op die Mynhards as ’n clan?”
“Wil jy my daarmee sê dat ons geen diepte het nie?”
“Daar is seker uitsonderings, maar …”
“Máár? Jy weet, Debora, ek dink één enkele Mynhard, dalkies nog Kieron, het jou die joos in gemaak en nou haal jy dit op almal uit! Dis net so laf as wanneer ek sou dink dat jy ’n kloon van Diana is!”
Sy snak na haar asem en sy voel haar oë sper. Die ruiker op haar skoot beef rukkerig. “My suster se klóón?! Dis …”
“Die ergste wat jy nog gehoor het? Wel, ek stem saam. Gelukkig is dit nie waar nie. Dinge is selde soos wat dit lyk.” Hy plaas sy hand ferm op haar pols en druk die bewing vas. “Net soos wat jy en Diana eenders lyk, maar soos dag en nag verskil. Dit weet almal. Suster Son en Suster Maan, so sê julle tant Mynie mos.”
Sy sluk haar ontstemdheid strammerig weg. Hierdie man dink hy weet als. Erger, hy is daarop uit om die vloer met haar te was. Diana se kloon. Die genetiese duplikaatjie. Dit het sy mos al vantevore gehoor. Sy wil haar hand verwoed wegpluk, maar hy hou en sy klem haar kake. “Luister, meneer Mynhard, ek weet nie wat jy probeer doen nie, maar …”
“Ek probeer die lug suiwer, dis al.”
“Jy val my aanhoudend in die rede en …”
“Dis bloot om te keer dat jy verkeerde afleidings maak, Debora. Ek besef jy’s … dalk bang jy kry seer, dat jy skiet nog voordat jy groet. En ek moet sê, ek koes vir die vale! Kan ons nie maar net beskaafd groet en dan aan ’n verhouding begin bou nie?”
“Wát?” Sy draai haar amper dwars op die sitplek.
Hy leun skielik skuins vorentoe en soen haar skrams op haar oop lippe. “Dis beter. Geluk met jou suster se huwelik. Ek hoop sy word ’n goeie Mynhard sodat jy jou nie hoef te skaam nie. Dalk beny jy haar nog …”
Debora wil-wil haar opnuut vervies, maar toe sien sy die stout vonkel in sy grys oë. Hy spot met haar. Maar tog op so ’n manier dat sy weet sy bedoeling is om te speel. Hy jag wel, maar met ’n kamera. Die besef is ’n yslike verligting en sy loer deur haar wimpers na hom. Haar bedoeling is nog om te pootjie, wat …
“Ek hoef haar nie te beny nie. Hier sit dan ’n Mynhard langs my. ’n Man van faam, sou ek sê.”
“Met ’n v, mooi Debora, met ’n v. Daar’s dieptes hier waarvan jy maar net kan droom.”
Toe die motor agter die bruidskar langs die groot markiestent stilhou, is Debora skoon moeg. Die man weet van pootjie, daarom maak by sulke netjiese systappies. En sy besluit om eerlik te wees. “Dit was een van die mees uitputtende ritte van my lewe,” sê sy, maar glimlag met hom.
“Dit was ’n verkenningstog – en dis altyd vermoeiend,” sê hy doodernstig.
’n Verkenningstog. En dit het ’n avontuur ingelui, dink Debora en sak salig terug in die warm skuimbad. Eintlik was Diana se troudag vol opwindende hoogtepunte. Selfs vir ’n strooimeisie. Dit was ook ’n gepaste inleiding vir Debora se nuwe lewe in die Kaap. Sy is maar ’n maand of wat hier en het pas in ’n groendakhuisie met ’n soldervenster en snoesige stoep in Stellenbosch se oudorp ingetrek. Sy voel nog maar haar weg na al die jare bo in die noorde. Maar na vandag, toe sy so aan die diep kant ingegooi is, sal dit beslis beter gaan. ’n Mynhard-troue het vir haar die ys gebreek.
Na al die heildronke onder die spits geplooide koepels van die markiestent ingestel is, het die groot kuier begin. Meulenhof se towerwyne het vryelik gevloei en die woorde los gemaak. Almal wou opsluit by Debora weet: wanneer kom jou beurt dan? Is dit dalk die rede waarom jy weer terug is op Stellenbosch? Dink jy dan die Kaapse howe is stiller as dié daar bo in Gauteng?
