Sebastiaan se hand sluit om hare en daar is soveel liefde in sy oë dat dit ’n knop in Ansa se keel bring.
“Dalk is dit beter dat ek gaan . . . Die eerste keer in my lewe begeer ek ’n vrou en . . . daar sou vir ons geen toekoms saam kon gewees het nie.” Sy stem is so opreg en eerlik dat Ansa sommer hardop snik.
“Sal . . . jy vir oulaas vir my ’n bietjie water gaan haal . . . by die pomp?” Hy glimlag vir suster Theresa, wat dadelik opstaan.
Sy hand klem om Ansa s’n met ’n dringendheid wat haar intuïtief laat besef dat hy haar hier wil hou, dat hy vir haar iets wil sê wat suster Theresa nie mag hoor nie.
Toe suster Theresa se skraal gestalte by die deur uit is, draai sy oë na haar en daar is soveel smeking in hulle dat sy weer stil op haar knieë langs die bed neersak.
“Ansa, jy moet mooi kyk na haar. Ek . . . is eerlik wanneer ek sê dat . . . ek lief is vir haar.”
“Ek sal, vader. Ek sal. Ek . . .” Haar stem breek in ’n snik.
“Jy moet haar veilig hier wegkry. Wees versigtig . . . pasop vir . . .” Sy stem raak horterig en Ansa spring verskrik op.
“My . . . Bybel . . .”
Haar oë soek wild na sy Bybel op die tafeltjie.
“Joune . . . vat dit vir jou . . . kyk . . .”
Suster Theresa kom vinnig in en Ansa weet dat sy die entjie na die pomp toe gehardloop het. Sy weet presies hóé kort sy tydjie regtig is.
Ansa skuif op sodat suster Theresa weer langs vader Sebastiaan kan staan. Suster Theresa lig hom versigtig op en hou die beker met die koel water teen sy lippe.
Sy asem is gejaag en baie vlak. Hy lê eers ’n rukkie lank met sy oë toe en dan, met bomenslike inspanning, maak hy dit oop en beduie na die Bybel.
“Joune.” Die woord vorm net op sy lippe en Ansa knik instemmend terwyl sy die Bybel styf teen haar bors vasdruk.
Vader Sebastiaan voel-voel na die kruis wat hy om sy nek gedra het en Ansa tel dit dadelik van die tafeltjie op en hou dit na hom toe uit. Met dowwe oë waarin die dood reeds skuil, kyk hy na suster Theresa, wat dit eerbiedig by Ansa vat.
Sy mond vertrek en hy knik baie liggies.
Suster Theresa druk die kruis teen haar lippe en haar blou oë is blink van die trane.
“Dit sal van nou af my kosbaarste besitting wees. Want sien, vader Sebastiaan, ek het vir jou ook lief geword. Eendag sal ons weer ontmoet en dan . . . sal daar niks wees wat ons verhinder om vir ewig aan mekaar te behoort nie.”
Die uitdrukking van tevredenheid wat oor vader Sebastiaan se gesig kom, is die mooiste en skoonste iets wat Ansa nog aanskou het.
Die ligte deining van sy bors raak stil. Die vrede en heiligheid van suster Theresa se woorde bly oor hom hang terwyl sy haar hand uitsteek en dit op sy bors druk.
Ansa kyk na die twee mense hier voor haar. Daar is geen skrik of vrees op suster Theresa se gesig te bespeur nie. Dis met verwondering dat Ansa besef haar eie gemoed is ook stil en kalm. Hoe mooi is die dood nie vir die mens wat weet waar sy eindbestemming is nie!
Die wind waai die trane op haar wange droog terwyl Ansa al met die lae duine langs stap. Die verslete Bybel is steeds styf teen haar bors vasgedruk.
Hulle het hom so ’n kort rukkie geken, en tog het hy so diep in hul harte ingekruip. Arme suster Theresa, wat haar eerste en enigste liefdesverklaring op só ’n manier moes kry.
Ansa kan die trane wat nou vinniger kom, nie keer nie. Sy huil oor vader Sebastiaan en sy huil oor suster Theresa, die enigste moeder wat sy die afgelope klompie jare gehad het.
