Ezette die diere na die park oorkant die straat neem om hul laaste draai te loop, dink sy: Die maklikste en op die oomblik die aanloklikste uitweg is om nie met Carl te trou nie. Om te maak soos hy voorgestel het, naamlik om die verlowing af te stel. As hy net lief vir lees was, al was dit slegs skopskiet-en-hoogspringboeke. Of verstaan het dat sy ’n drang het om te skryf … Selfs al het hulle net van dieselfde soort musiek gehou …
Waarvan het hy haar alles beskuldig? Dat sy haar knie teen Derek s’n gedruk het. Dat Derek met haar ’n afspraak gemaak het, dat sy aan sy lippe gehang het en nie haar oë van hom kon losskeur nie. Hy is nie net onredelik jaloers op sy ouers nie, maar op háár ook.
Sy onthou die uitlatings wat Carl oor die droogte gemaak het, hoe hy ’n grap daarvan gemaak het dat Derek se pasiënte vrek. Hoe hy haar in die motor teen haar sin wou soen en hoe hy haar elke dag meer irriteer.
Terwyl sy vir die honde wag, dink Ezette aan die diamant-ring wat sy gesien en begeer het. In hierdie stadium het sy nie eers lus om weer daarna te gaan kyk óf die ring aan te pas nie. Nie net Magda nie, maar Alma én Susan kan Carl met graagte erf. Sy wonder wat hulle reaksie sou wees as hy so ongeskik was om nie laat in die aand saam te stap voordeur toe nie, maar in die motor bly sit het en beledigings deur die venster geskree het? Hulle sou nie met sulke behandeling gediend gewees het nie!
Die volgende middag is Ezette tot baie laat by die kunswedstryd besig. Drie van haar leerlinge doen mimiek, vyf dra voor en haar standerdagt-spreekkoor neem deel. Na ’n jaar se toegewyde oefening wen hulle net een silwersertifikaat en vier vir verdienslikheid. Nie veel om te wys vir ure se kosbare tyd en opoffering nie! dink Ezette en voel sommer terneergedruk. Sy weet die fout lê by haar. Sy is nie ’n gebore onderwyseres met genoeg entoesiasme en aanvoeling om die kinders af te rig nie.
Eers die volgende Vrydagmiddag is Ezette betyds tuis om haar inkopiesak uit te haal en ’n handdoek onderin die bodem te vou. Mattewis ken uit ervaring die groot geruite sak. Toe hy die reuk kry, gaan kruip hy onder die bank in. Sy nooi voel behoorlik soos ’n skurk toe sy hom met ’n happie biltong uitlok, hom gryp, op die handdoek in die sak sit en die rits toetrek. Ook uit ondervinding, weet sy dis die veiligste metode om ’n kat te vervoer. As sy hom dra, kan hy maklik uit haar arms spring en onder ’n motor beland.
“Toe maar, ons is nou-nou by die veearts,” kalmeer sy hom. “Hou net tien minute uit. Oom Piet gaan jou gou-gou gesond dokter.”
Daar is twee honde voor Mattewis, sien sy toe hulle daar kom. Een met ’n swerende oor en die ander een vir sy jaarlikse inspuiting teen parvo-virus. Ezette het pas met die volgende sieke se eienaar begin kwale uitruil, toe die ontvangdame haar inroep.
“Dokter Myburgh sal u nou spreek, juffrou Nel.”
Ezette het Derek Myburgh al twee dae op haar brein en sy is seker sy het verkeerd gehoor, gehoor wat sy graag wóú hoor, al het sy geweet dis onmoontlik.
“Dokter wie?” vra sy.
“Myburgh.”
Ezette frons onbegrypend. “Waar is dokter Van Rooyen dan, suster?”
“Dokter is in die hospitaal vir ’n mantelvliesoperasie. Hy is vanmiddag opgeneem en dokter Myburgh was so vriendelik om vir hom te kom locum. Net sekere dae, want tussenin woon dokter Myburgh ’n seminaar by Onderstepoort by.”
Ezette onthou Derek het van sy vriend gepraat wat nie gesond is nie en moontlik ’n operasie moet ondergaan. Veeartse is skaars en hierdie was natuurlik ’n goeie geleentheid terwyl Derek beskikbaar was om Pieter uit te help. Sy is oor Pieter van Rooyen bekommerd en kry hom jammer, maar terselfdertyd is sy pure vrou – ontsteld en spyt dat sy sommer ’n ou skoolhourok met sandale aanhet, en hare wat slordig oor haar voorkop hang. As sy vooraf geweet het sy gaan Derek te sien kry, het sy hare gewas en ’n beter rok aangetrek. En darem minstens vars lipstiffie en parfuum aangesit!
Moenie! keer sy haar onstuimige hart. Sy het hom maar eergister ontmoet en hulle het skaars ’n dosyn woorde met mekaar gepraat. Sy moenie oor Derek Myburgh drome droom nie, anders gaan sy seerkry. En Carl gaan daaronder ly.
Die vermanings help nie. Pleks van die spreekkamer se wit mure, sonfiltergordyne en plakkate wat teen hondsdolheid waarsku, sien Ezette ’n sensitiewe, bruingebrande gesig voor haar. Twee goudgevlekte bruin oë, ’n ferm mond en ’n sterk, vierkantige ken met ’n onverwagse kuiltjie in die middel daarvan. Half weerloos. Soos toe hy geglimlag het. Soos toe hy gevra het: “Is jy nou Diertjie?” En sagter met deernis gesê het: “Daar moet mense soos jy wees.”
“Dokter Myburgh wag,” herhaal die ontvangdame.
Ezette sluk droog. “Kom, Tewis …” Sy staan senuweeagtig op en neem die inkopiesak.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
