nie!
6
Toe Jenna Maandagoggend wakker word, strek die dag weer lank en leeg voor haar uit. Sy’s nie gewoond daaraan om niks te doen te hê nie. Inteendeel. Normaalweg het sy skaars tyd om haarself in die spieël te bekyk. Dis ’n goeie ding. ’n Gedraal voor die spieël laat jou te veel dinge raaksien, veral as daar nie fout is met jou oë nie. Maar wel met jou lyf ...
Ek is nie so slank en so soepel soos wat ek kan wees nie, besluit sy toe sy skuins draai voor die lang spieël en haar kurwes van die kant af bekyk. Slank en soepel genoeg om met niks meer as ’n vyeblaar in Sports Illustrated te poseer was sy nog nooit, maar tot dusver was daar oor die algemeen niks verkeerd met haar lyf nie.
Vra maar vir Frederick. Hy sou beslis nie met ’n paal aan haar geraak het as dit anders was nie. Frederick se standaarde is hoog – hy hou van sy vroue slank en sexy. Verder is hy nie vreeslik kieskeurig nie. Of hulle nou vir ’n korporatiewe reus soos Koekemoer Internasionaal werk en of hulle geld verdien deur uit koeke te spring, maak nie vir hom veel verskil nie.
Ek moet ophou om aan Frederick te dink, besluit sy vir die soveelste keer. Want saam met die gedagtes aan hom kom die herinnering aan Kareltjie – en aan die onreg wat sy hom aangedoen het. Sy krimp ineen as sy daaraan dink. Eendag, eendag sal sy nog verantwoording daarvoor moet doen, sy weet. Sy sal haar straf moet dra, want daar is geen regverdiging voor om ’n kind seer te maak nie.
Sy keer die snik wat oor haar lippe wil bars.
“Ek moet iets met myself aanvang, of ek raak van my verstand af,” spreek sy haar spieëlbeeld streng aan. “Miskien moet ek maar my lendene omgord en gim toe gaan.” Sy kreun. “Selfs al wil ek eerder oor gebreekte glas loop as om na Luca de Wet se raad te luister en soos ’n getroue en redelose werkesel in ’n gim te gaan swoeg en sweet.”
Sy gaan krap in haar kas op soek na iets om aan te trek. Gelukkig kry sy ’n swart leotard wat sy soms onder haar toppies dra wat te deurskynend is. Koos het nie veel te sê oor hulle kantoordrag nie, maar sy is versigtig om nie die verkeerde boodskap oor te dra nie. Wat sy in haar werk regkry, is nie aan vroulike verleiding of ’n deurskynende bloesie toe te skryf nie. Sy kan, ten volle en ordentlik geklee, met die beste van die mans op die personeel meeding as dit by sake-analise kom.
Heel onder in haar kas kry sy ’n sweetpakbroek wat sy soms in die winter voor die televisie dra. Al bietjie wollerig van baie was, maar die mees geskikte kledingstuk om by die leotard aan te trek vir ’n gimsessie.
“Dis nou ’n nuttelose vermorsing van energie,” mompel sy toe sy minute later by die deur uitstap. “Maar dis ’n manier om die dag om te kry.”
Gelukkig is dit nog vroeg. Almal wat ’n werk het, almal wat ’n lewe het, is óf op pad om hul brood in die sweet van hul aangesig te gaan verdien, óf is reeds besig daarmee. Die gim behoort taamlik leeg te wees.
Toe sy die deur na die gim oopstoot, ruik sy die chloor van die swembad, vermeng met die sterk geur van ’n salfie wat as doepa dien vir seer spiere. Dis ’n ander wêreld hierdie, besef sy. ’n Wêreld waar sý nie inpas nie. Sy oorweeg dit om in haar spore om te draai, maar ’n ou met ’n surfer-kuif wat by die ontvangstoonbank staan, het haar klaar raakgesien en wag op haar om nader te stap.
Sy wys die besoekerskaartjie wat Luca vir haar gegee het vir hom.
“Is dit dokter Luca wat jou gestuur het?” wil hy weet.
Sy knik. “Ek wil op hierdie stadium net waarneem wat julle alles aanbied,” verduidelik sy.
