sal nog ’n halfuur of so oefen,” brom hy en voeg dan iets by wat klink soos: “Sal dit genoeg vir julle wees?”
Pa loer na Ma, wat haar skouers optrek en verder kos maak.
Die meesleurende musiek begin weer, die boonste note van die melodie klink elkeen soos ’n stem van sy eie wat iets probeer sê wat niemand hoor nie.
“So in elk geval, ek en June het saam huis toe geloop, en sy het nogal cool idees vir ons projek,” probeer ek bo-oor die musiek praat. “Ons gaan volgende week stadsbiblioteek toe, want die skool se internet is opgebruik vir die maand.”
Ek draai om om na my pa te kyk, maar sy kop is op sy bors, en my ma kan my nie hoor bo Henk se gespeel en die gesis van braaiende uie nie.
Sy glimlag in my rigting. “Wat sê jy, Helena?”
“My projek saam met June,” herhaal ek en gaan staan by haar. “Ons wil die biblioteek se internet gebruik.”
Ma gooi die spaghetti by die gebraaide uie en dan die maalvleis, terwyl sy lusteloos roer.
“Dalk kan ons eendag internet bekostig,” sê sy en kyk rond in die moeë kombuis terwyl sy droom van ’n moderne een vol gadgets. “Mens weet nooit hoe dinge kan verander nie.”
Wanneer Henk die kompetisie gewen en eendag sy eie praktyk het, dink ek.
“Wou Henk nog altyd ’n dokter word?” vra ek.
Ma gee die lepel vir my sodat ek moet roer en vee haar hande af.
“Ek onthou,” sê sy, “hoe hy as seuntjie alles in sig in verbande toegedraai het. Pa se arm, my kop, selfs die tafel se pote.” Ek glimlag beleefd sodat sy moet aanhou praat met my, al het ek die storie al genoeg gehoor om my van spaghetti bolognaise af te sit. “En toe jy jou kop gestamp het, het hy soveel verbande omgedraai dat dit jou hele mond toegemaak het en ons nie kon hoor wat jy sê nie.”
Ná aandete oefen Henk verder klavier en ek glip by sy kamer in. Die feit dat dit streng verbode is, maak dit nog meer opwindend. Sy kamer lyk soos ’n klaskamer by die skool. Sy mure is vol stellings wat hy vir die leerders by Maths Magicians moet verduidelik en baie daarvan het notas op wat sê Herinner aan Pithagoras of Moeilik–hersien om hom te help met sy lesse.
My broer is mevrou Meintjies, die eienaar, se assistent, maar ek is seker hy weet net soveel soos sy. Agter sy deur is daar prente van sirkels, met middellyne en radiusse en allerhande byskrifte wat kom uit die StudentTeacher, ’n tydskrif wat hy koop met die geld wat hy by Maths Magicians verdien. ’n Stapel van die voos geleesde tydskrifte lê langs sy bed, met afvalstukkies papier as boekmerke by sy gunstelingartikels.
“Hy’s mal om ’n deeltydse werk so ernstig op te neem,” sê ek kopskuddend, half vir myself en half vir die afwesige Henk.
Ek kyk onder die bed en haal van die mediese boeke uit wat my pa-hulle vir hom op uitverkopings by die biblioteek gekoop het. Ek blaas die dik laag stof daarop af. Henk moet regtig meer stofsuig. Ek moet ook, maar die klere op my vloer steek my stof weg. Partykeer wens ek dit was ook my droom om ’n dokter te word, net sodat ek ook sulke boeke wat so belangrik lyk onder my bed kan hou.
My boeke is meestal verslete biografieë oor aktrises se lewens: nie net my allerbeste gunsteling Marilyn nie, maar ook Julianne Moore en Ma se ikoon, die legende van die silwerskerm, Greer Garson. Ek sê altyd vir mense die beginletter van my tweede naam staan vir Gina, want niemand by die skool het al gehoor van die flieks Mrs. Miniver of Goodbye, Mr. Chips waarin sy gespeel het nie, maar my ma het oor en oor daarna gekyk toe sy my verwag het. Ek is op 6 April gebore, presies ’n jaar nadat die aktrise dood is, toe eindig ek op as Helena Greer Booysens. Ek hou eintlik daarvan, maar niemand sal verstaan nie. Hulle sal net lag, so ek bly liewer stil en bewonder haar in die geheim.
Ek is so diep ingedagte terwyl ek deur Henk se boeke blaai dat ek amper nie agterkom die musiek uit die vertrek onder in die gang het opgehou nie. Toe die stilte my tref, skuif ek die boeke vinnig terug onder die bed in en staan op.
Dis toe dat ek dit sien: ’n nota in funky ronde letters op ’n stukkie papier wat hy as ’n boekmerk in sy jongste uitgawe van Student Teacher gebruik.
“Beslis nie Henk se handskrif nie,” mompel ek en trek dit nuuskierig uit sonder om so skuldig te voel as wat ek seker moet. My oë rek toe ek die nota lees en ek druk dit gou in my sak.
Ek skiet vinnig deur toe en leun kastig ongeërg teen die raam, net buite my broer se kamer.
“Wat maak jy hier?” vra Henk agterdogtig toe hy inloop en sy bladmusiek op die vloer gooi voor hy op sy bed neerval. “Ek het jou gesê, bly uit my kamer.”
“Niks. En ek is nie in jou kamer nie.”
“Jy lyk baie tevrede met jouself,” sê hy.
Ek ignoreer sy stelling en vra selfvoldaan: “So, hoe was jou les by Madame Pandora, ná werk vandag?”
“Hoekom vra jy?” sê hy en maak ’n Student Teacher oop sodat hy nie vir my hoef te kyk nie.
“Sommer,” sê ek uit die hoogte en slenter weg, tevrede dat ek hom een voor is.
Ek kan skaars wag om my kamerdeur te sluit en die stukkie papier, wat ek in Henk se kamer gevat het, oop te vou.
Vandag se datum is bo-aan en ’n selfoonnommer wat ek nie ken nie, met blommetjies oor die 1’e. Onder dit is die woorde Sienjoulater –dalknawerk? en heel onderaan is ’n ry hartjies wat definitief nie van Madame Pandora af kom nie.
Baie interessant, dink ek, en skryf die nommer neer.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
