Teen Sondagmiddag raak die niksdoen vir Jenna te veel. Sy bel Koos op sy selfoon, iets wat hy nie sommer toelaat nie.
“Julle sal dat my vrou my skei,” kla hy wanneer hulle dit wel doen. “As ek nie oor naweke aandag aan haar gee nie, gaan ons mekaar later nie meer herken nie.”
Maar Koos is in die Ooste en Jenna twyfel of hy vir vroulief sou saamvat. Wanneer Koos oorsee gaan, werk hy tot laatnag en is daar gewoonlik nie tyd om aan sy wankelende huwelik te werk nie.
“Die dokter sê my hart is oukei,” val sy met die deur in die huis. “Wanneer begin ek met my volgende opdrag?”
“Jy weet mos hoe werk hierdie dinge – sodra ons die kontrak geteken het.”
“En wanneer gebeur dit?”
“Wanneer ek terug is, Jenna. Seker ’n week of twee.”
“Kan ons dit nie sommer telefonies reël nie? Jy kan vir my die nodige vorms e-pos.”
“Nie nou nie, meisiekind. Ons moet sekere stipulasies aanbring en daaroor moet ek en jy eers gesels. Iets waarvoor ek nie nou die tyd het nie.”
“Wat moet ek in die tussentyd doen? Met my tone speel?”
“Sluit voorlopig by enige van die ander spanne aan,” gee hy raad voordat hy aflui.
Maar sy wil dit nie doen nie, veral nie by Adam se span aansluit nie. Sy sal as ’n buitestander beskou word en meer kwaad doen aan die samehorigheidsgevoel as wat haar bydrae gewaardeer sal word. Ook sal sy natuurlik van voor af die vrae oor Frederick moet beantwoord en die simpatie – of die spot – in die oë van haar kollegas sien.
Om op iets of iemand te wag terwyl sy ledig is, is vir haar ’n vreemde ondervinding. In die dae wat volg, is sy min of meer in ’n dwaal. Die oomblik wat sy wakker word, tref dit haar dat sy nie hoef op te staan om kantoor toe te gaan nie.
Ek voel nie meer tuis in my vel nie, besef sy. Dis al wat ek ken: om te werk totdat ek soos ’n sak sement saans op my bed neerval. Nou is daar te veel ure in die dag en sukkel ek om saans aan die slaap te raak.
Dan pak ek maar my kaste reg, besluit sy. En maak my woonstel ’n slag van hoek tot kant skoon. Maar dis nie waarvoor sy in die wieg gelê is nie en sy gooi gou genoeg handdoek in.
Sy probeer, maar sy kry nie die gevoel van onvergenoegdheid afgeskud nie. Sy probeer in die oggende so laat as moontlik slaap sodat die dag nie so lank moet wees nie.
Daarom is sy sommer vies toe sy vroeg een oggend wakker geklop word. Adam! Dit kan net Adam wees wat so onbedagsaam is om haar te kom pla. Hy’s natuurlik op pad werk toe en gee nie ’n duit om vir haar wat wou laat slaap nie. Kom haal seker iets wat hy hier vergeet het. Die luis! Hy kan bly wees sy laat hom weer in haar woonstel toe ná hy haar Saterdagaand alleen met Luca gelos het.
Sy doen nie eens die moeite om haar hare te kam nie, slof net so in haar pantoffels en pajamas voordeur toe.
Maar dis nie Adam wat voor haar staan toe sy die deur oopruk nie – dis hý! Luca de Wet in al sy glorie! Uitgevat van sy blinkleerskoene tot by die kraag van sy hemp wat om ’n bruingebrande nek sluit.
“Hoekom is jy hier?” vra sy half deur die slaap. “Hierdie tyd van die oggend?”
Hy kyk op sy horlosie. “Hierdie tyd van die oggend?” vra hy, sy wenkbroue spottend gelig. “Die son sit al hoog. Die vraag is eerder hoekom is jy nog in jou nagklere hierdie tyd van die oggend. Probeer jy my al weer verlei?” Hy lag. “Dan moet jy harder probeer, skattebol. Flennienagklere doen nie veel vir my libido nie.”
