nie!”
“Ja, Pa.”
Eenkant teen die wal het oom Anneries regop gekom en ’n laaste speek reggekap. Dit was al sterk skemer toe MacDonald oor die werf kom.
“Naam?”
“Joram Barnard.”
Die blaaie van die groot boek het deur sy vingers gegly. “Mm … taamlik skuld. Wat het julle gebring?”
“Dwarslêers.”
“Dwarslêers? Die hele wêreld lê vol dwarslêers. Kyk hoe lyk dit hier op my werf van al die goed!”
“Mister MacDonald,” Joram Barnard se stem was stroef, “jy’t ons gesê om dwarslêers te gaan werk, ons is anderkant gedaan verby en …”
“Dis nes julle is!” het MacDonald hom doodgepraat. “Julle het geen verstand nie. Sê ’n mens ‘dwarslêers’ is dit al wat in julle koppe vassteek en julle sal dwarslêers uitsleep tot oordeelsdag toe! Watter hoop is julle s’n?”
“Langs die wa,” het sy pa stilweg gesê en hulle is saam tot by die hout.
“Ek het nie gesê julle moet ’n berg dwarslêers aanry nie! En kyk hoe treurig is die hout! Is dit vuurmaakhout?”
“Nee, mister MacDonald, dis eersteklas kalander.”
MacDonald se lag het soos ’n hond se blaf geklink. “Jy moet kom dat ek eendag vir jou wys hoe eersteklas kalander lyk! En wat dink jy moet ek met die klomp goed maak?”
“As mister MacDonald onseker is van die klas, sal ons wag tot ligdag toe sodat mister MacDonald beter kan sien. Dis mooie hout en mooi gewerk.”
MacDonald was kwaad. “Moenie met my kom staan en stories hou nie, Barnard! Ek het nie tyd vir bospraatjies nie. Die Goewerment soek stinkhout, die skeepsbase soek stinkhout, die hele wêreld soek stinkhout en my werf lê oorstok van dwarslêers en ek moet net goodfors uitdeel!”
Jozef het eenkant gehurk en met ’n stok in die grond gekarring. Oom Anneries het sy speke in ’n riem begin vaswoel … In Saul het ’n woede opgestaan wat sy hande langs sy sye laat vuis het en hom bloed uit sy binnewang laat byt het. MacDonald had hulle vas. Die boek in sy hand wat die skuld op die blaaie dra, is die sweep wat hulle op hul knieë het en wat MacDonald kon laat lieg soos hy wou!
“Ek moet my eie keel vir julle afsny met goodfors!” het MacDonald voortgeskel. Bo, in die groot wit huis teen die skuinste uit, het die eerste lampe vir die aand geel skynsels deur die vensters gegooi. “Ek behoort julle aan te sê om die hout terug te vat Bos toe en te loop verbrand, maar nou moet ek iets van die skuld op my boek probeer terugkry. Ek sal vir jou tien sjielings op die skuld aftrek en ’n goodfor vir koffie en suiker en meel gee. Dis al.”
“Ons moet twak ook hê, mister MacDonald,” het Joram Barnard openlik gepleit. Van die skoene wat hy gesê het hy vir Jozef sou koop, het hy stilgebly.
“Julle kan twak kry, maar dié kom op die boek! Julle sal julle lewe lank in die skuld bly, Barnard!”
Hulle is donker uit die dorp uit. Diepwalle se kant toe. By Bokbaard-se-Draai het hulle uitgespan; oom Anneries het gesê hy sal hulle daar inhaal.
“Hoe sweer ’n mens, Jozef?” het Saul hom eenkant gevra.
“Op die Bybel.”
“Op enige plek?”
“Seker. Wie wil nou sweer?”
“Ek.”
“Wat wil jy sweer?”
“Sommer ’n ding.”
“Pa sê dis groot sonde om te sweer, die engels vat jou sommer reguit hel toe as hulle jou die dag kom vat.”
Saul was nie oor die engele bekommerd nie, hy was net haastig om by die huis en die Bybel te kom.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
