om die japon teruggeskuif te kry toe dit lyk asof hy klaar is met sy ondersoek, maar hy skuif dit weer van haar skouers af. Sy hande kom lê warm op haar skouers. “Hierdie spiere is so gespanne soos ’n wildsbok wat gevaar geruik het,” merk hy glimlaggend op. “Ontspan, Jenna, ek sal jou nie seermaak nie.”
Sy is dadelik bewus van die lamheid in haar onderlyf en sy wriemel onder sy hande uit. Sy wend ’n wilspoging aan om haar skouers te laat ontspan, maar slaag nie daarin nie.
“Ek beveel altyd aan dat my pasiënte oefening kry, veral dié wat soos jy hul dae voor ’n rekenaar deurbring.” Hy stap na ’n rak en kom met ’n pamflet in sy hande terug. “Hier is ’n besoekerskaartjie wat jou gratis toegang sal gee tot die Health & Fitness-gim hier onder in die straat. Gaan beproef dit gerus, dalk raak jy nog verslaaf aan oefening soos so baie ander mense.”
“Die kans daarvoor is skraal,” verseker sy hom, maar sy vat nogtans die kaartjie by hom. “As ek verslaaf raak, sal dit aan sigarette of kafeïen wees.”
Hy kyk na haar met kwaai oë. “Sigarette en ’n oormaat kafeïen is beslis verbode,” herinner hy. “As jy bloot wil ontspan, wat baie nodig is vir ’n gesonde leefstyl en beslis vir iemand met sulke gespanne spiere soos jy, is dans natuurlik ook aan te beveel. Dis miskien nie die beste oefening wat jy kan kry nie, maar dis beter as om agter ’n lessenaar te sit en stoel.”
“Behalwe as jy ’n muurblom is en in elk geval droëbek langs die kant gaan sit en stoel.”
“ ’n Mooi meisie soos jy sal beslis nie ’n muurblom wees nie,” lag hy. “Behalwe as jy nie kan dans nie, en daarvoor is daar ’n oplossing. Al die ouens met twee linkervoete tou deesdae na die nuwe dansskool in Bloubergstrand. Die ateljee is op die boonste vloer van die Elizabeth Hotel en spog met ’n wonderlike uitsig op Tafelberg. Saterdagaande hou hulle sosiale danse en almal is welkom, of jy nou in styl kan dans of heelaand net sakkie-sakkie.”
Sy kán nogal dans. Miskien nie professioneel nie, maar sy het ’n paar lesse in Londen geneem sodat sy nie sou skandes maak wanneer sy en haar bruidegom die dansvloer open nie.
Verniet! Alles verniet!
“En sal ’n gedans by die see nie my hartritme verder versteur nie?” vra sy.
“Dit hang seker van jou dansmaat af.” Hy glimlag. “As dit ’n vurige vryer is wat jou oor die dansvloer stuur, sal jou hartritme beslis versteur word, maar dit sal nie noodwendig ’n slegte ding wees nie.”
Dokters kom met moord weg, dink Jenna stilweg. Wat in ander professies as seksuele wangedrag beskou sal word, word by die witjasse beskou as ’n vriendelike bedside manner. Eintlik sou sy verkies dat hy nie sulke suggestiewe grappies maak nie. Dit maak haar ongemaklik.
“Ons sal kyk wat ons met medikasie aan jou hartritme kan doen,” stel hy haar gerus. “Maar eers wanneer ons alle moontlike inligting bekom het oor die werking van jou hart.”
Hy klink skielik taamlik saaklik en sy onthou waarom sy eintlik hier is. Nie om haar flikkers vir Luca de Wet te gooi nie, maar om gesond genoeg verklaar te word om voort te gaan met haar werk by Koekemoer Internasionaal.
Sy skrik toe hy ’n aantekening op haar lêer aanbring. O hel, hier gaan ons! dink sy benoud. Hy gaan my in dieselfde drukgang plaas as al die ander pasiënte wat hy vanoggend ondersoek het. Hy gaan sy ontvangsdame vra om vir my ook ’n bed in die hospitaal te bespreek waar ek gekarnuffel en gekneus gaan word, en hy gaan nóg ’n paar duisend rand daarvoor in die sak gestop word. Sommerso vir ’n werkie wat hy binne ’n paar minute sal afhandel.
