dat sy nie ’n woord kan uitkry nie. Dan verskyn daar ’n vuil seunsgesig.
Die meisie gaap Trompie aan. Sy gesig is nou regoor hare. Dan – hy kan die versoeking nie weerstaan nie – steek hy vir haar tong uit en trek ’n aaklige gesig. Omdat die seuns daarbo hom vinnig laat sak, lyk dit vir die meisie kompleet of hy sommer net in die niet verdwyn. Haar pen val uit haar hand, sy gee ’n angswekkende gil en val flou neer!
Trompie is nou naby die voëlnes. Hy kyk af. Hy sluk en knyp sy oë toe. Hy kan nie glo wat hy nou net gesien het nie. Toe hy sy oë weer oopmaak, is die toneeltjie wat hom so lelik laat skrik het, nog steeds daar.
Die skoolhoof staan onder op die grasperk. Hy staar die seun ’n oomblik oopmond aan en dan bulder hy: “Kom af daar!”
“Ek kan nie, Menee-, ag, ek bedoel Doktor!” skree Trompie. En dis mos waar. Hoe kan hy afkom?
Die drie seuns in die solderkamer weet van niks nie. Volgens hulle gaan alles nog voor die wind.
In die klaskamer waar die meisie flou geval het, heers daar chaos.
“Wat het haar so laat skrik?” gil die onderwyseres.
“Dit moes iets by die venster gewees het,” skree ’n ander meisie. Die juffrou pluk die venster oop. Trompie kyk op en glimlag pateties vir haar. Hy weet hy is nou in groot moeilikheid en hy wil hê die onderwyseres moet later kan sê die seun wat so geluidloos soos ’n spook langs die muur afgegly het, was darem vriendelik.
“Bly net waar jy is! Moenie roer nie!” bulder die hoof weer van onder af. Hy besef nou sy opdrag dat die seun moet afkom, was onsinnig, maar hy was só verbaas en geskok toe hy een van sy leerders daarbo in die lug sien hang dat hy nie helder kon dink nie.
Trompie kan ongelukkig nie bly waar hy is nie. Die niksvermoedende seuns in die solderkamer laat hom nog steeds sak. Hy kom tot sy sinne en besluit wyslik dat hulle maar van die voëlnes moet vergeet. Trompie pluk aan die tou. Hy kom tot stilstand. Die seuns meen seker hy is nou besig om die nes af te haal.
Daar hang nou by al die klaskamers se vensters kinders en onderwysers uit. Trompie pluk weer aan die tou en die seuns begin hom optrek, maar dit gaan stadig.
“Oppas!” sê Trompie, toe hy by die venster kom waar die meisie flou geval het. “Hier kom ek weer!”
Die hoof is bleek. Hy is bang Trompie gaan val. Hy skree vir die onderwyseres by die venster: “Vang hom as hy verbykom, Juffrou!”
Sy gryp na Trompie, maar dis mis.
“Hardloop op solder toe!” gil die hoof vir ’n onderwyser wat by ’n venster uitkyk.
Die drie matriekseuns in die solderkamer kan nie sien wat aangaan nie, maar hulle hoor nou die lawaai buite! Daar is iets verkeerd. Hulle trek so hard as wat hulle kan.
Skielik bars die deur oop. Hulle skrik so groot dat die tou vinnig deur hul hande gly.
Die twee onderwysers wat kom ondersoek instel, skrik hulle boeglam: “Hou vas die tou!” skree een en gryp die tou vas.
Trompie het só vinnig tot stilstand gekom dat hy hik. Nou word hy weer verder opgetrek.
Die klok het intussen vir speeltyd gelui en almal staan buite en kyk vir die swaaiende figuur teen die hoë muur. Trompie weet daar is niks wat hy nou aan die saak kan doen nie. Hy is in die moeilikheid en hy gaan waarskynlik gestraf word. Hy maak nou maar die beste van die saak.
Hy kyk af. Ver onder hom sien hy die gesigte wat na hom toe opkyk.
Blikkies, Rooie en Dawie staan tussen die kinders en staar Trompie oopmond aan. Niemand praat nie. As daardie tou moet breek! Die hoof en die personeellede lyk bleek.
“Hoe op aarde kom Trompie daar?” wonder Rooie. “Toe ek hom laas gesien het, het hy langs my opgestaan en gevra of hy kamer kan verlaat en nou hang hy daar in die lug soos ’n vink.”
Trompie is uiteindelik weer by die solder se ronde venstertjie. Hy word rof aan sy baadjie se kraag gepluk en deurgetrek. Die kinders ver onder sien hoe hy nog met sy voete skop asof hy vir hulle tot siens wil sê en dan verdwyn hy heeltemal …
Almal op die skoolterrein slaak ’n sug van verligting.
“Gaan speel!” beveel die hoof. “Wat staan julle so hier rond? Dis nie ’n sirkus nie.”
Die hoof het nog steeds ’n nare gevoel op die krop van sy maag. Hy stap vinnig kantoor toe.
Die twee onderwysers bo in die solder bewe. Hulle het groot geskrik! Die drie matriekseuns staar verslae voor hulle uit. Trompie kyk na sy ingeduikte skoenpunt asof dit iets te doen het met die verknorsing waarin hy nou weer beland het. Sy hart klop vinnig.
“Kom saam kantoor toe,” blaf die een onderwyser.
Die onderwysers stap voor. Die drie matriekseuns volg ’n paar treë agter hulle. Heel agter stap Trompie alleen. Niemand praat nie.
Toe die optog by die grondverdieping kom waar die hoof se kantoor is, glip Trompie by die oop portaal uit, weg na die spelende kinders toe.
“En waar dink jy gaan jy heen, mannetjie?” vra die een onderwyser kwaai. Hy het omgekyk net toe Trompie wegglip.
Die seun glimlag verleë en sê: “Ek het gedink net die groot ouens gaan kantoor toe, Meneer. Ek het