Sy was dié stortvloed te wagte, maar dit het tog ’n bietjie tongknopend gegaan om mooi diplomaties te antwoord. Wel … nee, ek is nou regsadviseur vir ’n versekeringsmaatskappy. Die hof se dinge word vir my te veel … Dit was Theron wat haar tegemoetgekom het, nogal met ’n arm nonchalant om haar middel: “Ja-nee, al die laste en luste van die samelewing kan seker vir ’n mooi advokaat te veel word. En van trou is daar wel sprake – so oor twee jaar, nie waar nie, Deb?”
Onhebbelike man. “Oor twintig jaar,” het sy gekeer en netjies uit sy omarming gedraai, weggestap na waar Diana tussen ’n klompie bewonderaars aan die pronk was. Sy het om en om getol sodat almal kon sien hoe verruklik klok die lae ragfyn chiffon om haar lyf.
Debora het met vertedering bly kyk hoedat haar sus opgaan in die euforie van die oomblik. Frederik het langs haar kom staan en spontaan hande geklap. “O, maar ek het ’n mooi vrou!” het hy gesug, en onverwags ’n broederlike arm om Debora gesit. “Ek sal haar mooi oppas, Debora. Belowe dat jy baie sal kom kuier.”
“Ek belowe.”
“Jy weet dat jy steeds welkom is om in die gastehuis in te trek, nè? Meulenhof is tog na genoeg aan die dorp om …”
Sy was tog geraak: “Báie dankie, Frederik, maar ek was so lank selfstandig dat ek verkies om op my eie te wees.”
Hy het stilweg geglimlag en haar goedig op die skouer geklop.
Die orkes het op die breë stoep begin speel en Frederik en Diana het die baan geopen op maat van Bryan Adams se meesleurende “Have you ever really loved a woman”. Debora het half bewoë toegekyk hoe Diana haar gesig stralend na haar man lig, die wolkige sluier swewend verweef met die musiek. Theron het Debora nader getrek. “Kom, ek voel begeesterd. Vanaand dans ek jou bene lam!”
En hy sou miskien haar bene lam gemaak het, as dit nie was dat Kieron Mynhard toe uit die swarte digtheid van die laatnag sy verskyning gemaak het nie. Sy lang figuur met die netjiese swart kuif en streng gelaat was net eensklaps daar langs die lampverligte stoeppilare. “Dis nou maar onse Kieron,” het Theron lakoniek opgemerk. “Kom nie vir die kerkdiens nie en woon net die nadraai van die onthaal by.”
Debora het skielik verstok, stram die swaar hare uit haar nek gelig. “Sjoe, dis warm!” het sy benoud gesê. Die orkes het van ’n wals oorgeslaan na Sinead O’Connor se slepende “Nothing compares to you”. Theron het haar skeefkop betrag.
“Hm … dit raak altyd warm as Kieron opdaag, my meisie. Kan ek vir jou ’n yskoue wyntjie bring?” Sy het net geknik en deur die dansendes gedruk om tog net van die stoep af te kom. So ver moontlik onder Kieron se skerp, donkerblou oë uit. Al soek Theron haar wyntjie-in-die-hand tot sonop toe. Sy het ligvoets oor die dounat grasperk gedraf, die halfleë markiestent binnegeglip. Tant Mynie het haar lang figuur uit die groep geselsendes gelig.
“Nou toe! Waar wil jy nou weer wegkruip, Suster Maan? Kom, laat ek hoor …”
“Nee, nie nou nie, ant Mynie, ek en Debora het ’n sakie te prate!” Dit was Alissa, ma Hannie Robyn se dogter en altyd haar kampvegter. Verligting het deur Debora gegolf. Sy het effens geglimlag, haar na die jong vrou met die bruin bokkie-oë gedraai.
“Ja, die nag is jonk en ek wil nie nou al kom sit nie!”
“Altyd anders,” het tant Mynie gesug, maar sy het nie vir Debora laat gaan sonder om die ou-ou sakie aan te roer nie. Sy was mos veral lief om dit in ’n geselskap te doen. “Sien julle nou,” het sy gesê, “sy is Diana se ewebeeld. Werklik beeldskoon – en as sy haar hare ook kort sou sny, sou ’n mens g’n kan onderskei wie’s wie nie.”
“Diana
