jou pad. Ek het al gesien dat jy vir hom goed saamneem.”
“Ja, die ou siel ken ek. Hy is seker by die honderd en tagtig jaar oud. Die laaste keer wat ek hom gesien het, was hy ellendig siek van koors. Hy het nie eens geweet ek was daar nie. Ek het nooit gehoor of hy dit toe oorlewe het nie.”
“Braam, luister nou net ’n slag na my –”
“Nee, Klaus, jy kan na mý luister! Ek is die een wat met haar gaan sukkel. Wat gebeur as die ou sendeling intussen die emmer geskop het en ons kom daar op ’n verlate sendingstasie aan? Wat maak ek dán met haar?”
Daar is ’n kort stiltetjie en Martie is so geskok dat sy glad nie haar gedagtes kan formuleer nie.
Dan tier Braam voort: “Nee wat, dankie, ou Klaus. As jy aangebied het dat die ou ding hier kan bly, is sy jou verantwoordelikheid. Jy gaan haar sowaar nie op my afskuif nie. Ek sal vir ou Schlage gaan sê dat hier ’n ou plooigesig vir hom wag. Hy kan haar self kom haal.”
Martie hoor hoe hy verontwaardig snork. “Verbeel jou! Ék moet nou weke lank met die ou pikkewyn op die wapad wees!”
Klaus se stem is ook nou driftig.
“Braam, wees net redelik. Teen die tyd dat die sendeling die boodskap kry, is dit reëntyd en dan is dit maande voordat hy kan trek. Jy weet tog ek het nie plek hier vir ’n gas nie. Sy kan mos darem nie maande lank en dwarsdeur die reënseisoen in die wa bly nie.”
“Ag, Duitser, gooi vir my liewer nog ’n bier in. Ek vererg my sommer vir jou! Is dit haar ou wa wat daar onder die boom staan?”
“Ja, dit is. Hoekom vra jy?”
“Ek sal nie van my agterdeur af skuur toe trek daarmee nie. Dis dan net ’n bondel planke. Die Noorde is nie gemaak vir sulke mankoliekerige goed nie. Die ou wa sal ook nie Omaruru haal nie.”
“Braam, sy wil nie hê jy moet haar help nie. Sy wil net saam met jou trek sodat sy kan sien waar die uitspanplekke en drinkplekke vir die diere is.”
Braam vloek grof en die hoendervleis slaan op Martie se arms uit.
“Klaus, jy ken my tog – ek kan vloek dat die son stilstaan. Moenie dat een van my waens vasval of breek nie, dan gaan kruip die son weg. Jy weet ook hoe kan ek bier drink. Die ou plooigesig sal heeldag vir my loop en preek oor my sondigheid. Ek het tog nie lus daarvoor nie en ek sal haar dalk ’n paar woorde toevoeg wat haar hart sal laat staan.”
Martie staan verslae en vasgenael op een plek. Sy hoor nie meer die helfte van wat Braam so gekleurd kwytraak nie.
Een sinnetjie bly by haar maal: “Hy was ellendig siek van koors.” Haar pa is siek! Dalk is sy te laat, dalk leef hy nie eens meer nie! Bekommernis en vrees meng met die ongeduld in haar.
Sy draai sag om en stap kop onderstebo terug na haar wa toe. Die wa kraak kermend toe sy inklim. Haar gedagtes registreer egter nie sulke alledaagse dinge nie. Alles maal en kolk onstuimig binne-in haar. Sy sal nou baie vinnig ’n besluit moet neem. Sy moet eenvoudig so gou moontlik by haar pa kom.
Vinnig sit sy regop toe ’n idee haar skielik te binne skiet. As hy moet weet sy is die sendeling se dogter en glad nie so oud as wat hy dink nie, sal hy dan bereid wees om haar saam te neem? Ingedagte byt sy op haar lip. As sy aan die bebaarde man dink, maak die vrees haar lam en gedagteloos. So ’n woestaard wat soveel bier kan drink en so vreeslik kan vloek – tot wat is hy nie nog alles in staat nie?
Moedeloosheid dwing haar op haar knieë. Lank staan sy so voor die kampbedjie – sonder raad of hoop. Haar gedagtes wil nie vorm aanneem nie en haar denke is net ’n warboel van skokke. Sy staan later op. As sy rustiger is, sal sy weer probeer bid. Nou is dit hopeloos.
