grinnik. “Ek skat sy het haar man tydelik of permanent gelos.”
Irene frons. “Miskien het hy toegestem dat sy maar vir die hoë salaris kom.”
“Gmf, die Dewars is nou nie juis arm nie. Haar man het dan ’n ingenieurspraktyk. Nee wat, ek dink sy’s agter ons aantreklike grootbaas aan. Liewe land, enige vrou sal voor hom swig, maar hy is ’n cool cat. Stel nie in ons gewone ou siele belang nie. Nie dat jy ’n gewone siel is nie, hoor. Ek dink ’n man soos hy sal ’n skatryk, sexy vrou iewers op sleeptou hê. Sy familie en vriende is mos glitterati. Filmsterre en magnate. Hulle is selfs vriende van die Griekse president,” stoom Suzette voort. “Weet jy, ek het gehoor dat ou Georgios Nikos, sy oupa, wat die skeepsredery en vliegtuigrederye en die Nikos Trust begin het, op Nana Mouskouri verlief was. Soos Ari Onassis op Maria Callas. Maar hulle trou blykbaar nie met vroue wat sangloopbane het nie. Hulle het net affairs wat baie aandag trek en dan verlekker hulle hul in die glorie.”
Irene kan nie help om te lag nie. “Jy weet heelwat van dié Grieke af, lyk dit my.”
“Ek maak dit my besigheid om alles uit te vind oor almal wat my pad kruis. Hulle is ’n fassinerende lot, hoor. Ken nie die einde van hulle skatte nie.”
“Hulle is darem filantrope wat hulle medemens help,” merk Irene op. “Dokter Barton kon ’n slapgat pierewaaier gewees het as hy wou, maar ek hoor hy werk baie hard en is goed gekwalifiseer.”
“Hy kon ’n playboy gewees het, ja, maar hy aard seker na sy workaholic oupa en pa. Wat weet dokter van sy agtergrond?”
“Net dat sy ma die dogter is van die Griekse magnaat wat die Nikos Trust begin het, en dat sy pa ’n Engelse psigiater was wat die Southeaster Clinic begin het. Ek weet nie eens of hy broers of susters het nie.”
Suzette kyk haar kastig geskok aan. “Is dit al wat dokter weet? Ek het daai man gegoogle en opgeswot! Kom ek vertel dokter ietsie: Sy ma, Penelope Nikos Barton Jones, ou Georgios Nikos se enigste kind, was met dokter Jeremy Barton getroud. By hom het sy vir George, Maria en Nicholas, ons baas, gehad. Ná Jeremy Barton se dood is Penelope met ene Russel Jones getroud. Hy was ’n kaptein op een van die ou man se veerbote en was glo eers in die Britse Vloot.
“Hulle het ’n seun met die naam Gary wat in sy laat tienerjare is. Ons baas se ouer broer George, wat die kroonprins was, is redelik onlangs in ’n motorongeluk op die Franse Riviera dood. Hý was glo ’n regte pierewaaier en was getroud met Heleni Patsoulas, die Griekse aktrise. Sover ek weet het hulle nie kinders nie. Ons baas se suster, Maria, is getroud met Costa Bravidis wat by kroonprins George oorgeneem het. Bestuur die skeeps- en lugrederye. Die Bravidisse het ook nie kinders nie.
“Nicholas het sy pa, Jeremy Barton, opgevolg en bestuur die klinieke. Die Nikos Trust is ’n moerse groot organisasie met verskeie filiale.”
“Dis ’n mondvol,” glimlag Irene. “Ek sal seker naderhand onthou wie is wie, dit wil sê as ek hulle ooit te sien kry.”
“Die familie bly eintlik op Corfu, hoewel hulle seker oral skilderagtige plekke besit. Dis mos hoe die glitterati lewe. Ek wonder hoe hulle lyk, maar miskien sien ons hulle glad nie. O, Corfu is darem vir jou manjifiek! Ek het dit gegoogle. Die Griekse konings en ou keiser Wilhelm van Duitsland het daar paleise gehad wat nou museums is. Ek wil die eiland so gou moontlik van hoek tot kant gaan bekyk.”
“Ek het Corfu ook gegoogle en wil dit net so graag sien. Ons kan daar gaan rondloop sodra ons verlof kry.”
Roelof Schutte, wat hulle gesprek gevolg het, sê nou: “Ek het al deur Corfu getoer. Ek sal julle enige tyd soontoe vergesel.”
