veral terwyl hulle aktief is. Dan sit hulle ’n pilletjie onder die tong en die pyn bedaar en hulle steur hulle nie verder daaraan nie. Dit raak deel van hul lewens, en dis ook goed so. ’n Mens moenie toelaat dat die vrees vir ’n hartaanval jou lewe oorneem nie. Maar as aanvalle soos daardie te dikwels voorkom of vir te lank aanhou, verhoog die risiko vir ’n hartaanval. En natuurlik, soms slaan ’n hartaanval toe waar en wanneer ’n mens dit die minste verwag.”
“Soos ’n dief in die nag,” merk sy op.
Hy knik. “Baie hartlyers sterf onmiddellik. En dié wat dit oorleef, het hartspierskade, afhangend wat watter deel van die hartspier nie meer bloed gekry het nie en hoe groot die deel van die hartspier is wat daarsonder moes klaarkom. Dís wat ons ten alle koste probeer vermy, en ’n angiogram kan in sommige gevalle lig op die saak werp. Maar natuurlik is dit ook nie die finale antwoord nie.” Sy skouers sak effens. “Ons ken maar ten dele ...”
Dis waar, dink sy skaam. Die slimste mens op aarde het nie al die antwoorde nie – ook nie die wyse witjas-filosowe wat om ’n tafel sit met jou toetsuitslae voor hulle om jou lot vir jou te bepaal nie.
“Jy veralgemeen sonder dat jy die ware feite ken,” verwyt Luca nog.
“Die feite wat ek wel ken, is dit wat ek saam met my pa deurleef het. Die bloedverdunningsmiddel wat hy ná die tyd moes neem, het nie met hom geakkordeer nie en sy niere het skade gekry. Maar meer nog as dit: sy gees het ’n knou gekry. Skielik was hy nie meer die sterk man wat sy gesin teen alle aanslae van buite kon beskerm nie. Hy’t oornag in ’n ou man verander. En dit het net erger geraak ...”
Sy is skielik moeg. Moeg vir die storie, moeg vir die gevoel van verlies elke keer as sy onthou hoe daardie enkele doktersbesoek haar pa se lewe beïnvloed het. “Pa glo vas hy moes nooit dokter toe gegaan het nie,” sug sy.
“Kom sit hier by my,” sê Luca en klop op die leë sitplek op die rusbank langs hom.
Sy wil nie. Maar as sy weier, gaan hy weet hoe hy haar met sy teenwoordigheid ontstem. Sy staan op en gaan sit versigtig langs hom.
“Dis juis vir mense soos jou pa dat ons die Hart-akademie gestig het – hoofsaaklik middeljarige mense wat aan die nagevolge van ’n hartsiekte ly en wat geneig is om vir die dood te gaan sit en wag omdat hulle nie oor genoeg kennis beskik nie.”
“Hoe betrokke is jy?”
“Soveel as moontlik soos my praktyk my toelaat. Daar ís personeel wat op die perseel inwoon, verpleegsters en selfs ’n kardioloog. En natuurlik ons voorslag-biokinetikus.”
“Amanda?” Jenna hou asem op.
“Dis reg. Sy het sak en pak by die akademie ingetrek. Sy verkies om op die perseel te woon sodat sy maklik beskikbaar is wanneer die inwoners haar nodig het.”
Ag, as-se-blief, dink Jenna. Die selfopofferende soort!
“Die personeel woon in een vleuel van die gebou, en die inwoners kan so privaat wees as wat hulle wil. Elke wooneenheid het ’n badkamer en ’n eie kombuisie waar daar gebak en gebrou kan word. Maar die meerderheid van die inwoners maak gebruik van die diens wat deur die akademie aangebied word: die regte kos vir ’n gesonde hart word deur dieetkundiges in die gesamentlike kombuis voorberei en daar word drie etes per dag in die eetsaal voorgesit.”
“My pa leef van brood en koffie,” merk sy op.
“Nie die ideale dieet vir ’n hartlyer nie,” laat hy lakoniek hoor.
“Ek weet, ek weet, ek besef dit. Ek hét al probeer om hom anders te oortuig, het al hoeveel keer vir hom vrugte gaan koop – wat dan op die tafel staan en vrot word. My pa is ’n hardekop.”
