-Spr 31:31
Ouma Plaas het jare lank saam met Oupa op ’n plaas net buite Bloemfontein gewoon. Van die kuiers hier onthou ek die laning sipresse, die bekende blou koffieblikke vol spierwit uitgekookte varkvet wat sy vir ons op dik snye plaasbrood gesmeer en met fyn witpeper bestrooi het. Ek onthou die stemmigheid van die donker sitkamer, die plaasdammetjie in die tuin en blikke met soetkoekies.
’n Paar jaar gelede vier ons Ouma Violet se honderdste verjaardag. Vir die
honderdste feesviering het die dorp se vroue saamgespan om gaste van heinde en ver met fyngebak en ander lekkernye te onthaal. Ek sien voor my geestesoog hoe Ouma dié oggend in ’n deftige snyerspakkie alles stil-stil sit en bekyk met die wysheid van een wat al langer as ons almal geleef het.
Toe sy die jaar 102 word, sê Sarah Nkosi, die kosbare vrou wat na ons huishouding omsien as ek nie daar is nie: “’n Lang lewe is ’n seëning uit God se hand.”
Here, dankie vir die liefde van ’n ouma. Help my om haar nalatenskap te eer en dit aan my kinders oor te dra.
Nege
Ek en Johan kuier laatsomer in ’n gastehuis op ’n perdeplaas naby Mooirivier. Die laaste oggend van ons kuier staan ons douvoordag op om te gaan kyk hoe die plaas se spogresiesperde oefen. Met ywer pak ons die gemerkte wandelpaadjie aan, tog te bang dat ons die oefensessie misloop. Ons is nie heeltemal seker van ons roete nie, maar dis pragtig buite. Dit het die vorige nag baie gereën en die grond is dik onder ons voete. Heeltemal te nat vir die perde om te kan oefen, besef ons toe ons die oefenbaan bereik. Daar is nie ’n perd in sig nie.
As voetsoldate jou moeg hardloop, hoe sal jy teen perde kan hardloop?
-Jer 12:5
Teleurgesteld draai ons om en begin terugstap. Aan die einde van ’n lang laning eikebome hoor ons meteens die gedreun van hoewe. En daar in ’n kamp in die verte sien ons ’n groep merries met hul vullens, uitbundig aan die galop. Onbewus van tyd en plek verwonder ons ons aan die perde se spoed, die krag waarmee hulle hardloop.
Terug by die huis haal ek Eugene H. Peterson se boek oor die lewe van Jeremia, Run with the Horses, uit die boekrak en blaai daardeur. Ek laat toe dat sy woorde en verskeie kantaantekeninge, gekrabbel in potlood, my inspireer en van voor af laat strewe na die beste lewe wat slegs moontlik is deur God se krag en leiding. En terwyl die boom buite ons kamervenster se groot blare stil-stil begin val, word dit my wens om élke dag, ongeag die omstandighede, dit reg te kry om saam met perde te kan hardloop.
Here, vul my met u krag om hierdie dag met durf en waagmoed aan te pak.
Tien
Ek word per e-pos genooi na die oorhandiging van ’n gesogte toekenning in die tydskrifbedryf. Ons tydskrif wen glo ’n prys, sê die vrou. “Dis in die middel van die KKNK; ek is dan in die Klein-Karoo,” probeer ek verduidelik. Ek besef ek sal my dinge maar so moet reël dat ek vir dié geleentheid terugvlieg Johannesburg toe.
… alles kom tot niks, dit is ’n gejaag na wind
-Pred 1:14
Ek beplan haarfyn. My vlug uit George Johannesburg toe vertrek net ná drie die middag. Ek behoort net voor vyf te land – betyds vir die aand se byeenkoms. ’n Halfuur buite Oudtshoorn kom ek agter die omgewing lyk baie onbekend. Daar is nie ’n naambord in sig wat wys waarheen ek op pad is nie. Hier’s moeilikheid. Gelukkig trek ’n minibustaxi by ’n afdraaipad voor my af. Ek hou dadelik stil en vra of dit die pad George toe is. “Néé, mevrou. Jy sal ál die pad moet terug Oudtshoorn toe!”
In George styg ons uiteindelik op en by O.R. Tambo vlot dinge soos dit moet, maar op die hoofweg staan die verkeer botstil weens ’n ongeluk. Ek draai by die eerste afrit af en jaag deur die donker op soek na ’n kortpad. Digby Sandton verdwaal ek ’n tweede keer die dag. Toe ek ’n uur later flou gejaag by die balsaal instap, is alles verby. Kollega Wynand sit met ’n breë glimlag met die goudgeraamde sertifikaat op die leë stoel langs hom. Eers later besef ek watter kosbare les ek uit dié ervaring moes leer. Na góúd hoef ons nooit te jaag nie.
Vader, laat my in die wete rus dat U op u bestemde tyd vir my méér sal gee as waaroor ek ooit kan dink of waarvan ek ooit kan droom.
Elf
Vir my is ontydige reën altyd ’n teken van God se genade. So asof Hy op ’n bestemde tyd die sluise van die hemel oopmaak om my te herinner aan ’n vervulde belofte, of aan die matelose seën wat Hy oor ons uitstort.
Ek en Johan woon die NG-gemeente Moreletapark se eerste diens in die nuwe imposante Woodlandsgebou by. Die opwinding is groot oor die inwyding van dié nuwe kerkgebou met sitplek vir meer as seweduisend mense. Die ruim parkeerterrein is reeds vol toe ons daar aankom. Die groot baksteengebou met die wit kruis op die dak troon triomfantelik voor ons. Binne vind ons sitplek op die tweede balkon. Onder is dit klaar stampvol.
Waar die stroom kom, sal alles lewe
-Eseg 47:9
Dis byna tyd vir die diens om te begin, maar die mense bly instroom. Soos in die kerk in my kleintyd dra die kerkraadslede ekstra stoele in. Later is selfs die paadjies vol. Die tema van die preek tref my diep. Daar word gepraat oor die stroom van lewende water wat in Esegiël se visioen in hoofstuk 47 uit die tempel tot in die Dooie See vloei. Alles wat dood was, word hierdeur weer lewend gemaak. Dis toe ds. Dirkie van der Spuy vertel hoe dit die vorige aand saggies begin reën het terwyl die gemeente van hul ou kerkgebou na die nuwe gebou gestap het, dat die trane in my oë opwel. Ook hiér is die reën ’n teken van God se genade.
Toe ons ná afloop van die diens buite kom, bol die wolke donkergrys. Dit het intussen weer ontydig begin reën.
Here, dankie vir die seën van reën. Laat strome lewende Water vandag ook deur my vloei.
Twaalf
Dis langnaweek en ons is op pad na ’n wildplaas in die Bosveld. By die tydskrif het ons die voorafgaande paar dae een van die moeilikste weke in ’n lang tyd agter die rug. Produksieprobleme en ander klein jakkalsies het die spanning hóóg laat styg. Teen middagete draai ons by die reservaathek in. Ons blyplek voldoen aan alle verwagtinge, met kamers wat oor ’n watergat uitkyk. Die omgewing is stil en rustig.
Bedaar en erken dat Ek God is …
-Ps 46:11
Laatmiddag vertrek ons op ’n wildrit. Ek sit styf teen Johan agter op die oop voertuig. Om my is die veld groen en oop, en die wind waai koel teen my gesig. Tog bly die vrede my ontwyk. Nie eens die stilte van die omgewing bring my heeltemal tot rus nie.
Die
