“Ou Voete sê sy gee kuns én sy gaan rugby afrig. Ek het nog nie ’n juffrou by die oefening gesien nie.”
Schalk snork. “Ou Voete se kop kap aan. Hoe kan ’n vrou rugby afrig?”
Schalk was reg oor die weirdo’s, sien Willem toe hy Dinsdagmiddag met ’n gesukkel die kunsklas opspoor en om die deur loer waar die klas reeds vyf minute aan die gang is. Juffrou Blom lyk nogal na ’n nuwe meneer met haar groot lyf en kort hare. Sy dra jeans en tekkies en ’n lang, swart oopknoophemp wat los oor haar jeans hang.
“Kom, kom, kom,” wink sy Willem nader. “Wat is jou storie?”
Hy oorhandig ou Voete se briefie. Die juffrou lees, frommel die briefie op en gooi dit in haar snippermandjie. Sy kyk oor die klas.
“Daar by Mia,” beduie sy.
Willem sien die oop plek agter in die klas raak langs die meisie met die deurmekaar rooi hare. Mia. Hy onthou nou: sy is die weird een met die klere wat lyk asof dit te groot is vir haar. Moet dit so wees, of is hulle arm?
Hy skuif ongemaklik langs die lang meisie in, wat hom nuuskierig bekyk.
Terwyl die juffrou haar lesing hervat, kyk Willem in die klas rond. Tien kinders: sewe meisies en drie seuns. Dis net hy en Desmond Holzapfel wat hy van biologie onthou. Dis die vaak vis wat so stadig en skuif-skuif loop en lyk of hy van ’n ander planeet kom. Sy bril is byna so dik soos Coenie s’n. En Varkie. Varkie! Have a heart. Wat maak hý hier?
Varkie trek sy mondhoeke met sy vingers weg terwyl die juffrou iets op die swartbord skryf en wikkel sy tong in sy mond, waai dan woes vir Willem en gee ’n thumbs-up.
Willem ignoreer hom.
Die juffrou praat oor ’n skilder met ’n vreemde naam. Op die bord staan Matisse, maar sy spreek dit snaaks uit. Soos Maties, net met die klem op die laaste deel van die woord – tiés soos in niés. Sy wys voorbeelde van die ou se skilderye. Stokou goed. Willem is nie beïndruk nie. Hy dink die prentjie van Gansbaai wat teen hulle eetkamermuur hang, is baie beter gedoen.
Mia-met-die-groot-klere skuif blitsvinnig ’n rooi toffie oor die bank na sy kant toe sonder om na hom te kyk. Hy kyk onseker daarna. Druk dit dan in sy mond sonder om na haar te kyk.
Toe die klok lui en die kinders by die klas uitbondel, roep die juffrou hom: “Wikus!”
“Dis eintlik Willem.”
“Willem, jy sal moet vinger trek, jy is ’n kwartaal agter.” Sy kyk stip na hom. “Waar het ek jou al gesien?”
Hy weet nie. Hy antwoord nie.
“Speel jy rugby?”
“Soort van.”
“Soort van? Wat beteken dit?”
Hy antwoord nie, want hy dink nie die vraag het ’n antwoord nie.
“Nou ja toe. Welkom. Ek is bly die klas groei. En glo my, julle klomp kan doen met ’n bietjie kultuur.”
Voor hy om die hoek verdwyn, kyk hy vlugtig om. Juffrou Blom staan op die stoep en teug aan ’n sigaret. Sy blaas die rook behaaglik4 die lug in. Sy lyk weird, maar hy dink hy hou van haar. Sy sê haar sê soos sy dit bedoel.
4. Willem Poprok
Willem hou vir Pietie Palworthy deur die kombuisvenster dop terwyl hy sy middagete afsluk.
“Nie so vinnig nie, Willem. Jy sal maagpyn kry,” sê sy ma terwyl sy vir Lydia voer.
“Ek gaan daai kind nog vermoor.” Willem beduie na die venster. Pietie loer oor die heining en gooi die arme Flip met suurlemoene.
