die lig is aan en dat iemand agter sy ma se rekenaar sit. Beslis nie sy ma nie. Hy loop stadig agteruit en loer binnetoe.
Sy het lang, blink, swart hare wat in ’n poniestert vasgemaak is en ’n vel soos heuning en ’n klein goue dingetjie aan die een kant van haar neus en groot, donker oë. Hy staan ’n ruk agteroor geleun en kyk. Die meisie konsentreer op die rekenaarskerm en sien hom nie raak nie.
Hy stap vinnig verby om die kleingeld in die geldlaai te gaan pak. Hy sorteer die hopies note en die munte versigtig op hulle plekke. Hy weet nie wie die meisie is nie, maar dit moet seker familie van oom Ravi wees.
Hy hoor sy pa ongeduldig op sy selfoon praat. “Waar bly julle? Ons maak oor ’n halfuur oop. Dis Saterdag, dit gaan besig wees. Magtig, man, roer julle!”
Coenie of Franna. Gewoonlik laat, want hulle wil nie saam met Willem en sy pa in die bakkie ry nie. Hulle ry met hulle fietse.
“Koffie, Willem!” roep sy pa. “En vra vir Alesea of sy ook wil hê.”
Nou onthou hy: oom Ravi se dogter. Alesea. Dit klink soos iets waarin jy die see hoor. Nie rowwe branders nie, maar kleintjies, rustige branders.
Hy loer weer versigtig om die kantoordeur. Die meisie konsentreer nog hard op die rekenaarskerm.
“Wil jy koffie hê?” vra hy verleë.
Sy skud haar kop sonder om op te kyk. “Julle rekenaar is oud, dit werk baie stadig,” sê sy met ’n swaar Engelse aksent.
Willem hou haar dop. Hy is beïndruk. Sy praat Afrikaans met ’n régte Engelse aksent, nie so fake soos Angelique Palworthy van langsaan nie. Hy huiwer en wil net omdraai toe sy opkyk. Sy kyk krities na sy Blou Bul-hempie, die hempie wat hulle almal Saterdae móét dra. Dis goeie bemarking, meen sy pa.
“Het jy ’n naam?” vra sy effens geïrriteerd. “Ek is Alesea.”
“Willem.” Sy stem klink vir hom skielik baie hoog, amper soos Lydia s’n.
“Willem,” sê hy weer, so laag as wat hy kan. Beter.
Sy kyk ’n oomblik na hom. Toe draai sy weg en konsentreer weer op die rekenaar. Hy bly huiwerig in die deur staan.
“Move it, Boetie Poprok,” sê Franna agter hom en klap hom teen die kop.
Willem wil hom eers iets toesnou, maar dan onthou hy van die meisie. Hy loop na die kombuisie en skakel die ketel aan.
Teen elfuur kom Alesea met ’n groot, groen kitaarsak oor haar skouer uit die kantoor. Sy sê iets vir haar pa.
“Ek gaan net gou vir Alesea aflaai,” sê oom Ravi vir Willem se pa.
Willem kyk hulle agterna. Alesea. Groenerige branders, met net ’n bietjie wit skuim aan die punte.
6. Die Twickenham-knie
“Mac the knife” is die blaasorkes se nuwe liedjie. Wie sal so ’n simpel naam vir ’n liedjie gee? dink Willem.
Die deel wat Coenie speel, is beep (in die middel), beep (laer), beep (hoër) en dan weer beep (in die middel) en dan weer en weer en weer. Die middelnote klink reg, maar die laer noot en die hoër noot klink nie reg nie.
“Hoër, dêmmit, hoër,” sê Willem vir Coenie in sy kop terwyl hy in sy bed lê en wag vir sy beurt in die badkamer. Hy wag vir Franna se geskree. Dan kom dit deur die oop badkamervenster: “Ek gaan daai ding nog in jou agterent opdruk!”
Hulle sing vir Lydia “Veels geluk, liewe maatjie” om die ontbyttafel in die kombuis, en sy ry ’n paar wilde draaie met die swart plastiekmotorfietsie wat hulle ouers vir haar gekoop het.
Toe haal Willem die pakkie met die poprok agter sy rug uit. Lydia skeur dit oop en kyk nuuskierig na die stukkie lap.
“Sien jy, Lydia, dis vir Miempie, jy moet dit vir Miempie aantrek,” sê Willem.
Lydia bly kyk net na die poprok.
“Gaan haal vir Miempie, dan trek jy die rokkie vir haar aan,” sê hulle ma.
Maar Lydia het ander planne. Sy probeer eers haar voet in die poprok druk, maar toe dit nie werk nie, hardloop sy tot by die kombuistrappie en trek die rok oor Flip se kop wat in die oggendsonnetjie lê.
“Dis vir Miempie!” sê Willem afgehaal.
Lydia ignoreer hom en klim op die ou hond se rug. Sy ry hom soos ’n perd, met die blou-en-wit blommetjiesrok oor sy kop getrek, op en af voor die kombuisdeur.
Terwyl Willem en Schalk skool toe ry, vertel hy vir Schalk dat hy die middag gaan rugby oefen. Dis stap een van sy plan.
“Hoekom sê jy nie maar net vir jou pa jy wil nie meer speel nie?”
“Daar’s nie ’n manier nie. Jy ken nie my pa nie. Rugby is vir hom anders as vir ander mense. Rugby is vir hom …”
Willem soek na woorde. “Hy het vir Oos-Transvaal gespeel toe hy 22 was. Toe het hy sy knie seergemaak en hy moes ophou. Hy dink hy sou Springbok kon haal as hy nie seergekry het nie. Nou dink hy ek en Franna is net so goed soos wat hy was.”
Hulle stoot hulle fietse tot in die fietsloods8 en sluit dit. “My pa dink hy kon vir die Springbokke teen Engeland op Twickenham uitgedraf het as hy nie sy knie seergemaak het nie.”
“Waar is Oos-Transvaal?” Schalk druk ’n stafie kougom in sy mond en hou die pakkie na Willem uit.
Willem vat ’n stafie en haal sy skouers op.
“En waar is Twickenham?”
“Ek dink dis in Engeland.” Willem gooi sy rugsak oor sy skouer. “Coenie is lucky dat hy nie mooi kan sien nie. Blérrie lucky.”
Toe Willem ná die kunsklas op die stoep uitloop, sien hy dis nog ’n halfuur voor hy by die rugbyoefening moet wees. Hy bly besluiteloos staan. Gaan sit dan op die trappie en haal sy toebroodjies uit.
Agter hom hoor hy juffrou Blom die klas sluit.
“Hoekom gaan jy nie huis toe nie, Willem?”
“Ek oefen nou-nou rugby,” sê hy sonder om op te kyk.
Die juffrou kom sit langs hom. Sy steek ’n sigaret aan.
“Lyk my jy het toe besluit.” Sy buk vooroor en krap aan haar enkel. Rooi kouse met goue strepies. Dit lyk na nuwe tekkies.
Willem kou aan sy toebroodjie.
“Ek bedoel, jy het toe besluit jy speel tóg rugby.”
Hy wonder ongemaklik wat om te sê. Hy en die juffrou sit ’n ruk in stilte. Hy kou, sy rook.
Dan trap sy haar sigaretstompie in die gruis dood. “Sien jou netnou by die B-veld. Ek begin vandag.”
Hy gaan trek sy oefenklere in die kleedkamer aan en stap tydsaam veld toe. Sy tweede laaste rugbyoefening in sy lewe, sy héle lewe, as dinge uitwerk soos hy beplan.
Meneer
