vroeg om ligdag vir ’n wildbesigtigingsrit te kan opstaan.
Die volgende oggend ry ons in gewyde stilte terwyl die oggendson die veld begin inkleur. Om ons word die dag verwelkom deur ’n blinkmooi troupant, rooivinke en ander veldvoëltjies. Later die oggend kom ons af op twee pragtige, jong leeumannetjies wat luilekker in die middel van die grondpad lê. Ons sit sonder haas doodstil in ons voertuig om die konings van die veld te bewonder. Niks anders maak nou saak nie. Ek voel hoe die rustigheid van die natuur my koester en die langverwagte vrede in my begin posvat. En ek besef dat die groot vrede nie van buite nie, maar van bínne kom.
Here, help my om vandag wéér te midde van ’n besige wêreld vol uitdagings opnuut u vrede te vind.
“Daar is ’n mengelmoes van irisse, lelies, malvas, kappertjies, papawers, dahlias en ander blomme wat welig en deurmekaar groei.”
Dertien
So ’n paar jaar gelede bring ek ’n paar dae in Parys, Frankryk, deur. “Jy móét planmaak om die skilder Monet se tuin te besoek,” raai ’n vriendin aan. My program laat my toe om dié beroemde tuin op Giverny, ’n dorpie sowat ’n uur vanaf Parys, te besoek. Nie eens my vriendin se liriese beskrywing van die rye papawers, antieke rose en ander blomme kon my voorberei op wat agter die hoë tuinmuur wag nie.
Hy wat die goeie saad saai, is die Seun van die mens
-Matt 13:37
Op die Japannese bruggie wat oor die bekende waterlelietuin uitkyk, moet ek my knyp om seker te maak dat ek hiér is. Hoewel die res van die reusetuin in simmetriese rye uitgelê is, is daar geen presiesheid of orde in hoe die blomme en plante uitbundig groei en blom nie. Daar is ’n mengelmoes van irisse, lelies, malvas, kappertjies, papawers, dahlias en ander – vir my onbekende – blomme wat welig en deurmekaar groei. By ’n toeristewinkeltjie koop ek ’n pakkie rooi papawersaad om saam te neem huis toe.
Terug by die huis plant ek die rooi papawersaadjies versigtig in my agtertuin in die hoop dat ek ’n stukkie van dié hemel hier sal kan laat herleef. Ek gee die kosbare saadjies getrou water en hou die grond dag na dag dop vir enige teken van lewe. Maar helaas, die bedding bly leweloos en die saadjies onvrugbaar in die grond van my tuin. “Blom waar jy geplant is,” hoor ek nou die dag iemand sê.
En ek onthou dat teen die einde van daardie somer dit nou wel nie die brose rooi papawers uit die vreemde was wat my tuin versier het nie, maar plate doodgewone geharde wit madeliefies wat jaar na jaar sommer vanself weer opkom.
Here, help my om te blom daar waar U my plant.
Veertien
Ek is die spreker by ’n vroue-oggend in Durban. Die byeenkoms maak vroeg genoeg klaar vir my om ’n vroeër vlug huis toe te kan haal.
By die lughawe parkeer ek die huurmotor vinnig en drafstap na die vertrektoonbank. “Jammer, mevrou, daar is nie ’n eenuurvlug Johannesburg toe nie,” maak die vriendelike meisie agter die rekenaar verskoning. Met my instapkaartjie vir die later vlug reeds in die hand, kry ek die oorweldigende behoefte om die motor terug te vra en sommer net die pad te vat Suidkus toe!
Ek het gekom sodat hulle die lewe kan hê, en dit in oorvloed
-Joh 10:10
Vyftien minute later draai ek links van die hoofweg af, Suidkus toe. Ek is nie heeltemal seker waarheen ek op pad is nie. By die bord wat wys Umkomaas, besluit ek om af te draai. Die smallerige pad na die dorp kronkel heuwel af. Teen die geronde hellings groei die plante dig en tropies. In die verte blink die blou oseaan. Ek kies ’n afdraaipaadjie na die middedorp wat my hopelik na die strand sal lei.
Op die verlate houtdek by die On the Rocks-restaurant waai die warm seelug sag teen my vel. Ek maak my tuis op ’n houtbankie naaste aan die see. Die uitsig oor die blou oseaan is onverbeterlik. Ek bestel iets om te eet en te drink, terwyl ’n salige rustigheid vir die eerste keer dié week oor my spoel.
’n Volle uur tuur ek na die see en drink elke oomblik dié onverwagte seëning in. En ek besef dat God presies dít vandag vir my beplan het.
Vader, dankie vir vrede en onverwagte vreugdes uit u hand.
Vyftien
Maurice, die gemmerkat, het wild en vervaard by ons opgedaag. Ons sou hom ’n ruk lank vir ’n vriendin, wat op pad oorsee was, oppas. Teen die tyd dat sy baas moes huis toe kom, was Maurice só deel van die huishouding dat sy besluit het om hom maar vir ons te gee.
In dié tyd vind ons gesin, ná ’n lang soektog, ons droomhuis. Toe die groot vervoerwa die oggend voor die huis stilhou, is ons slaggereed.
Die Here is my rots, my skuilplek en my redder, my God, my rots by wie ek skuil
-Ps 18:2
Die diere is vroegoggend al veilig toegemaak. Maurice ingehok in ’n splinternuwe katmandjie, die honde agter ’n toe deur – alles onder beheer. Dis toe ons hom later in een van die kamers vrylaat dat die moeilikheid begin. Voor ons kon keer, vlieg Maurice met ’n boog by die deur uit wat op ’n skrefie staan. Buite roep ek saggies na hom.
Ná omtrent ’n uur maak hy onverwags sy opwagting. Hy kom nader toe ek hom roep. Ek tel hom versigtig op en begin hom na sy hokkie dra. Maar toe hy sien waarheen ons op pad is, begin hy spook en stoei. Hy wikkel hom met mag los en die laaste wat ek van hom sien, is hoe hy oor die hoë buitemuur na vryheid spring. Dae lank probeer ons tevergeefs om hom te vind.
En terwyl ek oor hom treur, besef ek hoe ons Vader oor my en jou moet voel as vrees en onsekerheid ons so dikwels laat wegvlug van dié plek waar dit juis vir ons die veiligste is.
Here, dankie dat U my vrese ken en dat ek altyd veilig is by U.
Sestien
Ek en Johan is op pad na ’n huweliksverrykingseminaar wat deur ons kerk gehou word. Hy is aanbieder en ek kleingroepleier.
Met ons eerste beplanningsvergadering lê God dit swaar op my hart dat ons dié byeenkoms op die tydskrif se dagboekbladsy moet adverteer. “Hoekom?” wonder ek, maar dit is asof ek God duidelik met my hoor praat. “Daar is ’n paartjie uit die plaaslike omgewing wat Ek wil hê die seminaar moet bywoon.”
Ek weet alles wat julle doen
-Op 3:8
Die mooi blonde vrou draai ná afloop van die eerste sessie om om my te groet. “Ons kom van Bloemfontein,” sê sy, “en dit lyk my ons is die enigste mense wat nie van julle kerk is nie.” “’n Vriendin het ons geborg om die naweek te kan bywoon,” voeg haar man by. Ons kuier saam tydens die aandete en ek vertel van die sagte fluistering van Bo. Later die aand bel sy hul donateur om uit te vind waar sy van die naweek