Sy gaan sit in die opening van die watent. ’n Ligte bries stoot soos ’n asemteug teen haar wange. Die werf raak stil en die aandgeluide meng met die stilte binne-in die wa.
Sy eet ’n stukkie en begin haar aandwerkies afhandel. Haar hande werk stil en sommer vanself, terwyl haar gedagtes koorsagtig ’n opening uit die doolhof soek.
Vasberade stoot sy haar probleem later op die agtergrond. Tyd bring raad. Vannag as sy rustiger is, sal sy die probleem weer uithaal en probeer orden.
Die wit linnenagrok vou los en sag om die skraal lyfie. Haar hare hang in twee dik vlegsels oor haar skouers en dit laat haar jonk en weerloos lyk.
Heelwat later klim sy bo-op die kampbedjie en vou haar bene onder haar in. Haar hande klem om die verslete ou Bybeltjie waaruit sy al soveel leiding en vertroosting geput het. Sy sluit haar oë en toe sy hierdie keer bid vir leiding, is dit stil en afwagtend binne-in haar.
Vanaand sal sy uit Rut lees: Rut wat ook eens na ’n vreemde land moes gaan; Rut wat ook sonder heenkome was. Sy lees die hele boek deur en dan val haar blik weer op ’n stukkie wat sy reeds gelees het – hoofstuk drie, van vers sewe af. Dis asof die flikkerliggie van die kers dié gedeelte spesiaal uitsonder.
Nadat Boas geëet en gedrink het, en sy hart vrolik was, en hy gaan slaap het by die ent van die hoop, het sy stilletjies gekom en sy voetenent oopgemaak en gaan lê. En die man het teen middernag geskrik en vooroor gebuig en gesien daar lê ’n vrou aan sy voetenent. En hy vra: “Wie is jy?” Toe antwoord sy: “Ek is Rut, u dienares, brei dan u vleuel oor u dienares uit, want u is die losser.”
Ingedagte bêre Martie haar Bybel onder haar kussing en lê agteroor. Sy vou haar hande onder haar kop en staar peinsend na die skrefie naghemel wat deur die opening van die seil sigbaar is.
Boas se hart was ook vrolik. Dit maak seker nie nou saak of dit van wyn of van bier was nie. Tog . . . Rut het in hom ’n oplossing vir haar probleem gesien.
Sy sug. Sy glo nie Boas kon vloek soos hierdie man nie. Hy sê dit in rympies op, en met soveel smaak dat dit seker vir hom lekker is! Wel, van een ding is sy amper seker en dis dat Boas ook so ’n nare swart baard moes gehad het. Ten spyte van alles het Rut egter haar toekoms in Boas se hande geplaas.
Martie trek haar skraal skouers agteroor toe sy haar op haar elmboog lig om die kers dood te blaas. Wel, as Rut kans gesien het . . . wie is sy dan om terug te deins?
Die reuk van die vetkers hang gesellig in die tent toe sy teen die kussing teruglê. Sy glimlag wrang en fluister dan in die donker stilte: “Slaap rustig, ou Boas met jou vrolike hart. Sodra jy die wapad vat, slaap Rut by jou voetenent!”
Hoofstuk 2
Net die feit dat sy nou ’n definitiewe besluit geneem het, laat haar die volgende oggend rustiger voel. Aan al die gevolge wat die besluit kan inhou, wil Martie glad nie dink nie.
Sy veins ’n hoofpyn en Klaus se vrou is die ene simpatie. Sy hou die kleingoed ver van Martie se wa af weg.
Martie voel skuldig omdat sy die dierbare vroutjie so bedrieg, maar sy wil nie hê die bebaarde Braam Potgieter moet haar te sien kry nie.
Klaus kom later die oggend daar aan met die nuus dat Braam haar nie wil saamneem nie.
Eers antwoord sy nie. Toe Klaus haar afwagtend en skewekop staan en betrag, sug sy en sorg dat sy baie geskok lyk.
“Ek sal daaroor moet nadink, meneer Stolz. Ek weet nie wat om nou te doen nie. Ek sal jou laat weet.”
Sy
