af. Barbeque beef.
Die tannie kyk op toe hy die rok en die pastei op die toonbank neersit. “Dis vir my sussie,” sê hy vinnig. Sy druk die rok in ’n grys plastieksakkie en hy raap dit en die pastei op nadat hy betaal het.
Lydia gaan erg van die poprok hou, dink hy ingenome6 toe hy kouend deur die sentrum stap. Baie erg, en hy is seker Franna en Coenie sal nie eens onthou dat sy verjaar nie. Hy sal vra dat sy ma die rok mooi toedraai.
Coenie en Franna eet toebroodjies by die kombuistafel toe hy by die huis kom. Franna het rugby geoefen. Sy rugbytrui is vuil en vol groen grasvlekke. Hy ruik na sweet en sy voete stink. Sy tokse en kouse lê eenkant op die kombuisvloer.
“Wat het jy gekoop?” Franna se oë is op die grys sakkie in Willem se hand.
“Dis my saak.”
Willem probeer vinnig by hulle verbydruk kamer toe, maar Franna gryp die sakkie uit sy hand. Hy skud die inhoud al kouend op die tafel uit. Coenie buig nuuskierig vorentoe. Franna lig die poprok met ’n vinger op en kyk daarna.
“Slaan my dood, Willempie. Nou kort jy nog net die pop.”
“Jou simpel aap, dis nie vir my nie!” sê Willem kwaad.
Coenie het nog nie die kloutjie by die oor gekry nie. Hy druk onseker met sy vinger aan die hopie materiaal. “Is dit ’n panty?”
Willem gryp die poprok en druk dit terug in die sakkie. Terwyl hy kamer toe loop, hoor lag hy vir Franna. Hy sal nie verbaas wees as hy nog eendag sy broer met een van sy pa se vleismesse steek nie.
“Ek het vir Kokkie Kok en Klein Kokkie Kok van Kokkies’ Motors by die bank raakgeloop,” sê Willem se pa die aand aan tafel terwyl hy ’n beentjie aflek.
“Groot Kokkie sê hulle het ’n karavaan ingekry. ’n Bargain.” Hy suig aan die beentjie. “Ouerig maar tog. Hy sê die karavaan moet skuif voor die einde van die week.”
Willem se ma sug.
“Vakansies is deesdae so duur.” Sy pa skep nog ’n stuk skaapvleis op sy bord. “Met ’n karavaan kan jy enige plek gaan vakansie hou en sommer teenaan die see stilhou.”
Hulle ma sit haar mes en vurk hard neer. “Hans, kan ons nie maar liewer … Dis so ’n gesukkel met die een badkamer.”
Willem sien sy pa hoor nie. “Kokkie sê …”
“Kakka,” sê Lydia terwyl sy ’n ertjie op die vloer gooi.
“Lydia!” raas hulle ma.
“Wie leer die kind so lelik praat?” vra hulle pa vererg.
“Dis Willem Poprok,” grynslag Franna met ’n mond vol kos.
Willem word kwaad, so kwaad soos hy nog nooit in sy lewe was nie. Voor hy hom kan keer, gooi hy vir Franna met sy broodrolletjie. Franna koes en die rolletjie tref die muur agter hom.
Daar is skielik ’n ysige stilte om die tafel. Hulle pa se vurk hang in die lug. Almal kyk vir Willem. Franna grynslag steeds. Willem wil hom vermoor.
“Willem,” sê sy pa stadig terwyl hy sy mes en vurk bymekaar op sy bord sit. “Gaan wag vir my in jou kamer.”
Willem wil huil so kwaad is hy. Hy sit op sy bed en wag. Hy gee nie om wát sy pa aan hom doen nie, hy sal vir Franna terugkry.
Ná ’n ewigheid kom sy pa in en maak die deur toe. Hy gaan sit op die voetenent van die bed.
“Willem. Ek wil jou nie foeter nie. Jy is te groot.”
