goed, soos te veel huiswerk, sê sy net ferm: “Dis die lewe,” en dan moet ons dit in elk geval doen. Maar wanneer Konrad sulke aanmerkings maak oor haar groot bril of hoe naby sy aan die bord staan, word sy bloedrooi en sê niks.
Ek voel altyd ongemaklik oor sy opmerkings, maar ek plak nogtans ’n glimlag op my gesig om weer in sy goeie boekies te kom. Dis verniet; sy oë glip verveeld verby my en ek weet na wie hy kyk.
Mevrou Vermaak wys met haar kryt na waar sy in groot letters op die bord geskryf het:
Swangerskap & Ouerskap
Die ouens knipoog vir mekaar en grinnik onderlangs. Mevrou Vermaak het haar skootrekenaar skool toe gebring en sy kliek op ’n video. Daar verskyn ’n grys, onduidelike beeld wat soos ’n klein, kloppende wurmpie lyk.
“Wie kan vir my sê wat dit is?”
Joe en Konrad fluister agter hulle hande en ek weet sommer dis allerhande onder-die-belt voorstelle. Mevrou Vermaak maak hulle met ’n kwaai kyk stil.
“Dit,” sê sy en wys met haar kryt na die beeld, “is jy. Vier weke ná bevrugting.”
“Dit lyk nie soos ’n baba nie,” brom Konrad onbeïndruk. “Meer soos ’n stokkie? Wat’s daai weird grys ding wat so aanhou beweeg?” Hy maak sy vuis oop en toe asof hy Twinkle Twinkle Little Star opsê.
“Dis die hart.”
Die ritmiese sametrekkings hipnotiseer my. Ek staar daarna, teen my sin gefassineer. Ek wonder of ek op vier weke so gelyk het. Min gepla oor enigiets of iemand, ongesteurd deur opmerkings of kritiek oor hoe ek lyk.
Teen die tyd dat ek al hierdie gedagtes afskud, trek mevrou Vermaak al by vitamienaanvullings en voorsorg vóór swangerskap.
“Watter inenting is absoluut noodsaaklik voor ’n vrou swanger raak?” vra sy.
“Griep,” kom dit met groot selfvertroue van Joe. Hy onthou die verpleegster wat met die Wêreldbeker by ons skool was om almal teen varkgriep in te spuit.
“Dink aan ’n siekte wat die baba kan skade aandoen,” probeer mevrou Vermaak help.
“Geelkoors,” grinnik Konrad, wie se pa hom verlede jaar Kenia toe gevat het vir die lang vakansie. Almal giggel.
June staar vir ’n oomblik voor haar uit en dink eers voor sy praat. Ek dink nie sy doen ooit iets impulsiefs nie.
“Masels?” stel sy voor.
Ek sien Konrad kyk na June soos my broer Henk na Karen kyk wanneer sy verby ons huis skool toe ry: sy oë is glaserig en sy mond hang effens oop asof sy ’n aarbei-smoothie is.
My hand skiet vinnig op.
“Duitse masels,” sê ek baie seker van myself. ’n Paar jaar gelede is al ons meisies daarteen ingeënt, vir ingeval ons dalk swanger raak, het die verpleegster gesê. “Anders kan jou baba eendag doof gebore word.”
Mevrou Vermaak knik.
“Of met flippen swak oë,” las Konrad by.
Ons onderwyser lyk skielik hartseer, en ek wonder of dit met haar gebeur het. In my verbeelding speel mevrou Vermaak se lewe terug tot waar sy net ’n pienkerige oranje jellieboontjie met ongevormde vingers en aan ’n lewegewende naelstring verbind is.
Ek verbeel my die Duitse masels lyk soos die groenhoring duwweltjies op die sportgrond, en hulle glip deur die plasenta soos spioene wat die vyand skelm aanval. Miskien sou ek ook stilgebly het as ek sy was en Konrad het my Blindemol genoem.
Ek het weer so gedagdroom dat ek nie agtergekom het ons moes in groepe opdeel om aan hierdie kwartaal se projek te werk nie, so ek eindig alleen op. Gewoonlik kom mevrou Vermaak dit agter en deel my by ’n groep in, maar vandag vee sy net oor haar bril sodat haar vingers vol kryt die lense besmeer. Sy wys vir Konrad om die instruksies vir die projek uit te deel.
Haar mond is styfgetrek terwyl sy hom dophou, en ek wens hy wil ophou met sy gespot. Die klok lui, maar voor ek kan ontsnap, roep iemand my van agter af. Ek draai om en sien die laaste persoon met wie ek nou wil praat.
Wat wil jy hê? dink ek.
*
Twee
DIE SAGTE STEM herhaal die vraag.
“Loop jy huis toe?”
Ek kyk verbaas na June. “Ek loop altyd huis toe.”
Met Ma wat tot sesuur by die hardewarewinkel werk en Pa wat eers ná 7de Laan klaarmaak, het ek nie eintlik ’n keuse nie. Maar ek sê dit nie vir haar nie.
“Ek het weer aan die babaprojek gedink.”
Ek knyp my simpel sak onder my arm vas en dra die boeke wat ek moet huis toe vat onder die ander arm. “Ja?”
Ons loop saam by die skoolgebou uit en oor die parkeerterrein. June haal die toebroodjies wat sy nie geëet het nie uit en die reuk van salami herinner my aan hoe honger ek is. Ek probeer dit vir haar wegsteek deur my asem op te hou.
“Miskien kan ons saam in ’n groep wees? Dit lyk of jy meer as ons van die onderwerp af weet.”
Ek is op die punt om nee te sê; ek sien haar meer as genoeg in die klas, maar toe gewaar ek vir Konrad: hy is ’n entjie voor ons en waai ongemaklik vir haar. Hy loop gewoonlik huis toe, maar vandag het sy pa en dié se meisie hom kom haal. Jy weet altyd dis een van sy pa se meisies as sy ’n kort rokkie dra. Konrad sê hy noem hulle almal Mini.
Die nuutste Mini staan langs die kar en adverteer haar bene. Sy leun liefdevol oor na Konrad, maar kyk kort-kort na sy pa om te sien of hy beïndruk is met haar moederlikheid. Konrad se pa sit terug in sy sitplek, vryf oor sy cool stoppelbaard en probeer vyf en twintig lyk terwyl hy op sy BlackBerry tik. So Mini skakel haar sjarme af en gooi Konrad se skoolsak op die agterste sitplek.
Ek draai na June. “Wie’s sover in jou groep?” vra ek effens geslepe. “Moet ons nog iemand vra?”
“Joe sou saam met my gewerk het, maar hy’s nou by ander pelle van hom. Sal ek vir Konrad vra?” stel June so vinnig voor dat ek weet sy sou hom in elk geval gevra het, sonder dat ek haar probeer manipuleer. “Ek kan hom vanaand bel.”
“As jy wil,” sê ek effens té ongeërg. Ons oë ontmoet en al twee kyk vinnig weg.
Ek sê die eerste ding wat in my kop kom om die ongemaklike stilte te verbreek. “Jou toebies lyk lekker.” Praat van lame.
“Wil jy een hê?” vra sy skaam.
“Sure,” sê ek kastig traak-my-nie-agtig en hou my in om dit nie by haar te gryp nie.
Toe ons naby my huis is, kom my broer Henk op sy fiets by die oprit uit. Hy het soos gewoonlik eers huis toe gekom om ander klere aan te trek vir werk; hy is ’n leerling-assistent by Maths Magicians, ’n klein besigheid wat hoërskoolkinders help wat met wiskunde sukkel.
Al is hy in matriek het