“Die ondersteuningsgroepe by die akademie bied aan hartlyers en hul familie die geleentheid om met ander in dieselfde situasie kontak te hê. Gedeelde smart is halwe smart. Daar word aandag gegee aan emosionele behoeftes en die motivering om na jou hart om te sien na die beste van jou vermoë.”
Dis nes sy gedink het: hierdie man het vele talente. Nie alleen kan hy met harte toor nie, hy sal glad nie ’n slegte verkoopsman uitmaak nie. Glad van bek, en met ’n stem wat jou sal ompraat om al jou beginsels oorboord te gooi en agter hom aan te loop soos agter die fluitspeler van Hamelin.
Maar sy hét dit al gedoen, een keer: ’n man blindelings gevolg – die afgrond in! Sy wat Jenna is, moet van Luca de Wet af wegbly, maar haar pa kan dalk baat by die behandeling wat deur sy akademie aangebied word.
“Dis dalk net wat my pa nodig het,” gee sy eindelik toe. “Broeders en susters in die verdrukking. Geselskap. Mits die geselskap nie net om een onderwerp draai nie ...”
“Ek kom gereeld daar en die atmosfeer is allesbehalwe stroef.”
“Seker om vir Amanda te gaan kuier?”
Sy kan nie glo dat sy dit gevra het nie. Sy bloos dadelik en skuif skuldig van hom af weg.
“Onder andere, ja, maar ook in my professionele hoedanigheid as kardioloog. Al die nodige apparaat is beskikbaar om standaardtoetse in ’n vertroude omgewing te doen. Vir my is elke kuiertjie daar soos ’n miniatuur-vakansie.”
Hy wei verder uit oor die grasperke, die bome, die uitsig oor die see, die rolbalbane, die rustigheid van die natuur. Jenna luister met een oor. Sy’s vaak en sy sak al dieper in die rusbank in.
“Jy laat dit soos ’n utopia klink.” Sy onderdruk ’n gaap.
“Dit ís nogal, ’n oase in die stadsrumoer. Dis jammer jý kan nie ook sommer daar gaan werk nie. Ons verkies gewoonlik personeel met ’n mediese agtergrond, maar ons het iemand nodig wat die administrasie kan behartig. Iemand met ’n slim sakebrein soos jy, wat ook vir die fondsinsameling verantwoordelik kan wees en sal sorg dat die inrigting teen ’n wins bedryf word. Ons wil dit moontlik maak vir pasiënte wat dit nie normaalweg sou kon bekostig nie om daar in te trek met die hulp van borge en sakeondernemings se welwillendheid.”
Hy leun nader aan haar. “Dit sal jou goed doen om rustiger te leef. Hoe lyk dit? Wil jy nie maar vir Koekemoer Internasionaal vaarwel toewuif nie?”
“Is jy ernstig? Maak jy my ’n aanbod?”
“Ons kan daaroor gesels as jy belangstel.”
Maar sy dínk nie eens daaraan nie. Waarom sal sy? Waarom alles wat Koekemoer Internasionaal haar bied opsy stoot om vir ’n klomp krankes die boeke te laat klop? Daar waar Luca ook soms gesig wys, waar sy hom gereeld saam met Amanda sal sien?
“Ek sal my pa probeer pols en hoor wat hy sê,” belowe sy halfhartig. “Maar die kans dat hy sal belangstel, is skraal.”
Toe Luca uiteindelik aanstaltes maak om te vertrek, loop sy saam voordeur toe. Vir ’n oomblik lyk dit of hy haar gaan soen. Sy maak haar oë onwillekeurig toe. Maar niks gebeur nie. Sy sper haar oë verleë oop. En skrik! Sy gesig is enkele sentimeters van hare af en daar is ’n onpeilbare uitdrukking in sy oë.
“Wat probeer jy doen, Jenna?” vra hy gesmoord. “Wil jy my verlei om jou te soen?”
Sy ruk haar kop weg. “Nee, natuurlik nie. Ek wou net doodseker maak dat ek uit jou gestel is.”
“Nee, jy is nie. Dis juis die probleem,” sê hy met iets soos woede in die trek om sy mond. Toe