Willem wag.
“En ek wil jou nie hok nie. Dis rugbyseisoen en jy moet oefen. Jy moet jou nie so baie aan Francois steur nie. Hy terg jou maar net.”
“Maar hy maak my so kwaad!” sê Willem heftig. “En hy lieg oor die gevloek!”
Willem sien sy pa is nie regtig kwaad nie. Sy gedagtes is op ’n ander plek.
“Hoeveel mense kan in die karavaan slaap, Pa?” vat hy die gaping.
“Man,” sê sy pa opgewonde, “nie te veel nie. Maar die ding is, hy het ’n tent wat jy langs die karavaan opslaan, sê oom Kokkie. Julle seuns kan daarin slaap, en ek en jou ma en Lydia in die karavaan. Ek sal kampbedjies vir julle koop. Teenaan die see, dis waar ons Desember gaan staan. Sommer reg langs die water waar ons die see kan hoor en ruik. En ons kan elke aand braai terwyl ons vir die see kyk.”
“Ek dink Pa moet hom koop.”
“Sal maar moet sien. Sal moet hoor wat jou ma sê.”
By die deur draai sy pa om. “Jy moet die hele week skottelgoed was. Alléén, en niemand mag jou help nie. Nee, magtig, man, in hierdie huis mors ons darem nie met kos nie.”
5. Sagte branders met ’n bietjie skuim
Hy en sy pa ry in stilte slaghuis toe. Normale mense slaap nog dié tyd van ’n Saterdagoggend, maar nie die Van Vuurens van die Blou Bul-slaghuis nie. Dis die prys wat ’n mens betaal om jou eie baas te wees, sê sy pa altyd.
Willem hoor dit gereeld, al die afgelope vyf jaar sedert sy pa ’n pakket moes vat en die slaghuis in die sentrum begin het. Gereeld soos in amper elke dag.
Hy kyk deur die venster na die enkele mense wat draf of fietsry of met hulle honde stap.
“Wanneer begin julle wedstryde?” verbreek sy pa die stilte.
“Weet nie, ons moet nog span kies.” Willem dink hard aan iets om te sê om die onderwerp te verander. “Wanneer maak ons weer biltong?”
“Vandag. Eintlik moet ons nou elke dag biltong maak sodat daar Saterdae genoeg is. Die Super14 raak nou warm en die mense soek iets om te kou as hulle vir die Bulls skree.”
Toe hulle by die parkeerterrein indraai, staan oom Ravi se blou bakkie reeds onder die afdak.
Willem hoor die gekerm van die bandsaag en hy kry die reuk van vars, rou vleis nog voor hy vir oom Ravi gewaar. Oom Ravi kyk vlugtig op, maar kyk dan vinnig terug na die stuk karkas7 wat hy stadig en geoefen oor die skerp lem skuif.
“Hoe lyk dinge, Willem?” vra hy.
“Goed, oom, môre, oom.”
Willem stap met die oranje blikkie met die kleingeld na die geldlaai. Hy is vandag op till duty, soos sy pa dit noem. Gewoonlik sy ma se werk, maar sy werk nie meer weeksmiddae vandat Lydia daar is nie, en Saterdae moet die seuns hulle sakgeld hier verdien. Hulle maak beurte, en Coenie en Franna werk vandag agter die toonbank: neem bestellings en pak die vleis in sakkies.
Om by die kasregister te werk is die lekkerste. Jy sit en jy keer kleingeld uit en jy sê: “Dankie vir die ondersteuning, kom weer” en afhangend van wie die klant is: “Mag die Bul se horing vanmiddag skerp bly” of “Nou die Blou” of so iets. Hulle weet al teen dié tyd wie skree vir wie. As dit iemand is wat die Sharks of die Stormers of die Cheetahs ondersteun, sê jy: “Mag die beste span wen” of: “Die Sharks is darem op topvorm vanjaar.”
