dag is eindeloos lank en warm. Sy probeer ’n bietjie borduur, maar haar hande sweet só dat dit ’n onbegonne taak is. Dit voel vir Martie soos ’n ewigheid voordat die skemerte uiteindelik oor die werf toesak.
“Juffrou Martie!” Apools staan agter by die watent om te kom verslag lewer oor die dag se gebeure.
“Ja, Apools?”
“Die mense trek môre. Dit is soos juffrou Martie gedink het.”
“Dan is dit reg, Apools. Is alles in orde?”
“Ja, juffrou, alles is reg. Ek wag net vir die donkerte, dan sal ek die vaatjies vol vars water kom maak.”
“Goed, baie dankie. Julle moet goed slaap. Sodra hulle op pad is, kom roep julle my. Ons gee hulle ’n uur tyd om voor ons uit te trek.”
Die dag breek nog rosig en skaam in die ooste, toe is Martie se wa al ingespan. Chrisjan is voor by die osse en Apools moet nog net die perd opsaal.
Klaus Stolz is glad nie gelukkig oor haar besluit nie.
“Is jy doodseker jy wil dit doen, juffrou? Jy kan regtig maar nog hier bly. Hier sal wel weer die een of ander tyd mense verbykom wat in daardie rigting gaan.”
“Ek moet by my pa kom, meneer Stolz. Hy is siek en jy het tog gehoor wat meneer Potgieter gesê het.”
“Maar, juffroutjie, Braam Potgieter is ’n vreeslike mens. Hy is goed op sy manier, maar wild! Ek weet regtig nie of dit die regte ding is om te doen nie. Hy het gesê hy vat jou nie saam nie, maar nou weet ek nie! Hy kan soms vreeslike goed aanvang.”
“Hy sal my darem nie kan wegjaag nie. Ek vra mos niks van hom nie. Ek trek net al in sy spore, dis al!”
“Dit sal dalk nie altyd so maklik wees nie. Wees maar net gewaarsku en op jou hoede. Sorg dat jy altyd ’n gelaaide geweer byderhand het.”
Die lang rus het die osse die wêreld se goed gedoen. Hulle is vet en uitgerus en sommer vol lewe. Martie hou die pad gespanne dop. Sy verwag dat die bebaarde reus enige oomblik hier voor haar in die pad sal opdoem. Hy het seker al teen hierdie tyd agtergekom dat hulle aan die kom is.
Hulle trek egter gemaklik in Braam se spore wat duidelik in die rooi grond lê. Teen die middag is die hitte egter ondraaglik. Die wêreld is nog pragtig en ruig vir hierdie tyd van die jaar. Martie ril liggies toe sy na die bosse en die lang, geel gras langs die wa kyk. Wat skuil nie alles in hierdie ruigtes nie!
Apools ry kort-kort ’n entjie vooruit met die perd. Hy is ook maar versigtig en Martie weet dat Braam Potgieter by hom net so ’n vrees ingeboesem het as by haar.
Die son sak al laag in die weste toe Apools vinnig terugkom ná een van sy verkenningstogte.
“Die mense span uit, juffrou Martie. Gaan ons nader?”
Martie byt ingedagte op haar lip. Rut is nou glad nie meer so seker van Boas se toegeneentheid nie!
“Ons sal maar nader moet gaan, Apools. Dis seker die enigste water vir die osse.”
“Goed, juffrou Martie.”
“Apools, julle moet uit die ander mense se pad bly. Ek wil tog nie moeilikheid hê nie.”
“Hulle is gawe mense, juffrou Martie. Die drywers is Ovambo’s, maar daar is een van hulle – sy naam is Willem – wat ons taal praat. Hy sê sy oupa het ook van die Kaap af gekom.”
“Nogtans, Apools. Ons moenie iets doen wat die man vies kan maak nie. Maak liewer maar jul kamp eenkant.”
“Reg, juffrou Martie.”
