is oorspanne, liefie. Word rustig en ontspan. Kom sit hier langs my, dan vertel ek jou van die belangrike kontrak vir ’n winkelsentrum wat ons moontlik kan kry.”
Jennie probeer. Sy vee haar trane af en luister na die projek wat hulle beoog, na die planne vir ’n supermark en ’n tiental boetieks. Sy kan egter nie al haar aandag aan Thys gee nie. Is dit onnatuurlik om so jammerhartig teenoor diere te wees? wonder sy. Is daar iets met haar verkeerd, of is hulle ’n plaasvervanger vir die kinders wat sy nie het nie?
“Ek behoort ’n redelike bonus te kry. As ek dit by my spaargeld reken, saam met joune, kan ons die erf klaar betaal en begin bou.”
Vyf-en-twintig is nie oud nie, redeneer Jennie. Sy het ongetroude vriendinne wat ouer as sy is, en selfs een wat op vier-en-dertig haar eerste baba gehad het.
“Ek wil die plan wysig – ’n atrium in die sitkamer aanbring – vir jou en jou plante. Besef jy, engel, oor ’n maand kan ons miskien die fondasie gooi!’
Jennie probeer entoesiasties klink. “Fondasie? Dan gaan eet ons by die duurste, beste restaurant om dit te vier!”
“Nee, ons spaar die uiteetgeld vir nuwe gordyne en skilderye.”
“Ons hoef nie nuwe gordyne te koop nie. Ek het genoeg vir drie huise.”
“Dis oud en verbleik en deur die motte gevreet. Nee, ons begin nuut, van voor af, net ek en jy …”
Jennie gaan haal die pizzas en die koffie en los die slaaisous en die broodrolle wat sy wou warm maak.
Met die laaste mondvol besef Thys dat sy stil en afgetrokke is. Hy is vol berou.
“Ek bedoel natuurlik nie jou eie sketse en skilderye nie. Dit is nuut, en natuurlik maak ons plek vir hulle. Selfs vir een of twee van jou pa se olieverfskilderye en enkele meubelstukke wat jy wil behou. Selfs vir Kabaal of een van die ander honde.”
“Natuurlik,” antwoord Jennie.
“Selfs struike en bome wat jy wil uithaal en saamneem.”
“Natuurlik.”
“Hoekom sê jy dit so snaaks?” Thys probeer Jennie nader trek.
Sy gee pad.
“Dis laat en môre het ons albei ’n besige dag wat voorlê.”
Hy staan op en kyk op sy horlosie. “Gaan jy môre weer aan jou taak werk?”
“Ek weet nie. Ek is lus en los die hele spul werkstukke.”
“Om wat te doen? Ophou skoolhou, prentjies te teken en soos jou pa bankrot te speel?”
Die oomblik toe die woorde uit is, besef Thys dit was ’n fout. Hy wou haar aanspoor, maar hy was taktloos en moes nie so ongevoelig gewees het nie.
Jennie se gesig is spierwit. “Het jy genoeg geëet? Was ek gasvry genoeg? Dankbaar genoeg omdat jy my kamma kom opbeur het?”
“Natuurlik. Maar –”
Sy gee hom nie kans om klaar te praat nie. “Gaaf, dan het ek my plig gedoen. Nogmaals dankie vir die pizza wat ek nie geëet het nie, en vir jou raad wat ek nie sal neem nie.”
Thys probeer wal gooi teen haar beskuldigings en verwyte. “Daar is niks met skilder verkeerd nie. Dis ’n interessante en self lonende stokperdjie.”
“Ek het die prentjies gelos, skoolgehou en nou studeer ek vir ’n onderwysdiploma. Die huis is in die mark en ek sal môre ’n tweedehandsmeubelwinkel bel. Is dit nie genoeg nie? Wat verwag jy meer van my, Thys?”
“Niks. Ek vra niks van jou nie, Jennie-lief. Jy is moeg en oorstuur. Dis natuurlik; dis as gevolg van alles wat die afgelope twee maande gebeur het.”
“Hou op om te sê natuurlik! Ek is nie ’n psigiatriese geval wat vanselfsprekend op die natuurlike manier sal reageer nie.”
“Jen … Liefste …” Thys probeer regmaak wat hy verbrou het. “Almal weet jy is anders as jou pa: slimmer, talentvoller. Ek bedoel …” Hy besef pleks van regmaak, verbrou hy erger. “Ek het jóú lief, Jennie, om jouself. Niks anders maak vir my saak nie, behalwe jy.”
“Mý lief? Ondanks, nieteenstaande en ten spyte van al my tekortkominge?”
Thys weet nie wat sy wil hê hy moet sê nie. “Ek wil met jou trou en my hele lewe saam met jou wees. Is dit nie genoeg bewys hoe lief ek jou het nie?”
Jennie se trane loop onkeerbaar. “Ek is jammer. Môre sal ek beter voel.”
“Ek kan jou nie in hierdie toestand alleen laat nie.”
“Jy kan. Ek sal regkom.”
“Het jy slaappilletjies of ’n kalmeermiddel?”
“Hordes.”
Thys huiwer. “Ek kan nie ry en jou so los nie.”
Jennie haal ’n paar keer diep asem. “Ek makeer niks nie. Ek is jammer ek het met jou rusie gemaak. Moet jou nie aan my steur nie. Neem jou eie raad: Bedaar en gaan slaap.”
“En jy? Sal jy kan slaap?”
“Soos ’n klip.”
“Bel my as jy nie goed voel nie. Ek sal dadelik terugkom.”
“Dankie. Dis nie nodig nie.”
“Jy is die beste ding wat nog ooit met my gebeur het, Jennie. Ek het jou lief, bo almal en alles.”
“Ek weet nie hoekom nie …”
“Omdat jy jý is. Sluit die deure en pas jouself op.”
“Ek sal, dankie.”
Op pad motor toe praat hy steeds, en deur die oop venster, voordat hy vertrek.
Jennie hoor net hier en daar ’n woord. Sy maak die hek toe en wuif totdat hy om die draai verdwyn. “Tot siens!” roep sy hom agterna. “Tot siens, Thys …!”
2
Die res van die week is Jennie miserabel, al het sy Thys gebel en vir die soveelste keer om verskoning gevra en al was hy simpatiek, vergewend en begrypend.
Om verder te vergoed, koop sy vir hom ’n nuwe hemp en werk toegewyd aan haar taak. Dit help nie; ook nie om die meubels te begin uitsorteer en vier vullissakke vol ou briewe en papiere weg te gooi nie.
Die laai vol kalmeermiddels wat die dokter voorgeskryf het, raak al hoe aanlokliker, maar Jennie was nog nooit iemand wat pille en medisyne vir elke kwaal gebruik het nie. Haar buurvrou glo aan vitamien B om senuwees op te bou. Maar toe Jennie by die apteek die prys van die bottel pille sien, besluit sy dat vroeg gaan slaap saans en draf soggens goedkoper en meer terapeuties is. Dan kry die honde darem ook ’n bietjie oefening.
Watter een gaan sy kies? Hoe kán sy kies, wetende sy sal die ander twee honde waarskynlik nooit weer sien nie? Selfs die langbeenspinnekop
