hei, mense, ek’s nog lank nie dood nie!” sê Pa. “Dis net ’n bietjie kanker, oukei? Ons speel sommer gou klaar daarmee.”
My maag ruk. Ek spring op en hol na die gastetoilet wat skoon en blink is en na laventel ruik, wat my nog naarder maak. Ek gaan so nooit weer salami eet nie, nooit nie! Ek val dwars oor die toiletbak en hyg, maar net ’n paar druppels spoeg kom uit.
Iets vee teen my been. Dis Rakker, hy spring op teen die toilet en snuif-snuif al om die rand. Eow!
Ek steier regop en spat water op my gesig. Ma verskyn in die deur. “Ai, Liefie.” Sy hou my styf vas. “Pa is in goeie hande, die dokters is so slim vandag. Daar is baie wat hulle kan doen.”
“Weet oom George en tannie Sybil?” vra ek.
“Ja, ek het vir Sybil gebel.”
Ek moet alleen wees vir ’n rukkie. “Kan ek gou Seven Eleven toe gaan vir ’n Coke, vir die naar?” vra ek.
“Dis reg.”
Ek probeer om nie na Pa te kyk wat nog steeds by die tafel sit nie. Maar uit die hoek van my oog sien ek Tes se arms om sy nek, en toe blaas hy sy neus.
Ek glip uit by die voordeur. In die middel van die tuinpaadjie gaan ek staan. Alles lyk anders, asof ek skielik in ’n straat beland het waar ek nog nooit voorheen was nie. Die huise is soos vreemdelinge, ek herken nie ’n enkele muur, boom of bedding nie.
Ek kyk op, na ’n vreemde blou lug bokant my. Ek knip my oë en begin weer loop.
Iets blaf. Dis soos ’n geluid uit ’n ander wêreld.
Ek loop vinniger.
2
Die Coke proe snaaks. Ek vat ’n paar slukkies terwyl ek loop, maar die smaak verbeter nie. Uiteindelik gooi ek dit maar uit onder iemand se madeliefiebos. Die leë blikkie vat ek huis toe.
Ek moet vir Annika laat weet. Ek sal haar SMS.
Maar … is dit nie dalk net ’n droom nie? Dit voel friggen nes ’n droom. Wat as ek nou by die huis kom en net Ma is daar, en Tes, vir wie Ma elke middag by die skool gaan oplaai wanneer sy van die mikrobiologie-laboratorium af kom? En daar’s niks stupid spesiale pizza nie, net elke ou vir homself by die broodplank soos gewoonlik. En Rakker lê uitgepaas in sy mandjie, en Prinses lek haar stert skoon, en …
Toe ek in ons straat indraai, sien ek oom George se kar voor ons huis.
My hart sak in my skoene. As dit tannie Sybil se kar was, was dit nog orraait. Sy het nog nie weer begin skool gee ná haar motorongeluk nie en loer gereeld by ons in. Maar oom George is dosent by die universiteit, hy ry nie sommer rond in die week nie.
Ek loop al hoe stadiger. Sweet kriewel af teen my nek en gesig, ek vee die ergste af met my hande. Daar is nie uitkomkans nie.
Ek stoot die voordeur oop.
Die eerste ding wat ek sien, is oom George se wit hare. Hy is net ’n jaar ouer as Pa, maar hy aard na hulle ma, ouma Magdaleen, wie se hare wit was op dertig. Hy staan in die ingang na die woonkamer. Hy en tannie Sybil het seker nou net aangekom, niemand sit nog nie.
“Mia!” Tannie Sybil kom na my toe, sit haar arm om my. Sy is nice, ek wil sommer wegsmelt in haar veilige sagtheid. Ná haar ongeluk het die dokters gedink sy gaan haar been verloor, maar hier staan sy, op twee hele bene. Oukei, so sy’s ’n bietjie mank, maar wie gaan daaroor kla?
