soekende blou oë.
“Ja, dit pla my dat iemand wat ek goed geken het nou verander het. Geen mens hou van … van wisselvalligheid in diegene wat hy l … ken nie.”
“Liefhet … dis die woord, Danien,” sê hy. “Dis wat jy bedoel, nè?”
“Natuurlik,” sê sy luiters. “Ons is … was tog almal lief vir Alfons, nie waar nie?”
Daarmee druk sy verby hom en stap driftig met die duinepaadjie aan dorp toe.
“Ek kom jou vanmiddag haal, dan gaan seil ons op die strandmeer!” roep hy agterna.
“Nee, ek sal jou so teen vieruur daar kry!” roep sy terug. “Ek wil eers ’n bietjie slaap!”
Maar ná ete soek sy Anel op. Dié lê en lees op haar bed.
“Ek hoop nie jy wil my iewers heen nooi nie, want ek is heeltemal te moeg,” sê sy met ’n lui glimlag.
“Nee, toe maar,” keer Danien, “ek wil net ’n bietjie gesels.”
Anel sit dadelik haar boek neer en kom afwagtend orent.
“Dáárvoor wag ek al vandat ons hier aangekom het. Ek en jou ma is hoeka bekommerd oor jou, jong. Jou pa en Frans is natuurlik mans en dus sien hulle nie wat vlak voor hul oë aan ’t gebeur is nie.”
Danien lag en gaan sit kruisbeen by Anel op die bed.
“En wat sou jy sê is aan die gang?”
Anel stoot haar blonde kuif van haar voorkop af weg soos wat sy altyd maak as sy diep gesels, en leun vooroor.
“Luister, Danien, jy is my beste vriendin en ek is vreeslik bly dat jy ook my skoonsuster gaan word, maar asseblief, gee my af en toe krediet vir my intuïtiewe insig.”
“Sjoe, ek kan sommer sien jy’t sielkunde geswot,” spot Danien, maar Anel gryp haar hand ’n oomblik vas.
“Nee. Hou op skanse voorhou. Jy is bitter ongelukkig omdat Alfons nie meer is wat jy nog al die jare gedink het hy is nie. Jy kan dit nie verwerk dat jou droomheld ook maar voete van klei het nie. Stry?”
Danien se mond begin bewe en sy druk ’n skraal hand voor haar lippe. Toe skud sy haar kop.
“Nee, dis nie só eenvoudig nie. Glo my, asseblief.”
Anel sug dramaties. “So dis die ou, ou storie van liefde wat blind is.”
“Glad nie!” sê Danien heftig. En toe half moedeloos: “Ag, Anel, ek kan jou nie vertel nie, maar dis werklik nie soos wat dit voorkom nie. Ek … soek maar net iemand om mee te gesels.”
Anel se hele gesig verstil, maar haar oë word al groter.
“Hemel tog,” sê sy sag, “dit lyk my dis ernstig.”
“Dit is, ja. Maar moet my nie enigsins verder vra nie, want ek weet self nie. Ek wil net hê dat jy moet verstaan. Asseblief?”
Anel se mooi, sagte oë word blink. Hulle twee het mekaar mos nog altyd verstaan. Vandat Frans haar die eerste maal van die universiteit af huis toe gebring het, was sy en die effens jonger Danien intuïtief na aan mekaar.
“Jy weet mos ek het ’n oor vir jou,” sê sy. “Ek wil graag begryp.”
Danien vleg haar skraal vingers inmekaar toe sy vra: “Hoe was dit aan die begin met jou en Frans? Het jy dadelik geweet hy is die man vir jou?”