Die skraal gesiggie loer vuil en vol stof onder die groot, wit kappie uit. Sy was nog nooit iemand wat haar aan ander kon opdring nie. Sy het beskermd grootgeword en daar was altyd iemand om haar probleme mee te deel. Sy weet nie of sy dalk oor krag beskik waarvan sy nie bewus is nie; sy hoop maar so. Haar bravade van gisteraand begin egter nou baie vinnig ’n laagtepunt bereik. Hulle het goed bygehou. Haar diere is darem uitgerus in vergelyking met syne. ’n Uur later sien hulle die seile van Braam se watente, bleekwit in die ondergaande son.
Hy wag hulle in. Sy arms is hoog oor sy bors gevou. Die rooi son wat besig is om agter die horison te verdwyn, rek sy skaduwee lank uit. Sy oë is hard en koud en met sy hoed teruggestoot op sy stowwerige swart hare, lyk hy skrikwekkend groot en boosaardig.
Martie skuif haar kappie van haar kop af sodat dit agter haar rug hang en vee senuweeagtig oor haar hare. Sy trek egter haar skouers agteroor en kyk hom waterpas in die oë. Die man sal dit nie waag om haar hier van die drinkplek af weg te jaag nie.
Sy praat haarself moed in, maar haar bene voel lam en bewerig toe sy van die wa afklim en nader stap.
Braam se oë vernou toe sy nader kom. Martie sien die ongeloof op sy gesig en skielik het sy lus om hard te lag. Sy sluk egter haar lag toe die groot man sy oë ’n paar keer vinnig knip. Hy maak geen aanstaltes om nader te kom of te groet nie en Martie ignoreer hom dus ook.
“Apools, julle kan maar die wa onder daardie boom intrek!”
Sy wys na ’n geskikte boom die verste van Braam se waens af. Sy draai om om saam met die wa te stap, maar ’n rits vloeke en verwensings laat haar vinnig omswaai.
“Wie de . . . wie is jy?” Die groot man bulder die woorde woedend uit.
Martie vee die haarsliert teen haar wang agtertoe en druk dit by haar bolla in. Haar laaste bietjie bravade smelt vinnig voor sy oordonderende houding. Haar oë is egter versluier, sodat hy nie die twyfel en vrees daarin kan sien nie.
“Ek is Martie Schlage – sendeling Schlage se dogter.”
“Sy dogter!” Sy hoor die ongeloof in die man se stem en knik net haar kop.
“Van wanneer af het hy ’n dogter? Hy woon dan al jare lank stoksielalleen hier.” Die opregte verbasing maak sy stem nog harder en growwer as wat dit gewoonlik is.
Martie voel verlig dat hy haar nie sommer dadelik wegjaag nie. Sy glimlag breed vir hom. Sy wens sy kan al haar bekommernisse en vrese vir hom vertel, sommer alles wat aanleiding gegee het tot hierdie maande lange reis.
Die woorde stol egter op haar lippe toe sy harde, sarkastiese woorde opklink.
“Wát wil jy nou ewe skielik daar gaan maak? Al die jare moes die arme ou siel maar so alleen en siek daar aansnork. Daar is meestal nie eens ’n lewende wese om vir hom te sorg nie. Dis darem ’n vreeslike liefde wat sy dogter vir hom het!”
Martie sluk die woorde wat op haar tong huiwer terug, en staar net stil na hom toe sy mond in ’n sarkastiese glimlag vertrek.
“Waarvoor vlug jy? Hoekom word jou liewe, dierbare ou vadertjie nou skielik ná al die jare opgesoek? Nou is jy seker vreeslik lief en jammer vir hom. Toe hy jou egter nodig gehad het, het jy nie kans gesien vir hierdie eensame wêreld nie. Toe rinkink jy natuurlik te lekker daar waar jy vandaan kom. Nou is jy nie meer so jonk nie en kon jy seker nie jou kloue in ’n man vasgeslaan kry nie. Nou is Pappa goed! En ’n mens weet nooit – dalk kan jy sommer hier ’n man kry . . . een wat nie te kieskeurig is nie!”
Martie draai