Sy maak seker dat haar winterspajamas tot by haar kuiltjie toegeknoop is en ignoreer sy simpele aanmerkings. “Hoekom is jy enigsins hier?”
Hy hou ’n bruin koevert na haar toe uit. “Ek het hier verbygery op pad spreekkamer toe en het jou verslae vir jou gebring. Amore het dit vir jou netjies uiteengesit en uitgedruk. Dis alles daar: bloeddruk, polsslag, EKG, alles wat jy nodig het om weer by Koekemoer Internasionaal in te val.”
“Dit was nie nodig dat jy dit self bring nie. Jy kon dit per e-pos gestuur het.”
“Ek kon, ja, maar dan het ek nie ’n verskoning gehad om hier by jou om te kom vir ’n koppie cappuccino nie.” Hy gee ’n tree nader. “Gaan jy my nie innooi nie? Nie eens ná al die moeite wat ek gedoen het om die dokumente persoonlik vir jou te bring nie?”
Sy staan opsy. “En vir my vertel jy cappuccino is gif. Vreeslik ongesond.”
“Dit is. Dis soos sonde. Heeltemal verkeerd, maar vreeslik lekker.”
“Het jy tyd daarvoor?” Sy wys na buite. “Kyk waar sit die son al.”
“Amore het gebel – die pasiënt wat ek vroegoggend sou sien, het gekanselleer.” Hy kyk haar skielik intens aan. “Het jý dalk iets daarmee te doen gehad?” vra hy terglustig. “My gesaboteer? Hom banggepraat oor my behandeling?”
“Moenie laf wees nie, Luca. Ek bevraagteken dalk die metodes waarmee hartpasiënte behandel word, maar dis nie tot jou beperk nie.”
Hy stap saam met haar kombuis toe – waar die wasbak hoog gepak staan van die vorige aand se skottelgoed. Vetterige borde waarin die spaghetti-dis wat sy in ’n ommesientjie aanmekaargeslaan het opgeskep was, vuil glase, ’n leë wynbottel.
“Dit lyk aardig hier,” laat hoor hy dan ook dadelik.
“Ek was te moeg ... te vaak om gisteraand ... eintlik vroeg vanoggend die skottelgoed te was.”
Sy bloos. Dan vererg sy haar. Sy hoef nie verskoning te vra vir haar kombuis nie. Nie teenoor Luca nie – hy hoort nie hier nie, veral nie douvoordag op ’n Donderdagoggend nie. Wel, douvoordag vir iemand wat nie meer opstaan voordat die hane begin kraai nie.
“Dit lyk of hier behoorlik gekuier is.”
Sy lag sag. “Dit wás nogal ’n marathon-kuier.”
“En wie was die gelukkige man?”
Sy kyk hom verbaas aan. “Dit het sekerlik niks met jóú te doen nie, dokter De Wet,” herinner sy hom.
Laat hom dink wat hy wil. En as hy vermoed dat dit een of ander viriele jong man was wat by haar gekuier het, des te beter. Die soen van Saterdagaand was ’n fout, een wat sy graag wil regstel. Luca de Wet moenie weet hoe uitgehonger sy is vir die liefkosings van ’n man nie.
En hy het geen belang by haar persoonlike sake nie. Hy hoef nie te weet dat dit Adam was wat hier by haar aangesit gekom het nie – en dat daar natuurlik hoegenaamd geen sprake van liefkosings was nie.
Die twee van hulle het oor alles en nog wat gesels. Oor Koekemoer Internasionaal en oor Koos wat sy belange na die Ooste uitbrei, oor die ekonomie in die algemeen, en die politiek, die diaspora van hoogs opgeleide jong mense wat baie vir die land se produktiwiteit kon doen, oor die moontlikheid van lewe op ander planete, oor enigiets onder die son – behalwe oor hóm, hierdie man wat met sy groot lyf en sy skoongeskeerde gesig die ruimte van haar kombuis vul.
Sy het Adam stilgemaak die oomblik toe hy begin uitvra het oor die gebeure van Saterdagaand nadat hy hom skaars
