Sondag is die twaalfjarige Ayoub Useila in ’n missielaanval uit Tel Aviv dood. ’n Kind wat die dood nie kon ontkom nie, selfs nie in die Jabalia-vlugtelingkamp nie.
Yachin kon nie ’n foto van hom in die hande kry nie. Dalk het daar nie een van hom bestaan nie. Maar enige foto van ’n Palestynse seun met die eerste donker donsies op sy bolip, stofvaal hemp en die gewoond-aan-die-hel-kyk van Palestynse vlugtelingkampkinders, sou gewerk het by die nuusberig wat hy daaroor geskryf het.
Die seun wat dié Sondagmiddag gesterf het, het uiteindelik maar net soos die sesjarige Ali al-Shawaf in die lykshuis van die Nasser-hospitaal in Khan Yunis gelyk. Vir altyd dood.
Hugo van Niekerk maak ongemaklik keel skoon.
“Ekskuus dat ek so deur die blare lyk,” sê sy. “Alles is op die oomblik net ’n bietjie oorweldigend, ek voel asof ek op ’n ander planeet is.”
Hy staan half oujongkêrelagtig. “Dit is dalk. Israel is baie anders.”
En hoe. Pas het Yachin vir haar oor die telefoon gesê: “Sondagnag gaan my skyfie maanlig regs en joune links bo ons sit, Bubbeleh. Maar die een en dertigste gaan ek die maan vroeg in die middag al afneem, dagmaan hier bo Our Voice se gebou. Once in a blue moon, August is blue moon month.”
Sy knik beleef. “Ek was vier jaar uit die land, dinge verander.”
“En is jy nou terug? Ek bedoel, permanent?”
“Ek werk in Jerusalem.” Sy wys na die sitkamerbank wat sy nie ken nie, die vertrek waarin sy self nog nooit gesit het nie. “Sit gerus.”
“O, waar?”
Hy kies die stoel soos ’n eie ruimte, albei hande op die armleunings, skouers soos dwarsbalke. Die kaal enkels wat onder die langbroek uitsteek, is meer besproet as sy neus en wange. Die horlosie aan sy regterarm is te groot vir ’n Sondagmiddag, maar verklap dat hy linkshandig is.
“By ’n Engelstalige koerant, Our Voice.”
“Dit klink na goeie ondervinding vir wanneer jy terugkom.”
Sy wil frons, so diep en gesteurd soos Yachin se ma en ouma oor alles aan haar wat hulle nie geval nie. Maar sy bied hom iets te drinke aan.
“Ons het glo nie tee in die huis nie, maar ek vermoed daar is nog koffie oor.”
Twee kinders kom deur die sitkamer geloop: ’n rietskraal dogtertjie met kiewietbene en albasteroë en die seun wat sy met die inkomslag in die televisiekamer gesien het. Hy het donker donsies op sy bolip en sy hare is gejel.
Die seun groet Hugo bedees: “Marrag, meneer.” Vir haar sê hy: “Ons het ’n sleutel, so jy hoef nie te worry nie.”
Hugo staan op. “Kom eers hier, Ronnie.” Hy steek sy hand in die lug en hou dit daar tot die seun syne ook lig. Die vat-vyf-klap is ’n sjampanjepropknal. “Hoe voel dit?”
Die seun grinnik. “Winburg-eerstespan is nie Grey Kollege-eerstespan nie, meneer. Maar dit voel great.”
Hugo vou sy arms. “Hou dit so. Van nou af is dit elke dag agt keer om die rugbyveld. Grey het die voorregte, jy het vir my by die Wiskundeklas se venster. Ek gaan tel.”
Die kinders sluit die voordeur oop en gaan buitentoe. Die dogtertjie wuifpraat met ’n hoë stemmetjie: “Bye, meneer.”
Die seun kyk oor sy skouer, sy ore bruinrooi. “Tot siens, meneer. Thanks, meneer.”
Margo kyk na Hugo en skud haar kop. “Ek ken nog niemand op dié planeet nie. Hierdie kinders …wie is hulle?”
Sy skouers staan nog steeds soos dwarsbalke. “Oorlede oom Lukas se kleinkinders, die middelste en die jongste dogtertjie. Ronnie is in my registerklas, ’n Cheetah-ondersteuner soos min. Hy en sy pel, Sylvester Liversage, ryloop Bloemfontein toe vir hulle wedstryde.”
“Kuier die kinders hier?”
Hy vryf aan sy wang. “Hulle bly hier.”
“Hier in my ma se huis?”
Hy lyk soos iemand wat vermoed hy bring slegte nuus. “Jou ma bly bo, hulle hier onder. Hulle deel die kombuis en so aan.”
Evangeline verskyn met ’n skinkbord in die deur, drie bekers op drie pierings, teelepels in die swart koffie.
“Ek het nie suiker en melk ingegooi nie,” sê sy. “Ek weet nie hoe juffrou juffrou s’n drink nie. Meneer drink mos meneer s’n on the rocks. En antie Bettie vat net twee suikers.”
Sy sit die skinkbord op die koffietafel neer en verdwyn so geluidloos soos wat sy verskyn het.
Hugo tel die skinkbord weer op, hou dit vir Margo.
“Ek drink my koffie ook on the rocks,” sê sy. “Dankie.”
Hy help homself, tydsaam. “Tannie Bettie se koffie gaan koud word. Sy is vinnig met die kateters en dinge, maar sy kúier as sy aan die kuier raak.”
“Hoekom noem jy haar tannie Bettie?” Iets klop nie.
Hy kyk vir haar oor die koffiebeker. “Wat behoort ek haar te noem?”
“Ma? Moeder?”
Hy proes en verstik half. “Hoekom? Dan ry sy in haar lewe nie weer saam met my nie.”
Jy lyk dan soos sy, wil Margo sê. Om die waarheid te sê, jy lyk soos haar oujongkêrelseun. Ek het aan Yachin se hand oor myne gedink, aan die dagmaan bo Jerusalem. Jy was op die rand van die prentjie; jy het daar iewers soos tant Bettie se seun gelyk. Toe sê my brein vir my dis ’n feit.
Dit is toe nie ’n feit nie. Dis ’n fout, en tant Bettie se oujongkêrelseun bly vir haar lag tussen sy dwarsbalkskouers.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
