dis buitensporige eise!”
“Wat is so buitensporig daaraan? Die OFN vra net ’n deel van die olie terug wat aan sy mense behoort.”
“Dit benadeel nie net die Amerikaners en Europeërs nie, dit ondergrawe ook die Nigeriese regering se inkomste uit olie.”
“Die regering moenie vergeet wie hulle aan bewind gebring het nie. Dis ons mense van die Riviere-staat wat nou net ons regmatige deel eis.” Adaka glimlag. “Buitendien sal dit die olieprys opjaag. Almal sal wen. Die regering ook.”
Odili skud sy kop. “Henry, jy’s ’n welvarende man. Jy maak geld uit wapens wat wêreldwyd versprei word, ek hoor jou scam-besigheid met e-posse groei elke jaar. Waarom nou betrokke raak by ’n milisiegroep?”
“Ek doen dit vir my mense, brigadier. Dis op hulle aandrang.”
“Die Amerikaners en Britte gaan dit nie duld dat julle hul werknemers vir etlike maande gyselaar hou nie.”
“Hoe gouer hulle aan die OFN se eise voldoen, hoe gouer kry hulle hul mense terug.”
“Maar julle kan nie dreig dat julle hul mense een-een gaan doodmaak as die eise nie volgens jul spertye geskied nie. Henry, een miljoen vate per gyselaar is ’n groot losprys!”
Adaka lag. “Moet my nie probeer bullshit nie, Brigadier. Dis nie ’n druppel in die emmer nie. Daar word twee miljoen vate ’n dag in die delta gepomp.”
Odili sug en skud sy kop. “Ons regering sal verplig wees om op groot skaal in te gryp. Hulle sal troepe van oral mobiliseer om die OFN uit hul skuilplekke te jaag.”
Adaka wikkel homself uit die stoel en staan op. “Sodra dit gebeur, gaan die OFN begin gyselaars doodmaak. En dit is ’n belofte. Ons het in dié stadium veertien in drie verskillende kampe en voor die einde van die maand sal daar nog wees. Die buitelanders is sagte teikens.” Adaka wink een van sy lyfwagte nader. “Neem die brigadier uit. Ons het klaar gesels.”
Hy skud hande met Odili. “En Brigadier, jy beter hierdie standpunt van die OFN hard en duidelik aan jou hoofde oordra. Jy en ’n paar van hulle is op my betaalstaat. Moenie julle Kersbonusse vanjaar met swak besluite verbeur nie.”
11
Hy het Amelia Smit gegoogle, wat hy nooit moes gedoen het nie. As hy nie het nie, was hy dalk nou minder gespanne. Sy word deur sommiges “die straatkat van joernalistiek” genoem. “Probeer iets vir Amelia Smit verdoesel en sy sal jou met haar naels dissekteer en saam met die visgrate op die ashoop uitspoeg,” het een kommentator haar lof besing in ’n artikel oor die voorste ondersoekende joernaliste in Suid-Afrika. Talle voorbeelde is gegee van hoe sy korte mette gemaak het van bekende politici en vooraanstaande sakelui.
Peter Graves skud sy skop. Hy bid net dié nagmerrie gaan spoedig eindig. Hy is die afgelope twintig jaar die bestuurder: openbare aangeleenthede by die Star Petro Development Company of USA-Africa se streekhoofkantoor: Suidelike Afrika. Hy is sestig en tree aan die einde van die jaar af.
Peter geniet sy werk. Hy skryf ’n paar toesprakies per jaar vir die streekhoofbestuurder. Hy neem die oorhandigingseremonies waar van rekenaars by ’n hand vol skole vir minderbevoorregtes in Suid-Afrika, Botswana, Namibië, Zimbabwe, Malawi, Zambië en Malawi. Hy koördineer die maatskappy se teateroptredes gerig op vigsbewusmaking by nywerhede in dié streek. En hy identifiseer ander welsynsprojekte wat die maatskappy se beeld poets en ’n bydrae lewer om Star Petro as ’n goeie korporatiewe burger gevestig te hou.
Dis sy taak om die hart van die maatskappy vir die streek oop te maak, verduidelik hy graag aan sy vrou. Hy is die ambassadeur, die man wat ook die persepsie moet uitdra dat die maatskappy voortdurend deur kalm waters vaar en dit voorspoedig gaan hier by Star Petro in Johannesburg.
Dit is werk so reg in sy kraal. ’n Rustige tempo met min ergernisse.
