net,” sê Alfons sag langs haar, “vuurvliegies … Tant Fienie het hulle mos die aan-en-af-goggies genoem!”
“Ja!” Sy gee ’n laggie. “Ek onthou!” En sy kyk gefassineerd hoe ’n hand vol vuurvliegies, so eie aan die aande in Die Vallei, verskyn en verdwyn in die ruigte wat vlak by die kant van die stoep begin. Verskyn en verdwyn, dink sy onwillekeurig. Dan hier, dan daar. Die aan-en-af-goggies …
Anel en tant Jacomien kom met die koffie en beskuit, en almal sit skaars met hul koppies of Paul Hough en ’n paar van hul ander vriende daag op.
“Ons het gewonder wat van jou geword het,” sê Paul geselserig, en steek vas toe hy Alfons sien.
“Kyk wie het teruggekom,” sê Danien bedaard, en daar is ’n oor-en-weer-groetery waarin Alfons oor en oor moet vertel van die twee jaar toe hy nooit hierheen gekom het nie.
In die halflig van die stoeplantern kyk Danien na die gesigte van die twee mans wat die meeste praatwerk doen: Paul en Alfons. Hulle gesels land en sand, maar Paul se gesig bly vol onuitgesproke vrae. Alfons kry soms midde-in die gesprek die vreemde, waaksame kyk in sy oë, en partymaal dink hy lank voordat hy antwoord.
En meteens weet Danien: Die vreemde gevoel wat haar heel vakansie nog vir haarself laat vlug, is ’n sekere voorwete. Van wat weet sy nie, net dat dit soet en bitter gaan wees. Want Alfons het teruggekom. En saam met hom – konflik.
2
Die nuus dat Alfons terug is in Die Vallei maak almal bly. Oor die jare heen het daar ’n eiesoortige verbondenheid tussen die gereelde vakansiegangers ontstaan. Gedurende die kwartaal is elk met sy eie bedryf besig en dink hulle skaars aan mekaar, maar vakansietye soek hulle mekaar op, heg weer ou bande met ’n entoesiasme wat aan ouwêreldse familiefeeste herinner. Want hier in Die Vallei, beskut tussen berg en see, is hul belange dieselfde. Hulle het die plek lief, en dié gedeelde droom snoer gemoedere saam. Hulle loer by Vuurvliegie in om koffie te drink, om alles te hoor wat in die twee jaar sedert tant Fienie se afsterwe gebeur het, en hulle nooi Alfons om op sy beurt te kom kuier. Oplaas besluit ’n paar van die vroue om ’n laataand-strandpiekniek te reël om Alfons se “tuiskoms” amptelik te vier. Fienie sou dit gedoen het, reken hulle moederlik.
“Lyk my hulle het die regte aand gekies,” meen Karel Fouché. “Nie ’n luggie wat roer nie.”
“Wat gaan jy aantrek?” wil Jacomien by haar dogter weet.
“Ek het nie lus om te gaan nie,” sê Danien bedaard, waar sy met ’n tydskrif in ’n diep leunstoel sit.
Karel en Jacomien kyk veelseggend na mekaar. Hulle is nie gister gebore nie, en vandat Alfons Minnaar weer sy verskyning gemaak het, is Danien swygsaam en buierig. Nes toe sy ’n tiener was en haar oë nie van dié frisgeboude regstudent kon afhou nie. Maar tóé het hy nog haar hare deurmekaar gevryf en haar soms spelenderwys by sy en Frans se gesprekke ingesluit. Die afgelope week kom hy wel ook hier, maar dan is dit net om byna dadelik diep aan die gesels te raak en net soms afwesig in haar en Anel se rigting te glimlag. Dis asof hy haar bestudeerd probeer miskyk.
Dalk is dit omdat hy sien hoe baie Paul Hough hier kom, en hoe besitlik hy sorg dat sy net langs hom sit, langs hom stap en met hom praat. Dat daar ’n soort angstigheid in Paul se houding ingesluip het, kan ’n mens nie miskyk nie. Paul is ’n aansienlike man, maar Alfons is ’n man wat selfs die ouer vroue hul jare laat wegwens. Beskeie, maar tog met ’n skoon, oop selfvertroue, maak sy sjarme en treffende voorkoms skoonskip onder Die Vallei se vroueharte. Selfs die mans hou van hom en sorg dat hulle net liggies spot met hul vroumense omdat hulle so op loop gaan oor dié seun.
