waar nie?”
“Beeldskoon. Klein, fyn en blond, met blou oë. En uiters begaaf. Jy het self die kruike in my ma se huis gesien wat sy gemaak het. Dan het sy ook gesing, kitaar gespeel en gekomponeer. Die liedjie ‘Sneeu in September’ wat mens nog soms oor die radio hoor, was haar skepping.”
“Ek onthou. Jy het die plaat vir my gespeel pas nadat ons ontmoet het. Dit was ’n motorongeluk, nè? Waarin sy dood is, bedoel ek.”
“Sy het ’n baie vinnige, kragtige motor gehad wat Derek vir haar gekoop het, want sy was gek oor vinnige motors. Dis in daardie selfde rooi motor wat sy die Saterdagaand verongeluk het. Sy het blykbaar gejaag asof dit ’n renmotor op Kyalami was. Niks het van haar óf van die motor oorgebly nie. Arme Derek was gebroke en ek glo nie hy sal ooit heeltemal oor haar dood kom nie, of ooit weer ’n vrou in haar plek kan stel nie, want hy en Astrid het Ursula verafgod.”
“Wat dan van al die nooiens wat jy sê wat hy het?”
“Hy sal met geeneen van hulle trou nie. Hy wil net plesier van hulle hê. Derek sal nie weer trou nie en Astrid sal in elk geval nie ’n stiefma aanvaar nie.”
Skielik bly daar vir Ezette niks meer om na uit te vra nie. Dit wat van belang was, het Carl alles gesê. Sy soek haar handsak en woonstelsleutels. “Wil jy kom koffie drink?” bied sy aan.
Charl skud sy kop. “Ek wil nie my klere vol hondehare en katspoeg hê nie. Wat gaan ons die einde van die jaar met die spul diere maak, Zet?”
“Die einde van die jaar is nog drie maande ver,” ontwyk Ezette hom. Innerlik is sy diep bekommerd. Sy sal nie van Knersus, Piet en Mattewis kan afskeid neem nie. Willempie kan sy miskien in sy glasbak êrens in ’n hoekie aanhou, maar wat gaan van die ander drie word die dag wanneer sy hulle in die steek laat? Die gedagte laat haar keel toetrek.
“Jy moet solank vir hulle base begin soek,” raai Carl haar aan. “Vra die kinders in jou klasse of laat meneer De Jongh met die opening afkondig dat juffrou Nel twee honde en ’n kat het wat sy wil weggee. Gratis. En dié wat hulle vat, kry in die eksamen vyf bonuspunte.” Carl grinnik, maar toe hy Ezette se gesig sien, is hy skielik somber. “Ek is nie wreed nie, liefste. Dis net dat daar in ’n eenslaapkamerwoonstel nie vir twee mense, vier diere plus ’n magdom plante plek is nie. Ek sal op die sypaadjie moet slaap.”
Ezette probeer dapper bly, maar haar oë is onnatuurlik blink.
“Ek sal ’n plan maak,” belowe sy.
Tot dusver het Ezette weggeskram van enige gesprek oor die toekoms van haar vier beskermlinge. Haar belofte is vir Carl ’n positiewe teken wat hy wil bevestig.
“Wat gaan jy met hulle maak?” dring hy aan.
Ezette gryp haar sleutels en pluk die motordeur oop. “Daar is ’n wye keuse. Ek kan hulle met ’n kombuismes keelaf sny, in ’n sak met bakstene in ’n swembad gooi of hulle in ’n kartondoos in die middel van ’n besige pad sit. Watter metode verkies jy?”
Carl hou haar vas toe sy wil uitklim. “Moet nie op hol raak en oorreageer nie, Diertjie.”
Ezette ruk los. “Moet my nie wéér Diertjie noem nie. Jy is die soort wat in ’n seekosrestaurant uit die tenk sal kies watter vis hulle vir jou moet vang en braai.”
“En jy is meer neuroties as Derek en Astrid saam!” roep Carl vererg uit. “Dis omdat jy nie kinders het nie dat jy so simpel oor diere is.”
“Wanneer ek die dag kinders het, sal hulle van kleins af saam met hordes troeteldiere grootword en ek sal vir die diere net so lief bly soos nou.”
