vroegoggendrit en vervolg paniekerig: “Ja, ja, goed, ons is vriende, maar ek moet die eiers dringend by meneer Baumann se restaurant gaan aflewer. Wil jy my selfoon leen om een van die motorfietsryers te bel?”
“As ek een van daardie manne dié tyd van die oggend wakker bel, dam hy my met ’n fietsketting by. Nee, daar is geen ander genade nie: jy sal my moet help, mooi Kayla … asseblief,” versoek hy, die sagte vonkeling van ’n glimlag in sy oë.
As Briand glimlag, verander die kleur van sy oë, dink Kayla en wonder verward waarom sy nie meer in beheer is van haar eie gedagtes nie. ’n Halfuur gelede was sy nog ’n entoesiastiese entrepreneur met die voorneme om oor ’n paar jaar ’n miljoenêr te wees, en nou sit sy op ’n sypaadjie, verkyk haar aan ’n man wat sy enkel gebreek het en wonder wat sy met ’n motor vol gebreekte eiers gaan doen. Briand Olivier is nie werklik haar vriend nie en beslis nie deel van haar toekoms nie, herinner sy haarself streng en versoek met ’n neutrale stemtoon: “Kom dan. Sit jou arm om my nek en ek sal jou probeer ophelp.”
“A, dis ’n uitnodiging wat ek nie kan weerstaan nie,” grinnik Briand, sit sy arm om haar skouers, druk met sy regterhand op die sypaadjie langs hom en kom gemaklik orent. “Ek dink ek sal soos ’n paashaas tot by jou motor kan hop,” spot hy en los haar skouers. Hy druk op die enjinkap van die geparkeerde motor langs die straat om vorentoe te beweeg en sak op sy hurke langs sy trapfiets neer. “Blikskottels! Die voorwiel is so gebuig dat ek ’n nuwe een sal moet koop – en ek het net gister hierdie fiets splinternuut gekoop,” sê hy en kom stadig orent, sy hande troetelend op die gebuigde voorwiel.
“Jy staan op albei jou voete, Briand. Wat het van jou gebreekte enkel geword?” vra Kayla verontwaardig.
Hy kyk na haar en sy glimlag tower songoud in sy oë en laat haar hart in haar bors klop met ’n ongekende geluk wat aan pyn grens.
“Dis jy,” antwoord hy met doodse erns. “Ek sal lieg en bedrieg om net ’n klein bietjie aandag te kry van ’n beeldskone meisie met sagte swart krulhare en oë wat een oomblik ligblou soos ’n winterhemel is, en dan weer donkergrys soos ’n onweerswolk. Klink ek liries, my swartkopmeisie?”
“Ylend, nie liries nie. Is jy seker jy het nie ’n kopbesering opgedoen nie?” vra sy skerp, draai om en loop na die passasiersdeur van haar motortjie toe. Sy besef sy het haar motorsleutel in haar motor gelos, druk met haar hande langs haar gesig en loer deur die toe venster.
“Wat ’n gemors,” merk Briand langs haar op.
Sy ruk haar kop op en sien hom langs haar staan, sy hande ook teen die ruit om binne-in die motor te kan sien. “En jy huil oor ’n simpel fietswiel! Besef jy hoeveel kos sestig dosyn eiers?” vra sy boos.
“ ’n Wavrag geld?” raai hy.
“Ja! En meneer Baumann was my en Sunette se heel eerste kliënt. Wat gaan hy vir sy sakevriende sê as ek nie oor” – sy kyk vinnig op haar polshorlosie en vervolg bitter – “oor ’n kwartier die eiers by hom aflewer nie? As jy nie so simpel was om voor my in te ry en te verongeluk nie, was ek nou ’n suksesvolle sakevrou. Ek hoop jy besef … Haai, waar is jy? Briand … ?” Sy kyk verwilderd om haar rond en sien hom aangedraf kom, ’n paar koerante onder sy arm. “Is jy stapelgek, Briand? Jy het ’n nuwe fietswiel nodig, nie die jongste nuus nie!” Sy is bang om teenoor haarself te erken hoe bly sy is omdat hy nog by haar is. Hy dra sy valhelm in sy een hand en Kayla kyk vlugtig na sy koringblonde hare, laat sak haar blik en bewonder sy sterk beenspiere wat duidelik sigbaar is onder die knielengte-fietsrybroek.
“Ek het my flenter fiets aan die straatlamp vasgeketting en die koerantjoggie ’n fooitjie beloof as hy ’n ogie daarop hou,” antwoord hy, draf om haar motor, bring haar motorsleutels te voorskyn en roep: “Vang!”