Ook Karel benader sy dogter met die nodige takt, só dink hy.
“Luister, Danientjie, is jy nou doodseker dat jy nie piekniek toe wil gaan nie?”
Sy kyk skuinsweg op en ’n laggie pluk aan haar mond.
“Is my wynmakerpa doodseker dat hy hierdie jaar die ou Shirazstokke gaan vervang deur Cabernet Sauvignon, hm?”
Karel hap na sy asem, staar verstom na haar.
“Ek weet nog nie, maar wat het dit met …”
“Wel, ek weet ook nog nie, Pa!” val sy hom glimlaggend in die rede.
“Kom tog!” por Jacomien haar man aan en hy wil-wil nog met sy koppige dogter argumenteer, toe trek Jacomien hom al aan die arm die huis uit. En toe hulle buite in die straat is, waar daar al klompies-klompies mense aanstap strand toe, sê sy: “Los haar uit, Karel, my man! Sy weet self nog nie wat in haar binneste aangaan nie, maar laat ek jou vertel, sy is doodverlief op Alfons. Was nog altyd …”
“Wel,” sê Karel prosaïes, “hy is ’n doodgawe kêrel. Ek het niks teen hom nie!”
“Ek het ook nie. Maar só eenvoudig is dit nie. Alfons is ook ’n ietwat geheimsinnige soort mens en buitendien dink ek nie hy is juis gaande oor haar nie!”
Karel gaap haar aan en tas in sy baadjiesakke na sy pyp.
“Maar hoe kan hy dan nie?” begin hy vervaard, besef betyds dat hy ietwat belaglik klink, maar sien die res van sy woorde in sy vrou se sagte oë: Hoe kan ’n man nie verlief wees op ons Danien nie? Sy is dan so mooi … so dierbaar … so alles. Vir ons … “Kom,” sê hy, en dié slag is dit hy wat haar arm neem en styf ingehaak met haar strand toe loop, ’n vae beklemming in sy hart.
By die huis maak Danien haar oë toe en leun agteroor in die stoel. Die stilte vou krakerig om haar toe. Die dak kraak en die mure en deure en alles. ’n Houthuis leef, sê haar pa altyd met genoeë. Maar vanaand wens sy die huis wil stilbly. Doodstil. Want elke geluidjie maak ’n gedagte in haar los, en sy wil so graag net vrede hê. Maar verniet.
Sal ek gaan? wonder sy vir die soveelste maal. Sal ek my mooi aantrek en glimlaggend loop beaam hoe gaaf dit is dat Alfons terug is? Dit sal tog nie net ek wees wat so ingenome is nie. Daar is die mooie Fenella Bezuidenhout wat gedurig om hom draai as ons klomp soggens op die strand is, en die fraai tweeling van die Greunens wat hul eenderse pare blou oë nie van hom kan afhou nie. Waarom sal ek nou juis die moeite doen?
Maar sy kom ook later agter dat sy so gespanne soos ’n snaar bly sit en haar oë draai kort-kort in die rigting van die muurhorlosie wat haar ma juis van die plaas af hierheen gebring het omdat dit so hard tik en luid elke kwartier uitbeier soos ’n wafferse katedraalklok. Sy wip soos sy skrik toe die eerste bong-bong opklink en vlieg sommer op. Toe sy haar weer kom kry, spring sy die trappe drie-drie boontoe en sonder om ’n tweede gedagte aan die implikasie daarvan te gee, stort sy en trek ’n goudgeel sonrok aan wat haar hare soos gesponne koper laat lyk en lig soos ’n madeliefblaar aan haar sit.
Toe sy die voordeur agter haar toetrek, hang die son net agter die berg en die vakansiehuise lê gebaai in ’n rosige nagloed. Dit gaan nog lank lig wees en voordat dit heeltemal donker is, gaan almal nog die heerlike aand ten volle benut. Daarom, dink sy vroom, kan ek mos nou nie tuis sit nie.
Sy voeg haar by twee matriekseuns wat ook ’n draai op die strand gaan gooi. Sommerso vir die wis en die onwis, sê hulle laggend. ’n Mens weet nooit wie loop jy raak nie. Dalk is die oulike Blignautdogters daar, en wie weet wie nog?
Paul kom hulle tegemoet toe hulle die duinpaadjie oorsteek.
“Ek moes jou eerder kom haal het,” sê hy met spyt toe hy haar sien, “maar ek was gou Plettenbergbaai toe saam met my pa-hulle en ons het laat