“Die kinders sal kieme optel.”
“Nee, immuun raak teen kieme,” stry Ezette. “Dis die babas wat gepamperlang word, wat nie naby diere mag kom nie, wat vir siektes vatbaar is, wat nie immuniteit opbou nie.”
“Kathare veroorsaak tering. My seun gaan nie eendag saam met Mattewis en sy proesende osteo-iets grootword nie.”
“Osteomiëlitis.”
Carl ken haar van Januarie af. As dit langer was, sou hy geweet het om nie verder sout in Ezette se wonde te vryf nie. Maar sy toekomstige seun se gesondheid is op die spel en hy beskou dit as genoeg regverdiging.
“Daardie osteo-ding is gevaarlik. Derek het gesê dit kan chronies word.”
“Kan jy dalk die woord ‘beenmurgontsteking’ onthou? Of is dit ook vir jou brein ’n lang woord? Dis nie aansteeklik nie. Maar toe maar, lank voordat jou seun die lewenslig aanskou, sal Mattewis seker al verdrink of doodgery wees, as jy soos gewoonlik jou sin kry. Kan ons nie ’n groter woonstel huur nie?”
“En langer wag voordat ons eendag ’n huis kan bekostig?”
“Of ons verlowing ’n rukkie uitstel nie?”
Carl ruk hom op. “Wat van afstel? Dan is almal gelukkiger. Die spul ongediertes en dalk jy en ek ook.”
Ezette stoot die deur oop en klim uit. “Stap jy saam voordeur toe?” vra sy koel.
Toe hy nie gou genoeg reageer nie, stryk Ezette alleen aan na die ingang van Strelitziahof. Sy het verwag Carl sal agternakom. Maar hy is blykbaar nog steeds in ’n omgekrapte bui. Voordat Ezette by die trap kom, hoor sy die sportmotor se enjin brul.
“Ek hoop jy droom van daai dekselse Mattewis!” skree hy. Hy raak nog meer kwyt, maar die dreuning van die enjin doof sy verdere beledigings uit.
“En ek hoop jy droom van Magda Roux!” kap Ezette teë.
In die straat agter haar dreun die sportmotor verby. Carl kyk nie links of regs nie, wuif nie en wag ook nie totdat sy veilig binne-in die gebou is nie. Laaste wat Ezette sien, is twee agterliggies wat om die hoek verdwyn.
Ezette wag nie vir die hyser nie. Sy hardloop die trappe twee-twee op na die eerste verdieping. Toe sy haar sleutel in die slot steek, dink sy: Derek sou nie geëis het dat sy vir haar kat en honde ander base moet soek nie. Hy sou nie gekla het sy klere word vol hare nie en ook nie van die “spul ongediertes” gepraat het nie.
Maar Derek treur oor Ursula, mymer sy. Hy sal nooit oor haar dood kom of ooit ’n ander vrou in haar plek kan stel nie.
Ezette tel haar gemmerkat op en druk haar gesig teen sy wollyf.
“Carl kan op die maan gaan bly, eerder as by ons,” troos sy Mattewis. “Ek sal jou nié na ander mense laat gaan wat jou sal laat uitsit as hulle uitvind jy is siek nie.”
Mattewis antwoord met ’n tevrede prrr. Die basterbulterriër druk sy neus teen haar en flikflooi om aandag.
“Jy ook nie, Knersus,” belowe Ezette. “Ek sal jou nie vir ’n baas weggee wat jou dalk weer met doringdraad in die warm son sonder kos en water aan ’n paal sal vasmaak nie. Ek sal ’n plan bedink, my honne.”
Na hom kom die steekbaard neusskuur. Ezette kon nog nooit besluit watter soort kruising hy is nie. Sy het hom na dokter Pieter van Rooyen vernoem omdat die veearts al een was wat in die begin tot die bloedbesmeerde hond wat sy in die reënwatersloot gevind het, kon deurdring. Aanvanklik het Piet gehap en geknor vir al wat naby kom, en dit het maande se geduld geverg om hom weer ’n mate van vertroue in die menslike ras te gee.