Sy steek haar hande instinktief uit en vang haar motorsleutels toe hy dit oor die motordak gooi.
“Sluit oop en red wat te redde is. Ek glo nie die skade is te groot nie. Ek sal die koerante op die agterste sitplek pak sodat jy daar kan sit sonder om soos ’n omelet te lyk. Ek sal bestuur,” sê hy en buig oor die rugleuning om die koerante op die agterste sitplek oop te sprei.
“Dis my motor en ek bestuur,” sê sy koppig, dankbaar om te sien dat die skade nie werklik so groot is nie. Ta Trynie noem haar gereeld ’n morsjors omdat sy boeke, skoene, truie en sweetpakbaadjies voor die passasiersitplek in haar motortjie laat lê, maar al haar onnodige bagasie het verhoed dat te veel van die kartonhouers beskadig word.
“Ek kan nie agter sit nie – my bene sal knoop as ek my soos ’n knipmes moet opvou in daardie klein spasietjie. Kom nou, Kayla, klim in en laat ons ry. Meneer Baumann wag!” beveel hy, klim agter die stuurwiel in, skuif die sitplek agtertoe en hou sy hand gebiedend uit na haar. “Die sleutels, asseblief, my minsame meisie.”
“Jy’s ’n gebore flirt, nes my beste vriendin. Onthou dat ek jou aan Sunette voorstel,” sê sy misnoeg, laat val die sleutels in sy hand en wurm haar deur die smal opening na die agterste sitplek voordat sy die deur agter haar toetrek.
“Ek was galant, maar as jy ’n emosielose robot verkies … Links, regs of reguit aan by die volgende verkeerslig … bie-biep?” vra hy met ’n monotone stem.
“Reguit aan, asseblief,” versoek sy en slaag nie daarin om die glimlag in haar stem te verberg nie. ’n Dosyn of wat gebreekte eiers is ’n goedkoop prys om te betaal vir die genot om Briand Olivier te leer ken, dink sy ingenome en gaan voort met haar rol van navigator.
Kayla sug dankbaar toe hulle die laaste kartonne eiers by die kombuis van die restaurant indra en terugkeer na haar motor.
“Baie dankie vir die ekstra eiers wat jy by die slaghuis gaan koop het, Briand,” sê sy toe sy langs hom in haar motor sit. “Jy’t my gered. Ek was net ’n paar minute laat en meneer Baumann was reg om rusie te maak. As ek boonop nie die volle sestig dosyn eiers afgelewer het nie, sou hy sy bestelling by ons gekanselleer het.”
“Ek verstaan nie,” sê hy en kyk vlugtig na haar, sy uitdrukking onseker. “Dalk klink ek ongeskik, maar dit maak nie sin nie: julle besit die grootste erf en die grootste herehuis in die buurt, maar jy bestuur ’n stokou motortjie en jy verkoop eiers terwyl ander mense nog slaap. Het jou ouers finansiële probleme? Of is ek nou te persoonlik?”
Kayla lag spontaan. “Ek het nog nie so daaraan gedink nie, maar dit lyk seker snaaks vir mense wat ons nie ken nie,” erken sy en sien hom verlig glimlag. “My ouers boer al byna twintig jaar op hulle beesplaas naby São Paulo, in die provinsie met dieselfde naam, in Brasilië.”
“As hulle so lank al in Brasilië woon, waarom is jy nie ook daar nie?”
Kayla byt op haar onderlip en skud haar kop. “Dis nou maar net hoe dinge uitgewerk het. Toe dit tyd word vir my om skool toe te gaan, kon my ouers nie besluit of hulle wil aanbly in Brasilië en of hulle wil terugkom Suid-Afrika toe nie. Dit het destyds gelyk asof hulle sou terugkom, toe besluit hulle ek moet maar liewer my skoolloopbaan in Suid-Afrika begin. Ek het by my tannie Annelize, my pa se enigste suster, kom woon. My tannie is ses-en-veertig, ongetroud en ’n professor in ekonomie aan ons universiteit. En vakansies gaan kuier ek by my ma se ouers. Op ’n manier werk dit eintlik goed uit dat ek by tannie Annelize woon: sy het geen ander naby familie nie, want my oupa en ouma Joubert was albei enigste kinders, en hulle is voor my geboorte reeds dood.”
“Ek weet nog nie waarom jy eiers op jou nugter maag moet verkoop nie,” mor hy.
“Omdat ek gister my finale eksamenvraestel as student geskryf het en van vandag af amptelik ’n werklose persoon