Sy is beslis nie gretig om nommer hoeveel in die honderd te wees wat hy hierdie week of maand onder hande neem nie. Sy sit regop en swaai haar bene oor die kant van die ondersoektafel.
“Ek wil nie graag vir ’n angiogram gaan nie,” keer sy.
“Nou wie’t gesê jy moet?”
“Niemand nie – nog nie. Maar ek waarsku net vroegtydig. Ek is nie daarvoor te vinde nie.”
“ ’n Angiogram is nie ’n operasie nie, Jenna,” verseker hy haar. “Jy hoef nie daarvoor bang te wees nie.”
Dis waar jy die fout maak! dink sy.
Hy trek ’n stoel nader en kom sit oorkant haar. “Dis ’n taamlik eenvoudige proses. Jy meld so teen halftwaalf by die hospitaal aan. Jy kry iets om jou te laat ontspan, maar nie narkose nie – ons maak gebruik van plaaslike verdowing. Jy is die hele tyd wakker en kan kyk hoe dit gedoen word.”
“Ek hét al gesien hoe ’n angiogram gedoen word. Dit was nie ’n mooi gesig nie.”
“O ja? Hoe so?”
“My pa is op ’n stadium daardeur. Ek is toegelaat om by hom te bly om hom te probeer kalmeer.”
“Dit ís nogal noodsaaklik dat die pasiënt so kalm as moontlik gehou word.”
“My pa was vreesbevange, en nie sonder rede nie. Daar is sekere risiko’s verbonde aan ’n angiogram.”
“Dit ontken ek nie, maar om dit nié te laat doen nie, kan in sekere gevalle groter risiko’s inhou. Om ’n kateter in die slagaarstelsel te plaas is dikwels die enigste manier waarop blokkasies in die kroonslagare sigbaar word,” verduidelik hy. “Soos dit seker in jou pa se geval ook gebeur het, werk ons gewoonlik deur die slagaar in die lies. Die kateter word met die hulp van x-strale gelei tot binne die mond van die kroonslagare waar dit uit die aorta kom. ’n Kleurstof word dan ingespuit wat die teenwoordigheid van ’n blokkasie duidelik uitwys.”
“En wanneer die kleurstof deur die are gaan, ervaar die pasiënt ’n warm gloed in die lyf,” vul sy aan.
Sy onthou haar pa se naakte vrees. “Dit voel of ek doodgaan,” het hy geprewel en vreesbevange na haar hand gegryp.
“Rustig nou, oupatjie,” het die verpleegsuster hom probeer kalmeer, maar hy wou nie gekalmeer word nie.
“Ek is niemand se oupatjie nie,” het hy kapsie gemaak, en Jenna het gehoop dat daar genoeg veglus in hom oor was om die doodsengel weg te jaag. Maar sy kon nie seker wees nie. Die hele ervaring was vir hom ’n nagmerrie – en vir haar. Wat deur die dokters en verpleegkundiges as blote roetine afgemaak is, was allesbehalwe dit.
“Ek weet wat gebeur as ’n mens ’n slapende hond met ’n stok in die ribbes steek,” het haar pa probeer keer toe daar vir hom verduidelik is hoe ’n angiogram gedoen word. “Nou wil julle dit met my hart ook doen. Dis moeilikheid soek, dis wat dit is.”
En dit was. Sy glo vas haar pa se gesondheid het daardie dag ’n terugslag gekry.
“Ook kan die kleurstof nadelige gevolge vir die niere inhou,” merk sy sugtend op.
Sy onthou die liters water wat haar pa ná die tyd moes drink om van die kleurstof in sy are ontslae te raak. Sy onthou hoe sy hom aangemoedig het om dit te doen terwyl hy plat op sy rug lê, hoe sy die strooitjie by sy mond gehou het. Sy onthou die ongemak, die opstand in hom en hoe hy na haar gekyk het asof sy skuld daaraan gedra het. Toe al het sy persoonlikheid verander en was hy nie meer die man wat haar as kind op sy skouers gedra het nie.
“Koronêre angiografie is nog nie vervolmaak nie,” gee Luca de Wet toe. “Maar dit het al baie mense se lewenskwaliteit verbeter wanneer ’n ballonnetjie die opbou van plaak in die are
