jou gelukkige dag, kyk wat het ek by die padstal gekry. Nog hanepoot!”
“Rêrig?” sê Pa. “Ek dink Ma jok. Ek dink Ma het ’n geheime wingerd iewers. Waar anders sal jy elke jaar soveel hanepoot kry?”
Ouma lag. Toe vra sy: “Hoekom is jy nie by die werk nie? Het jy die dag af?”
’n Monsterhand vat my bors vas. Ek vlug, deur die kombuis, die waskamer, uit by die agterdeur. My asem jaag. In die agterplaas swaai ek op teen die jungle gym, kyk die pophuis vinnig deur vir spinnekoppe voor ek in ’n hoek neerval.
Dis nie regtig ’n pophuis nie. Ons noem dit net so, dis eintlik maar ’n gewone houthokkie bo-op die jungle gym wat Pa vir ons gebou het. Isabel en ek het altyd met ons poppe hier gespeel toe ons klein was.
Ek leun teen die growwe planke. Bokant my kop is ’n dowwe gestamp en gekreun. Ek en Isabel het vir Tes vertel dis ’n onsigbare reus wat op die pophuis se dak bly, maar eintlik is dit net moerbeitakke wat oor die hout skraap as die wind waai.
Wind? Ek loer uit by die vensteropening. Sowaar, daar het ’n luggie opgekom. ’n Paar droë blare fladder oor die gras om die jungle gym. Dit lyk skielik so ver, die gras om die jungle gym, amper soos toe ek klein was en bang om op die platform te staan, want dit was so hoog.
Pa sou daar staan en sy arms uitsteek terwyl hy my aanmoedig: “Kom, Mia, spring! Ek sal jou vang!” Net soos in die swembad waar ons leer swem het. Pa sou in die water wees, nat en glinsterend in die son, naby die kant waar ek op die sementblokke sou staan en bibber in my swembroek. “Kom, Mia! Spring! Ek sal jou vang, ek belowe.”
Ek het nog niks van die huis se kant gehoor nie. Miskien het niemand vir Ouma vertel nie. Enigeen met twee breinselle sal weet dis die slimste ding om te doen. Ouma stres selfs oor gewone nuus, sy sal kanker nooit oorleef nie.
Ek vroetel aan ’n naelvelletjie. Ek moet vir Annika laat weet. Sy sal seker vir Arnold ook vertel. Ek meen, hy’s haar broer. En dan, as Arnold my by die skool sien, sal hy my dalk ’n drukkie gee.
Ouch! Ek het te hard aan die velletjie getrek, ’n druppeltjie bloed verskyn. Ek voel ’n bietjie skuldig ook. Mens is nie veronderstel om aan ouens te dink as jou Pa kanker het nie, is jy?
Maar voor ek dit kan help, dink ek aan Thomas ook. Ek ken Thomas nie so goed soos Arnold nie. Ek weet hy is in graad nege, maar hy is baie kort. Niks langer as ek nie, en ek lyk of iemand my kunsmis moet gee.
Die rede hoekom ek weet van hom, is omdat ek in hom vasgeloop het die begin van die jaar. En ek bedoel vasgeloop het. Ek het verdwaal op pad na die wiskundeklas toe – oukei, ek het verdwaal op pad na elke flippen klas toe, dit was die eerste week van graad agt!
Toe panic ek en hardloop, om ’n hoek, reg in Thomas vas. Dit was die eerste keer dat ek in ’n ou vasgehardloop het en dit was, wel, nie so sleg as wat mens sou dink nie. Thomas was soort van hard en sag gelyktydig en al is hy so kort, was sy arms sterk. Sy donker oë het vir my geglimlag.
Dis hoekom ek ja gesê het vir die debatskompetisie. Ek, Mia Malan, wat nie eens mondeling kan doen sonder om die heeltyd te wil omkap nie. Die Afrikaans-juffrou het my gevra. Toe ek sien Thomas gaan deelneem, awol my brein net daar en ek sit my naam ook op.
En dan die perd. Hoe moes ek geweet het Annika sou so keen wees? Ek het sommer net randomly gechat, ek was nie ernstig nie!
