“They pay almost double the going rate.”
Cupido skud weer sy kop in verwondering. “O.K. So Cyril January was one of the cleared people?”
“Yes.”
“How did it work? Did he have keys?”
“No, no, if they wanted to enter, they had to call one of the guards when they were at the door.”
“How?”
“With a cell phone. They had to say a code word. They had to say ‘breakfast in the green room’ if it was safe, or ‘breakfast in the red room’ if they thought there was danger.”
“Jissis. And then the guard unlocked the door?”
“Yes.”
“But you said there were two people serving dinner?”
“Yes. Cyril’s daughter …” De Haan se oë verwater, en haar stem raak hees. “I’m sorry. His daughter, she’s only eighteen … She served dinner with him, and they cleared the table, and then she left with the trolley. Cyril was doing hospitality …”
“What does that mean?”
“Chocolates on the pillows, check the bathroom supplies, like soap and shampoo and shower gel and hand cream, and light the fireplace …”
“Do you know what time he usually finished?”
“Between nine and half past.”
“And his wife thought he went to town last night?”
“He did that sometimes.”
“Where would he go?”
“To friends.”
“And he would stay out all night?”
“Sometimes.”
“What was the procedure when he left the house?” vra Griessel.
“He just left, and they locked the door behind him.”
“And this morning?”
“One of our agricultural workers saw Cyril’s body. At about six thirty, on his way to report for work. And then he saw the front door of the guesthouse was open …”
“O.K.,” sê Cupido, “we’ll have to speak to the daughter … We have to speak to all the staff in about …” hy kyk na sy horlosie, “in about an hour’s time. Can you assemble them for us?”
* * *
Cupido begin raas toe hulle na die kar toe loop, soos Griessel geweet het hy sou.
“‘They pay almost double the going rate.’ Dis die probleem met hierdie land, Benna. Dis net naked greed, no fucking ethics. Almal wil net score, dis skep, pappie, skep, voor doomsday kom. Seventy thousand bucks vir ’n week se personal security? Ons is in die verkeerde jop, ek sê jou. Fokken daylight robbery. En daai lesbetariër wat vir mý wil kom bliksem? Vir wat? ’Cause I tell it like it is? Sy kan nie daai doen nie, ek meen, wat sê jy? There’s just no appropriate response vir ’n lessie, jy’s gefok as jy sê kom traai, jy’s gefok as jy jou bek hou. Da’ moet ’n law wees teen daai soort ding. Vir my kom bliksem, met seventy thousand in haar gatsak en haar Calvin Klein-suitjie en daai hare … En wat is dit dié? Duitse owner van ’n boereplaas met ’n Franse naam waar ’n Brit gekidnap is. Fucking United Nations of Crime, dis wat ons nou word. And why? ’Cause they bring their troubles here. Soos daai Franse by Sutherland, en die Dewani-ding, and who gets the rap? Suid-fokken-Afrika.”
Hulle klim in die kar.
“Ek sê jou nou, die perpetrator gaan ’n foreign citizen wees, ma’ dink jy die TV gaan daai sê? Not on your life, dan’s dit net weer ‘crime-ridden society’, al daai kak. It’s not right, Benna. Vir my kom bliksem. Ma’ hulle screen die volkies in slave uniforms en lat hulle agter die wittes se gatte skoonmaak tot tienuur in die aand. Chocolates op die kussinkies, I ask you, vir ’n Brit wat sy troubles saam met hom bring, chocolates op die kussinkies …”
“Forensies is hier,” sê Griessel toe hy die wit bussie by die gastehuis sien staan, langs die SAPD-fotograaf se Corolla en die twee ambulanse.
“Hulle sal moet gat roer – ons sal die Brit se kamer moet search.”
“En Die Giraffe.” Want langs die groot Ford Territory van die Direktoraat vir Prioriteitsmisdaadondersoeke – die DPMO, of Valke – staan die lang, skraal kolonel Zola Nyathi, bevelvoerder van die Geweldsmisdaadgroep.
* * *
Griessel rapporteer so bondig as wat hy kan, want hy was die eerste Valk op die toneel. Hy is bewus van die kolonel se skerp oë op hom, met daardie stoïsynse, onleesbare uitdrukking wat nooit verander nie.
Toe hy klaar is, sê Die Giraffe: “I see,” en staan kop onderstebo en nadink.
Eindelik: “You’re JOC on this one, Bennie.”
“Yes, sir.” Sy hart sink, want die laaste ding wat hy in sy huidige toestand nodig het, is die verantwoordelikheid van ’n gesamentlike operasionele bevelvoering, die sogenaamde Joint Operations Command.
“You already have Vaughn. How many more people do you need?”
Hy weet die Valke hou van groot spanne wat vinnig en hard kan slaan, maar hy is steeds skepties oor dié aanslag. Te veel mense wat in mekaar se pad kom, veral op ondersoekvlak. En hy weet bevel beteken nie altyd beheer oor die trant van die ondersoek nie. “Four detectives, sir.”
“You sure?”
“Yes, sir.”
“I’ll get Cloete out. And start oiling the consulatory wheels.”
Kaptein John Cloete is die Valke se media-skakeloffisier. En Griessel weet hulle gaan met die Britse konsulaat al die hulp nodig hê wat hulle kan kry. Want al is die Britte nie so erg soos die Kanadese nie, en die Kanadese nie so moeilik soos die Chinese nie – ambassades is nie gretig om hul landsburgers se inligting te deel nie, veral wanneer daar misdaad betrokke is. En hulle is almal in elk geval burokratiese doolhowe. Daarom sê hy: “Thank you, sir.”
Hy sien hoe Nyathi se blik op hom talm voor die kolonel knik, omdraai en na sy voertuig toe stap. Hy weet dit is omdat hy so sleg lyk. Hy verwyt homself weer. Hy moes nie gisteraand …
“Kom, Benna,” sê Cupido, “ons gaan kyk hoe ver Forensies is.”
* * *
In Dorpstraat op Stellenbosch, voor Oom Samie se Winkel, staan ’n toerbus.
Tyrone Kleinbooi sien die toeriste op die sypaadjie. Europeërs, hy herken hulle aan die bleek bene, die kleredrag. Hy wonder nie meer waarom Europese en Amerikaanse besoekers die enigste mense in Afrika is wat die safari-uitrustings koop en dra nie – die jagbaadjies (met plek vir ammunisie), die Livingstone-helms of breërandhoede, die stewels.
Sy