Haar pa was ook ’n delwer soos die meeste ander mense hier rond. Toe diamante op Kolmanskop ontdek is, het hulle sak en pak van die Transvaal af verhuis. Sy was toe vier jaar oud. Die eerste jaar het dit taamlik goed gegaan. Sy en haar ma het in weelde gelewe, want op Kolmanskop was oorgenoeg om van te leef. Eie aan die delwers het die dag van môre nie bestaan nie.
Met haar sussie se geboorte is haar ma en die baba dood. Net sy en haar pa het oorgebly. Op tienjarige ouderdom het sy ’n ma bitter nodig gehad.
Haar pa kon nooit haar ma se dood verwerk nie. Hy het al meer na die bottel gegryp om sy hartseer en verlange weg te drink. Hy het nie meer gelewe nie, net probeer om te bestaan.
Toe diamante hier op Meob ontdek is, was hy een van die eerstes wat hierheen gekom het. Hy wou seker maar ontvlug van al die bekende dinge.
Hier op Meob, die onherbergsame dorpie ’n ent van die kus af, het dit tog beter gegaan. Dit was asof die woestyn en die see hom uitgedaag het. Met hernude ywer het hy sy kragte teen die elemente ingespan. Maar ses jaar gelede het hy sommer skielik net siek geword. Dalk was dit die harde lewe en die ontberings wat hul tol geëis het. Tien dae later was sy alleen en sonder familie op die aarde.
Hier op Meob was suster Theresa alles. Sy was dokter en predikant, sieketrooster en ook ’n moeder vir die arme weeskind. Hier aan die agterkant van die houtkerkie het Ansa maar haar intrek by Suster Theresa kom neem. Gelukkig is hier vir elkeen ’n kamer, ook een vir vader Ferdinand wat gereeld elke derde maand saam met die polisiepatrollie gekom het.
Hy het gewoonlik ’n week lank gebly. In dié tyd het hy dan gepreek, mense getrou, kinders gedoop en Nagmaal gehou.
Vir haar was dit geensins lekker jare nie. Hier was te veel wilde, ruwe mans. Suster Theresa het haar nie toegelaat om alleen buite rond te loop nie. Veral die afgelope paar jaar, vandat sy in ’n jong vrou ontwikkel het, is sy strenger opgepas. Vir haar vrolike, spontane gees was dit ’n pyniging.
Vader Ferdinand het aan die begin van die jaar afgetree en sal seker terug Duitsland toe gaan. Vader Sebastiaan het intussen in sy plek gekom. Hierdie besoek was sy eerste en ook sy laaste aan hulle.
Toe die delwers agter groener weivelde aan begin trek het, het vader Sebastiaan besluit dat hulle ook moet teruggaan Lüderitz toe. Hy het saam met die polisie laat weet dat hulle hulle solank moes begin voorberei sodat hulle saam met hom kon teruggaan.
Hulle was so opgewonde oor die nuus. Veral sy. Op Lüderitz is meer mense, en sy sou meer vryheid hê. Suster Theresa het reeds begin planne beraam om haar Windhoek toe te stuur sodat sy op haar eie bene kon staan.
Sy sou gaan verpleeg het. Alles wat suster Theresa haar moontlik kon leer, het sy haar geleer. Sy is dus nie heeltemal onkundig wat verpleging betref nie.
Ansa gaan sit teen die duin en kyk peinsend na die rooibruin woestyn wat so in die oneindigheid versmelt.
Wat ’n lewe van kontraste was dit nie die afgelope jare nie. ’n Wêreld van ruwe delwers en die ongenaakbare woestyn met sy onvoorspelbaarheid.
Elke stukkie kos wat hulle eet, moet eers met die boot van Walvisbaai of Lüderitz af kom. Met platboomskuite word die kos tot by die land gebring. Dan eers begin die proses om die goedere die hele ent deur die woestyn na Meob te vervoer.
Gelukkig kon hulle darem water kry hier op Meob. Dis iets wat baie skaars is in hierdie droë geweste. Sy onthou nog hoe bly almal was die eerste dag toe hier ’n pomp opgesit is en die water in ’n blink straal begin uitloop het.
Die