Iets wollerigs raak aan my been. Ek is uit die pophuis met een sprong, kap my kop so hard ek sien net sterretjies.
’n Verbaasde miaau.
“Prinses!” Ek voel-voel na die dak met een hand, hou my kop vas met die ander. “Ek dog jy’s ’n reënspinnekop.”
Toe hoor ek stemme.
Ek sien ’n blonde kop en ’n grys een, tannie Sybil en Ouma s’n. Hulle is op pad na oom George se kar, baie stadig, met tannie Sybil se arm om Ouma se skouers.
Oom George loop na Ouma se motor en klim in. Hy skakel die enjin aan. Dit klink nie soos Ouma se motor nie. Wanneer sy dit aanskakel, klink dit soos een of ander wintie wat sy kar by ’n verkeerslig rev. Pa sê dis omdat sy haar clutch te stadig laat uitkom.
’n Vlaag wind pluk aan my hare en blaas ’n hand vol stof in my gesig. Agter die huise oorkant die straat stapel die wolke op.
3
Ek gaan soek Ma in die studeerkamer. Sy is op die Internet, ek kan die woorde “primary tumour” uitmaak voor sy die bladsy minimise.
“Nag, Ma,” sê ek. Ek tel my ou kleikameelperdjie op wat skeef op haar lessenaar lê en sit hom weer regop, langs Isabel se kraleboksie en die skulpe wat Tes by Silwerbaai opgetel het.
“Nag, Mia,” sê Ma. “Lekker slaap.” Sy kyk na my asof sy iets wil sê, dan kyk sy weer weg.
“Jy ook,” sê ek, en draai om.
Ek roep: “Nag, Pa!” in die rigting van Ma-hulle se slaapkamer en gaan na my en Isabel se kamer. Sy haal pajamas uit haar kas.
Die wind is nou heeltemal hyper, huil om hoeke, ratel vensters en ruk iewers aan ’n hek. Aan tafel het Pa gesê dit gaan reën. Die boere sal bly wees. Hulle was nou die aand op TV en het gesê as dit nie binnekort reën nie, gaan hulle gesaaides nie opkom nie.
Ek tel my selfoon op om vir Annika te SMS, maar skielik huiwer ek.
“Hoeveel mense dink jy moet ons van Pa vertel?” vra ek vir Isabel.
“Ek het al my vriende en die mense van die kerk laat weet,” sê Isabel. “En dit op Facebook gesit.”
“Facebook? Hoekom?”
“Dat almal aan Pa kan dink, natuurlik! Ons pastoor sal die gemeente Sondag by die diens ook vra om vir Pa te bid.”
Hoe kan sy die hele wêreld laat weet? Ek meen, ’n breingewas is nou nie so embarrassing soos, sê, aambeie nie, maar nogtans.
“Pa gaan gesond word, jy sal sien.” Isabel lig haar ken voor sy omdraai en begin uittrek. “Ek gaan hom saamvat na ons healing-dienste toe.”
“Pa sal nooit gaan nie.”
“Dis hoekom jy moet bid.” Isabel se stem raak weg in die sagte blou pajamatop wat oor haar kop gly. “Gebed verander mense.”
Isabel is baie into haar kerk. Op die oggend van haar veertiende verjaardag het sy in ’n vreeslike bui wakker geword wat ’n halwe jaar aangehou het tot sy saam met haar pelle na die kerk in Solwaystraat gegaan het. Sy is nou ’n jaar daar en ek moet sê, haar bui het baie verbeter.
Ek klim in die bed en maak my oë toe sodat Isabel nie met my sal praat nie. Maar dis nie stil in die kamer nie. Daar hang woorde in die lug, die woorde wat Ma netnou nie gesê het nie, en Ouma se woorde wat ek nie gehoor het toe ek vanmiddag uit die huis gevlug het nie, en …
Dit kom sit op my bed, druk op my bors. KANKER.
Kan gebed Pa regtig verander van ’n man met kanker na ’n gesonde man? Miskien moet ek dit probeer. Dit kan nie kwaad doen nie, kan dit?
Maar met wie presies moet ek praat?
Pa
