hardloop na die plafon se hoek toe, waar sy web is.
“Ja, vlug, ou maat, dis veiliger,” moedig Jennie hom aan.
Die eerste teken van kranksinnigheid is wanneer ’n mens met jouself begin praat, dink sy. Miskien moet sy met Thys trou, trek en klaarkry. Dit sal soveel makliker wees.
Trens kom staan by haar: lojaal, blinkoog en vol kameraadskap. Jennie druk hom teen haar vas. “My honne …” Sy sukkel om verby die knop in haar keel te praat. “Dit maak nie saak as jy altyd vuil en vol gras is nie. Daar is iets soos borsels en besems vir die vloere. Jou ounooi sal jou nie verkoop nie.”
Hy verstaan. Trens lek haar hand, spring op die bank en krul hom op haar skoot op.
Hy hoor eerste die dreuning van ’n voertuig in die oprit en grom waarskuwend.
Jennie loer deur die eetkamervenster. Dit is seker iemand wat kom simpatiseer. Sy sluit die voordeur oop en stap uit na die bakkie wat so pas stilgehou het.
Dit is ’n man met netjiese donker hare, ’n donker bril en ’n pak klere aan. Jennie ken hom nie en raai dit is iemand van die kerk – ’n nuwe diaken of ouderling.
Sy maak Kabaal stil en hou Trens aan sy nekband vas. Dit is egter onnodig. Die grom was net om te sê hier is ’n vreemdeling op die werf. Nou swaai die dik, stomp stert soos ’n pomphandvatsel en nie een van die bulterriërs lyk asof hulle beplan om die besoeker op te vreet nie.
Jennie maak op hul instink staat. Hulle vertrou die man en weet hy sal haar nie oor die kop slaan en beroof nie.
“Goeiemiddag,” groet sy vriendelik.
Hy glimlag skeefweg. “Ek hoop dis nie ongeleë nie.”
“Geensins. U is baie welkom. Kom binne.”
Eers toe hy in die sitkamer staan en sy donker bril afhaal, besef Jennie met ’n skok wie dit is: meneer Alwetend le Roux.
Omdat ’n week verbygegaan het en hy klaarblyklik nie van die huis gehou het nie, het Jennie aanvaar sy sal nie weer van hom of mevrou Deetlefs hoor nie. Sy het al half vergeet hoe hy lyk. Glad geskeer, na ’n haarsny en sonder die verkreukelde denimlangbroek lyk hy heeltemal anders. Dan nog die donker bril en ’n bakkie in plaas van die windmaker sportmotor … Maar dit is nie genoeg verskoning dat sy haarself ’n tweede keer voor hom belaglik moes maak nie. Jennie is vies vir haarself. Sy moes nie so oorgretig voorgekom het nie. Sy moes nie uitgehardloop het om hom met ope arms te verwelkom nie.
Omdat sy verleë voel, is Jennie se stem skerper as wat sy bedoel het. “Goeiemiddag. Wat kan ek vir u doen, meneer Le Roux?”
Roux se eerste indruk Maandag was van ’n stroomop rooikop, te maer en bleek, met twee groot, groen oë wat lyk asof hulle die hele wêreld wil aandurf. Hy het gewonder hoekom. Later, toe hy en die agent op die punt gestaan het om te ry, het sy ’n oomblik lank die skanse laat sak. Haar gesig was sagter, mooier, skielik weerloos en toe eers het hy die donker kringe onder haar oë gesien. Sy is nie so hardgebak soos sy wil voorgee nie, het hy besluit. Sy is nogal aantreklik en heel interessant as sy jou sou toelaat om haar beter te leer ken. Soos netnou, toe sy hom blykbaar met ’n ander persoon verwar het, en nie verdedigend opgetree het nie. Toe was hy lus om met die astertjie te gesels, uit te vind wat dit is wat haar aan die gang hou.
Maar nou is dit weer stokke en swaarde en vonke.
“Ek wil jou nie pla nie, juffie,” probeer hy olie op die water gooi.
Jennie bly soos ’n besemstok staan en antwoord nie.
“Kan ek dalk net vinnig weer na die huis kyk?” vra hy.
“Ja, maar ek wil ook nie u tyd mors nie,” antwoord Jennie styf en begin aanstap. “Die prys is intussen aansienlik verhoog en die plek is nie meer in die mark nie.”
Roux is geamuseer oor die teenstrydigheid. ’n Nuwe prys, maar nie meer te koop nie …
“Alles reg,” antwoord hy. “Ek sal nie koop nie, net kyk.”
Jennie kyk vinnig op. Sy gesig is ernstig.
“Solank u die feite ken …” sê sy koel.
Hy haal ’n pen en ’n sigaretdosie uit. “Hoër, sê jy?” Sy verstrek ’n bedrag en hy gee voor om sommetjies te maak. “Ook goed. Steeds binne my bereik.”
Jennie is spyt sy het nie ’n nog hoër bedrag genoem nie, sommer baie hoër.
“Ek is baie ryk,” stel Roux haar gerus.
Hierdie keer is Jennie seker dat hy met haar spot. “Wanneer iets nie beskikbaar is nie, kan al die geld in die wêreld dit nie koop nie.”
“Wyse woorde,” stem hy saam. “Dan moet mens belangriker beweegredes as rand en sent gebruik.”
“Soos wat?”
“Soos rentekoerse wat gaan styg en veroorsaak dat die eiendomsmark gaan val. Beweegredes soos kopersbeskikbaarheid, inflasiekoers en hoë instandhoudingskoste.”
Jennie hou haar dom. “Om wat te bereik?”
“Die onbeskikbare.”
Hy is langer en groter as wat Jennie hom onthou. Sy hare lyk nou donkerder en sy skouers breër. Hy staan skielik die hele sitkamer vol. Soos laas, gee Jennie pad en gaan sit met haar werkstuk in die studeerkamer.
Hy stap agterna. “Sal jy die ateljee weer vir my gaan wys?”
“Ek is seker u ken die pad.”
“Skuins oor die noordpool en onderdeur die oerwoud …Woon jy alleen hier?”
Wat het dit met hom te doen? Jennie knik kortaf.
“Dis seker soms eensaam. Maar jy behoort nie wildvreemde mans sonder meer in jou huis te ontvang nie, juffie.”
Jennie se wange vlam. Dink hy sy is ’n los meisie en sy het ’n sedepreek nodig? “Jy is nie ’n vreemdeling nie.”
“Dankie. Tog het jy my tot nou toe baie koel en formeel as ‘u’ en ‘meneer’ aangespreek. Het jy my so vriendelik en gasvry ingenooi omdat jy voel ons twee ken mekaar?”
Stug? dink Jennie. Sy was verkeerd in haar eerste opsomming. Sy wonder of sy haar nie dalk met ander aspekte van hom ook misgis het nie.
Jennie voel ongemaklik. “Die skuifdeur by die stoep is nie gesluit nie. U is welkom om na die gesinskamer te gaan kyk.”
“Die gesinskamer sal ek aan die kinders oorlaat, waar hulle kan lawaai en partytjies hou en televisie kyk. Kyk jy graag televisie?”
Jennie wens hy wil loop. Sy wens hy het nie gekom nie. “Nee. Ek het nie tyd nie.”
“Ek ook nie. Ek klim liewer met ’n mooi boek in die bed. En jy?”
“Nee.” Dit klink nie reg nie. “Ja,” antwoord Jennie en neem haar toevlug tot haar studieboeke, met die hoop hy sal die skimp snap, klaar kyk en verkas.
Roux