Suzette sê soetjies: “Haai, dis gaaf van jou.”
Die deure is toe, almal se sitplekgordels is vas en die personeel kondig aan dat hulle gaan opstyg. Irene geniet die dreuning, die snelheid van die vliegtuig, die opstyg self. Deur die venster kyk sy af op Kaapstad en Tafelberg wat klein word en agtergelaat word.
“Totsiens, ou berg,” sê sy hardop.
Toe hulle hul veiligheidsgordels kan losmaak, kom die kelners bestellings neem.
“Julle kan enige drankie bestel en ons het spyskaarte waarvan julle etes kan kies,” sê die een wat by Irene en Suzette kom staan. “Roep ons enige tyd. Ons is nie soos die gewone vliegtuie waar verversings net sekere tye bedien word nie. Julle kan vir my of waardin Kiri roep. Ek is Savvas. Die ander waardin en kelner sorg net vir dokter Barton en sy P.A.”
Irene en Suzette bestel witwyn en quiche en Irene kyk diskreet na Nicholas Barton se kant om te sien wat daar aangaan. Sy private assistent is ’n vrou in haar dertigs. Sy is nie onaansienlik nie en lyk bekwaam. Hulle word deur die ander kelner en waardin bedien. Irene kyk na hulle lyftaal en gesigsuitdrukkings wanneer hulle met Nicholas Barton praat. Almal om hom lyk so onderdanig. Hy klap sy vingers en hulle skarrel. Maar hy is darem die werkgewer en baas. Hy verwag natuurlik dat almal sal luister en doen wat hy vra.
Hy het háár ook getoor.
Wel, sy gaan professioneel wees en haar werk goed doen. Maar een ding is seker, sy gaan beslis nie so kruiperig onderdanig soos sy ander personeellede wees nie. Dis nie hoe sy is nie. As hy nie gedink het sy is ’n waardevolle toevoeging tot sy nuwe kliniek se personeel nie, sou hy nie so aangedring dat sy kom nie. Sy is sy intellektuele gelyke al was sy nooit so ryk en bevoorreg soos hy nie. Sy moes hard werk vir wat sy bereik het. Hy is met die goue lepel in die mond gebore.
Sowat ’n uur later kom Nicholas Barton en sy assistent uit hulle afskorting om met Irene-hulle te kom praat. Irene is weer bewus van sy sterk teenwoordigheid en hoe aantreklik hy is in sy blou langbroek en spierwit hemp. Hy kyk glimlaggend van die een na die ander, sy donker oë priemend en helder.
“Welkom, mense,” groet hy. “Julle is ’n uitgesoekte klomp. Die Nikos Trust is baie bly dat julle bereid is om in Griekeland te kom werk.”
Irene kyk van hom na die assistent wat langs hom staan. Die vrou is besig om hulle een vir een te ontleed en dit lyk of haar oë skreef toe sy na Irene kyk. Dit skep nie ’n vriendelike indruk nie. Irene vermoed die assistent is die doeltreffende supervrou wat hulle werkpermitte en alles wat daarmee saamgaan, so gou gereël gekry het.
“Laat ek julle voorstel,” sê Nicholas Barton. “Maritsa Papas is my regterhand en sy sal julle met enigiets help. Vra net.” Hy stel hulle elkeen voor en sy groet glimlaggend, hoewel dit gedwonge lyk.
“Daar agter is twee skimme,” sê hy, en beduie na die twee fris mans met donkerbrille. “Julle hoef net te weet dat hulle Spiros, links, en Yannis, regs, is. Hulle moet ongelukkig my skaduwees wees en is so goed opgelei dat niemand met hulle durf mors of handgemeen raak nie. Hulle is ook daar vir julle beskerming.”
Die mans groet net met handgebare.
“Ons land op Corfu, soos julle weet. Daarna word ons reguit na die hawe vervoer waar ons die seevliegtuig kry wat ons na Manos neem. Daar sal nie nou tyd wees vir toer en besigtiging nie, maar julle sal genoeg verlof kry en vervoer hê om dit later te doen. Is daar enige vrae?”
“Ek wil net van iets seker maak,” sê Suzette. “Ons kry mos elkeen ’n eie woonstel by die kliniek, nie waar nie?”
“Ja, en hopelik hou julle daarvan,” glimlag Nicholas Barton. “Die plek is goed toegerus en die tuine word al mooi.”
“Bly dokter ook daar?” vra sy.
Sy