“Ja en nee,” sê sy reguit, en ’n glimlag roer om haar mond. “Ek glo nie dis ooit ’n kwessie van oombliklike herkenning van ’n sielsgenoot nie, jong. Daar was bloot die vermoede dat dit hy mag wees. Want hy het my bene lam gemaak. Daai broer van jou het mos sulke diepkyk-oë, dan is hy ook so reg op die man af. Ag, jy ken die ou storietjie … Hy het mos op my afgeloop tydens ’n kunsuitstalling van Jasper Luther en my aan die arm gevat. Sonder om homself bekend te stel, het hy gesê: ‘Dié ou kan nogal landskappe skilder, maar daar’s baie mooier tonele op my pa se wynplaas anderkant die berg. Wil jy hê ek moet jou gaan wys?’”
Danien lag klankloos. Sy ken die storie, ja. Maar dis of sy met hernieude aandag luister. “En toe?” por sy.
“Wel, toe sê ek natuurlik ewe vroom dat ek nie saam met onbekende mans wynplase besoek nie. Toe klim hy op ’n stoel wat eenkant gestaan het, en bulder dit uit: ‘Jasper Luther is ’n goeie Karooskilder, maar voordat hy nie die Bolandse berge op doek vasgelê het nie, sal hy nie kan sê hy het al gearriveer nie!’ Daarmee het hy hom na my toe gedraai en hard gesê: ‘Frans Fouché tot u diens, skone dame. Nou sal ook ek nie meer onbekend wees nie!’”
Al twee meisies vou dubbel van die lag.
“O Danien,” hyg Anel, “ek wou sterf van skaamte. Die rektor was daar en ál my professore en hul misnoeë was in hul dikke swye en broeiende blikke! Ek wou dié Frans Fouché net doodmaak. Maar hy het hom niks aan my gesteur nie. Net aan almal wat wou hoor hard gefluister dat ek en hy al amper verloof is.”
“Maar wanneer het jy besef dat jy verlief is op hom?” val Danien haar ongeduldig in die rede.
“O,” Anel gee ’n alwyse kyk na haar kant toe, “ek was verlief op Frans Fouché van die oomblik af dat hy op daardie stoel geklim het. Ek het dit net baie later eers besef. En moenie my vra waarom ek op hom verlief geraak het nie. Ek het net. En ek kan nie wag vir volgende April nie.”
Sy bly dromerig stil, laat sak haar kop op haar hande wat op haar opgetrekte knieë lê.
“Ek wens dit was ek wat April getrou het,” sug Danien, en die oomblik toe die woorde uit is, skrik sy sigbaar. Anel kyk haar vinnig aan.
“Is jy dan … Het jy Alfons lief?” vra sy saggies.
“Hoe moet ek weet?” keer Danien gesmoord, en toe byna dadelik: “Ja … ja, ek het hom lief. Verskriklik en van altyd af.”
Die woorde rol soos bakstene van haar af. Sy voel onbeskryflik verlig om dit oplaas ruiterlik te erken. Al help dit haar niks verder nie. Sy sien dat Anel haar lip vasbyt en met blink oë na haar kyk.
“Ek is jammer vir jou,” fluister sy. “Ek sien so geweldig uit na die troue en na my en Frans se verblyf in Leiden dat ek skaars aan iets anders dink. Jy moet weer kom praat, as jy wil. Ek kan immers luister, al kan ek niks anders doen nie.”
“Jy mag niks anders doen nie, Anel,” antwoord Danien beswaard. “Want niemand anders mag hiervan weet nie. Belowe?”
“Belowe. Ek sal nie eens vir Frans sê nie, en dit behoort vir jou aan te dui hóé tjoepstil ek sal bly.”
Danien glimlag bewerig. “Dankie, hoor. Ek weet alles klink vir jou deurmekaar. Dit voel vir my self asof ek agter glas vir jou staan en gebare maak, maar ek kan niks verduidelik nie.”
“Toe maar. Min dinge omtrent die liefde kan in elk geval verduidelik word. Maar ek wens uit my hart uit dat alles nou vir jou wil opklaar.”
Danien bly ’n ruk lank nadenkend stil, toe sê sy ferm: “Dit sal nog. Jy sal sien.”
Maar