“Net ’n oomblik.”
Hy draai weg om eers ’n oproep te maak. Jenna kan haar ore nie glo nie. Sou hy eers vir Luca bel om seker te maak dat sy wel welkom is hier? Vertrou hy haar nie?
Dis die sweetpakbroek, dink sy. Die wollerigheid op die knieë. Sy moes vir haar state of the art-klere gaan koop het voordat sy hier opgedaag het. Dan was dit nie nodig om haar eers onder ’n vergrootglas te plaas nie.
“Jy is welkom om enige van ons apparate uit te toets,” verseker die jong man agter die toonbank haar toe hy die oproep beëindig het. “Ek kan jou rondwys as jy wil.”
Hy stap saam met haar na waar ’n aërobiese klas aangebied word. Dis ’n gehuppel en ’n getrippel vir die vale, en sy weet sommer sy sal nie by hierdie klomp springhase kan byhou nie. Verder is die instrukteur ’n mannetjiesagtige vroumens met ’n skril stem wat na ’n sersantmajoor op steroïede klink.
Jenna kan haar skaars voorstel dat sy haar sal laat hiet en gebied deur ’n vroumens soos hierdie. In háár wêreld, daar waar sý koningin kraai, is dit sý wat bevele blaf, sý wat delegeer en beheer.
“Hoe lank duur so ’n oefenklas?” wil sy weet.
“ ’n Uur, maar die oefeninge word elke kwartier afgewissel.”
Sy lag verleë. “Ek twyfel of ek genoeg asem het vir ’n volle uur se work-out.”
“Maak nie saak nie. Jy kan ophou net wanneer jy wil.”
En die grap van die dag wees, ja, dink sy.
“Sodra jy aansluit, stel ons vas hoe fiks jy is, en dan word daar vir jou ’n program uitgewerk. Spesiaal om aan jou behoeftes te voldoen.”
Oor my dooie liggaam, besluit sy. Dis nie nodig om toetse te doen om uit te vind hoe fiks sy is nie. Sy weet! Die strafste oefening wat sy die afgelope paar jaar gekry het, was om die loopbaanleer te klim – en hier tel dit net mooi niks. Hier is sy aan die verloorkant.
Sy weet goed wat sal gebeur: sy sal ingedeel word saam met die lammes en die kreupeles, die oues van dae wat eintlik al op die stoep moet sit en hekel maar wat, tot haar verbasing, in hul tientalle met sakkerige lywe in gimklere hier rondloop asof hulle dit geniet. Ooms met boepense en tannies wat soos meelsakke lyk. Ou mense wat gewoonlik oor pille, grille en brille gesels, trap hier rond dat die sweet spat.
Sy vermoed die meeste van hulle is heelwat fikser as sy en sal langer as sy kan volhou. Vir daardie vernedering sien sy nie kans nie. Eintlik wil sy van hierdie jongeling ontslae raak sodat sy op eie stoom kan sien waartoe sy in staat is – indien enigiets.
Sy kyk na die stel trappe wat voor haar uitstrek. Om teen daardie trappe op te stap, is eintlik al genoeg oefening vir haar vir die dag, maar die trapmeule is op die boonste verdieping en sy wil soontoe. Sy wil aan haarself bewys dat die vertoning wat sy in Luca se spreekkamer gelewer het, nie die beste is waartoe sy in staat is nie.
“Sal jy vir my wys hoe om die trapmeul se spoed te stel?” vra sy op pad soontoe.
Die ou met die surfer-kuif is maar net te gretig. “Hoe vinnig wil jy stap?”
“Nie té vinnig nie.” Sy bloos. “Ek is bevrees ek is nie juis fiks nie.”
Hy hou hom met die kontroles besig. “Kom ons kyk hoe goed kom jy hiermee reg,” stel hy voor.
Jenna klim op en begin stap.
“Dankie,” sê sy met ’n glimlaggie. “Ek sal self verder regkom.”
“Roep maar as jy hulp nodig het, hoor.”
En daarmee is hy weg. Die musiek dawer uit die luidsprekers teen die mure. Genoeg om ’n mens ’n hoofpyn te gee, dink