Maar Ryan Deetlefs se ontvoering in Nigerië het sy sorgelose bestaan omvergewerp. Skielik moet hy telefoonkonferensies met die hoofkantoor in New York voer, streng voorskrifte nakom, indringende medianavrae hanteer, diplomatieke spronge uitvoer om mense te kalmeer, moeilike vrae van die Suid-Afrikaanse owerhede beantwoord. Die afgelope week was hy meer in die streekhoofbestuurder se kantoor as in die twintig jaar wat hy hier werk.
Peter kon druk nog nooit goed hanteer nie. Dit is waarom hy destyds as koerantjoernalis bedank het. Spertye was sy doodsteek. Hy moes rustig aan ’n taak kon arbei en dít kon die pers nooit duld nie.
Skielik word daar weer van hom verwag om vinnig antwoorde te verskaf, verklarings onder druk uit te reik, standpunte te stel.
En nou kom Amelia Smit ’n onderhoud met hom voer. Hy sug swaarmoedig en vee oor sy klam voorkop. Namens Time, dié Time. Toe hy ’n paar dae gelede met haar oor die foon gesels het, was hy nie werklik bekommerd nie. ’n Afrikaanse vrou wat beweer sy skryf vir al daardie hoëprofiel-publikasies! Bulldust, het hy geglo. Hy het ook nie weer aan haar gedink nie. Nadat sy hom gebel het, het soveel gebeur dat hy van haar oproep vergeet het. Volgens sy sekretaresse het sy die volgende dag ’n boodskap gelaat, maar hy het nooit aandag daaraan gegee nie.
Eers was dit die hoofkantoor in New York, toe samesprekings met buitelandse sake, toe die plaaslike pers wat via Reuters van die ontvoering uitgevind het. Die SABC en e.tv se televisiediens was selfs hier. Hy het hoofkantoor se verklaring voor die kamera afgelees. Hulle het negentien sekondes daarvan op die seweuur-nuus gebruik. Die streekhoofbestuurder het hom persoonlik gelukgewens, maar gevra hoekom hy dit met so ’n frons gedoen het. “Dit het kompleet gelyk asof jy ernstige aambeiprobleme het,” het hy gesê onder dawerende gelag van die res van die hoofbestuurslede op ’n buitengewone vergadering oor die aangeleentheid.
Dit is sulke opmerkings wat Peter se selfvertroue, wat hy stelselmatig deur die jare opgebou het, ernstig knou. Hom laat twyfel in sy eie vermoëns, soos in sy dae by die koerant.
Die hoofbestuurder se sekretaresse het hom gister kom inlig hy moet Amelia Smit van Time vandag namens die maatskappy te woord staan. Sy wou met die streekhoofbestuurder ’n onderhoud voer, maar hy het oornag ’n ernstige griepaanval ontwikkel.
Peter lees vir die soveelste keer die verklaring deur, die een waarvan hy in opdrag van New York onder geen omstandighede mag afwyk nie. Die maatskappy het nog nie amptelik die eise ontvang van die milisiegroep wat Deetlefs en sy kollegas ontvoer het nie. Gerugte wil dit hê dat ’n nuwe faksie vir die ontvoerings verantwoordelik is, maar dit kon nog nie bevestig word nie. Die maatskappy is egter reeds in samesprekings met die Nigeriese regering en weermag, wat die aangeleentheid dringend ondersoek. Die Suid-Afrikaanse regering is ook met Nigeriese owerhede in verbinding. Dit is die maatskappy se ondervinding dat gyselaars na ’n week of wat ongedeerd vrygelaat word. Geen gyselaar is al langer as tien dae aangehou nie. Daar is vanjaar reeds sewe van Star Petro se werknemers gyselaar geneem en hulle is almal vrygelaat. Tydens hul aanhouding is hulle goed behandel. Die maatskappy sal die Deetlefs-gesin op hoogte hou van alle verwikkelinge.
’n Klomp stellings in die verklaring is infame leuens, dink hy. Star Petro probeer tyd wen. En nou moet hy die donnerse vlamme van dié kant blus.
Hy kyk vlugtig op sy horlosie terwyl hy badkamer toe stap. Sy is amper hier. Hy spoel sy gesig met koue water af, druk dit dan versigtig met ’n handdoek droog. Tam oë met donker kringe onder hulle staar in die spieël na hom terug. Hy vee sy grys hare aan die kante van sy slape met sy klam hande in plek en verstel sy rooi das se knoop effens. Hy vryf ’n nat kolletjie op sy hemp vervaard droog met die handdoek, ruik onder sy armholtes en spuit sy asemverfrisser onder elke arm voordat