Willem draai na sy ma. “Gaan Lydia ’n partytjie kry as sy volgende week verjaar?”
“Ek gaan sommer ’n paar goedjies na die dagtannie stuur, hulle kan haar verjaarsdag sommer daar vier. Sy’s nog klein, ek dink nie sy gaan eers weet sy verjaar nie. En ek sal vir haar ’n koek bak en dan kan ons vir haar sing as julle almal by die huis is.”
Willem vervies hom. Daar is altyd geld vir ander goed, behalwe vir hom en Lydia. As Franna net vra, nog net die “t” van tokse sê, het sy pa al gekoop. En Coenie. Hy kan nie eens meer tel hoeveel brille Coenie al gekry het nie.
Sy oog vang weer Pietie se blonde kuifie wat blitsig bo die betonmuur verskyn. Dan sien hy die goue bom wat deur die lug trek en die ou hond sekuur teen die kop tref.
“Nou het ek genoeg gehad!” Willem vlieg op en loop by die voordeur uit. Hy sluip stilletjies langs die betonmuur af en raap een van die Palworthies se suurlemoene op wat aan hulle kant van die muur lê.
Maar Pietie sien hom en begin hardloop in die rigting van hulle huis. Willem loer oor die muur en gooi, maar hy weet dadelik dis mis. Die suurlemoen tref die Palworthies se kombuismuur.
Pietie lag met sy haasbek en steek vir hom tong uit.
“I’m going to murder you one day. Very dead,” sis Willem woedend.
Pietie loer om die kombuisdeur en skree: “Jou pa-hulle het tog vier keer geseks!”
Willem moet homself keer om nie oor die muur te spring en die kind te verwurg nie.
Hy gaan haal sy fiets onder die afdak, sy gedagtes terug by Lydia. Hý sal vir haar ’n present koop, met die geld wat hy laas by sy oupa gekry het.
Dertig rand is nou nie juis ’n fortuin nie, en sy ma het gesê dit mag nie lekkergoed wees nie. Dalk moet hy ’n boek koop waaruit hy vir haar stories kan lees. Soos met baie ander goed moet hulle ook saans beurte maak om vir Lydia ’n storie te lees as sy in die bed is.
Willem vertel gewoonlik maar wat in sy kop kom as dit sy beurt is. Sommer iets wat hy op televisie gesien het, soos die program oor die Okavango wat hulle verlede week gekyk het. Die moerasse5 en die eilande en die diere, wild en woes en baie mooi. Tot Franna het gekyk sonder om soos gewoonlik ongeduldig rond te skuif.
Willem dwaal besluiteloos deur die sentrum. Hy besef gou ’n boek sal nie werk nie, dertig rand is te min vir ’n boek. By Pick n Pay is ’n paar plastiekspeelgoed, die meeste duurder as dertig rand.
Hy gaan staan voor die tuisnywerheid se venster en kyk na die koeke en terte en lekker eetgoed. Die pasteie, wat die tannie self maak, kos tien rand. Hy weet, hy en Schalk het al baie hier kom koop. As hy ’n pastei koop, het hy net R25 oor, dis nou saam met die vyf rand wat Schalk hom geskuld het en wat hy vanoggend terugbetaal het.
Willem huiwer. ’n Mens moet eet ook, en hy is honger. Miskien kan hy tog maar vir Lydia lekkers koop en maak of hy sy ma verkeerd verstaan het.
Dan vang sy oog die poprokke wat teen die linkerkantse muur in ’n ry aan hakies hang. Handgemaak, staan op ’n bordjie wat bokant die ry aangebring is. Hy stap nader en kyk versigtig na die prys: R23.50 elk.
Hy ruik die pasteie. Sy mond water. Hy probeer onthou hoe groot Miempie is. Is die rokke groot genoeg? Hy dink so. Miempie is nie ’n baie groot pop nie. Hy kyk selfbewus in die winkel rond. Daar is gelukkig nie ander mense nie. Die tannie by die geldlaai is druk besig
