tong geklik. “Ek’s mos nou ’n skakelbeampte by die wyninstituut hier buite die dorp – en ek hoor die manne praat daar van klone en goed en …”
“Kry jou draai, Alissa!” het tant Mynie ingetjip. “Ons weet wat is klone!”
Alissa het tant Mynie ’n kyk gegee. “Wel, hulle sê ook dat een wyndruifkloon nie áltyd nes ’n ander kloon is nie. In die hande van verskillende wynmakers kry elke kloon sy eie karakter – en dán moet julle sien hoe oorleef hy!”
“Nou maar dan moet ons vir Debora haar eie wynmaker kry!” het tant Mynie gegrap.
Alissa het aan haar arm gerem, maar dit was opeens net te veel vir Debora. Die jare tussenin het verdwyn en sy het haar voet op die klam gras gestamp. “Ek weet van oorleef meer as enigiemand hier, en wat karakter betref …” Maar Alissa het haar by die markiestent se opening aan die arm uitgetrek sodat die laaste woorde in die naglug verdamp het.
“Spaar jou asem, Deb!” het sy gehyg.
Debora het gedwee agter die meisie se wulpse wiegheupies aangeloop en stilweg begin lag. Alissa was immers reg. Hulle het al met die rye hanglanterns langs geloop om by die opstal se agterdeur in te gaan. “Kom, my ma werk mos nie verniet nou hier nie en ek is lus vir brood en moskonfyt.”
“Ek ook!” het Debora gelag en by die breë kombuistafel gaan sit, haar verkyk aan Alissa se skraal hande soos wat sy die sagte brood sny en smeer. Opeens het dit haar rustig gemaak. “Ek het jou gemis, Alissa,” sê sy. “En … ek het gedink dat die ou dinge verbygegaan het. Maar dit het nie.”
“Steur jy jou nog steeds aan jou ant Mynie?” het Alissa gevra. “Jy wat advokaat was? Jy kan haar mos plat praat as jy wil!” Sy het vir haar ’n dik toebroodjie gehou. Debora het dit stadig aangevat.
“Ek kan, ja. Eintlik is dit nie sy wat my pla nie.” Sy het skielik stilgebly en Alissa se blinkbruin oë het vernou.
“O … dis waarom jy so haastig weggehol het. Omdat Kieron gekom het. Ek het gesien toe hy by die markiestent ingeloer het.”
Debora het tjoepstil bly eet. Alissa het haar kop geskud. “Jy het niks verander nie. Pleks dat jy vlak voor sy neus verbydans saam met daai ander mooi man!”
“Toemaar, ek het mos nuut begin hier in die Kaap. Ek gaan vergeet van my tienertraumas en net leef.”
Debora ril effentjies. Die badwater het koud geword. Sy klim uit, vou haar styf toe in ’n groot handdoek. Debora Richter kan haar eie ding doen, besluit sy opnuut. Al weet almal dat Kieron Mynhard van Meulenrijk haar altyd versondig het. Grootoog-Deboratjie. Regte agie. Debbie met die sprinkaanbene en skewe vlegsels soos wegstaan wingerdlote. Debora wat regte swot? Wat vertel jy ’n nugter man!
Maar niemand weet waarom Kieron homself nie sover kon kry om te kom kyk hoe Diana trou nie. Net sy wat Debora is, vermoed waarom hy soos ’n bedelaar agterna kom loer het hoedat die wenner met die trofee wegdans …
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