“Pappa het kanker,” vertel Tes vir tannie Sybil met groot oë. “Hy gaan na ’n spesiale dokter toe.”
“Dis goed,” sê tannie Sybil. “Die dokter sal hom mooi help.”
“Sit asseblief, julle,” sê Ma.
Ek sien nie vir Pa nie. Het hy weer uitgegaan? Isabel is ook nie hier nie, maar sy is waarskynlik sportoefening toe. Net ’n natuurramp sal die skool dit laat kanselleer, hitte tel nie.
Ma praat oor die neurochirurg. “… ’n dokter Marais. Ek het nog nie van hom gehoor nie. Weet julle enigiets van hom?”
“Nie ek nie.” Tannie Sybil kyk na oom George, wat sy kop skud. Sy gaan sit op die bank. Tes hang om haar rond soos ’n muggie.
Toe is Pa in die deur. Hy loop by die woonkamer in soos altyd as ons gaste het, met ’n wipstappie. Hy lig sy hand asof alles normaal is, dis net sy opstaanhare wat sy game weggee.
“Wim!” Tannie Sybil staan op en gee Pa ’n stywe druk. “Ons fight hierdie ding saam, nè. As daar enigiets is wat ons kan doen, praat asseblief.”
Oom George spring ook op. “Jy het gehoor wat die vrou sê,” sê hy. “As ons kan help, praat net, ou maat,” en hy gee Pa ’n stampie op die skouer.
“Noudat jy dit noem, daar is een klein dingetjie.” Pa soek na ’n stoel. “Hulle sê dis die heel beste behandeling vir hierdie soort van ding: ’n rooi sportmotor.”
Ek val amper van my stoel af soos ek lag.
“Dis nou ’n winskopie!” grinnik oom George. “Vir ’n oomblik was ek bekommerd jy gaan een van Sybil se konkoksies vra. Wat noem jy die goed nou weer, Syb?”
“Aanvullings,” sê my tannie. “Daar is ’n paar goeies, hoor, ek sal vir julle name gee.”
“Ek maak gou vir ons koffie,” sê Ma.
Tes druk ’n paar velle papier onder tannie Sybil se neus.
“Kyk, ek het kryte uit my nuwe boks gevat,” sê sy. “Hier is mauve, en daar is vermillion, en daar is ochre.” Ma het natuurlik die name vir haar gelees, fancy krytkleure is nie in graad een se leerplan nie. “Rakker en Prinses is ook hier, maar jy kan net hulle sterte sien, want hulle is agter die blomme.”
“Oe, dis pragtig,” sê tannie Sybil. “En hier is ’n mooi blou huis.”
“Lavender,” help Tes tannie Sybil reg. “Lavender is ’n goeie kleur. Ek hou nie van wit huise nie.” Sy ril liggies. “Ek het ’n bangmaakdroom gehad van ’n wit huis.”
“Jou ma is hier, Christa,” sê oom George terwyl hy by die venster uitkyk. “Sy dra ’n boks. Dit lyk soos druiwe.”
Flip. Ouma Issie het seker nog hanepoot gekry, daai spesiale druiwe wat net in die laatsomer ryp word. Wel, ons moet maar net almal stilbly oor Pa. Sy sal die nuus glad nie kan vat nie. Iemand kan haar ’n jaar van nou af sê, wanneer Pa weer gesond is.
Ma kom nader geloop en kyk na Pa. “Sy weet nog van niks. Wel, daar is seker nooit ’n goeie tyd vir sulke nuus nie.”
“Ek dink nie ons moet vir Ouma sê nie,” sê ek vinnig.
Pa staan op en loop voordeur toe soos hy altyd maak, met sy wipstappie, sy rug nog regopper as toe hy tannie Sybil en oom George gegroet het. Hy lyk amper heeltemal gewoon. As almal net hulle monde hou, sal Ouma niks agterkom nie.
Ek trek dringend aan Ma se hemp. “Ma!” Niemand luister na my nie.
Pa
