seker: ‘Dis ’n plesier’, Lizzie,” help Simon haar reg.
“Oukei,” sê sy weer en glimlag van oor tot oor vir hom. Sonder ’n verdere blik in Emma se rigting gaan sy weer voor die rekenaar sit.
“Goeie nuus,” sê Simon vir Emma. “Lettie was net mooi klaar en is op pad met die sleutel. Sy sal binne ’n paar minute hier wees.”
Emma knik en skink vir haar tee. Voordat haar koppie koud is, kom ’n jong meisie ingestap wat haar oë skaam op die grond hou.
“Dis Lettie wat deesdae ’n hand hou oor jou ouers se huis, en dis juffrou Smith,” stel Simon hulle aan mekaar voor.
“Gaan Juffrou my weer die week nodig kry?” vra Lettie met ’n skugter blik na Emma.
“Noem my asseblief Emma. En nee. As jy dalk volgende week kan kom? Ek sal hier by die kantoor kom reël.”
“Dis reg so,” antwoord sy met haar oë weer op die vloer.
“As jy klaar is met jou tee, kan ons seker ry?” vra Simon wat met die huissleutel in sy hand staan.
“Dit sal gaaf wees, meneer Sutherland,” sê sy en sit die leë koppie op die skinkbord terug.
“My naam is Simon,” is al wat hy sê terwyl hy saam met haar buitetoe loop.
Sy bestuur die motortjie die entjie na die huis toe en is heimlik geamuseerd toe sy sien hoe ingedruk hy sit, selfs nadat hy die passasiersitplek tot heel agter geskuif het. Dié karretjie is nie vir ’n man van sy proporsies gemaak nie. Of dalk is dit andersom. So ’n groot man is nie vir ’n klein karretjie gemaak nie.
Die huis lyk net soos sy dit onthou. Vandat sy dit die eerste keer gesien het, het sy gedink dit lyk asof dit gegroei het uit die duin waarop dit gebou is. Die mure is ’n sagte roomwit soos die sand, nie verblindend wit nie. En die kleur word verder versag deur die groen fynbos wat tot dig teenaan die huis groei. Die geelgroen dak, amper soos ’n omgekeerde boot, sit knus en laag op die mure. En hierdie tyd van die middag glim die middagson warm in die vensters.
Sy haal haar stewels uit die bak, maar Simon tel haar tas uit en dra dit tot by die voordeur. Nadat hy oopgesluit het, gee hy die sleutel vir haar. “Ek hoop jy kuier lekker op Pelikaanbaai,” sê hy formeel voordat hy omdraai, hom weer in die klein karretjie invou en wegry.
Hy is ligtelik geïrriteerd, erken Simon teenoor homself, toe hy terugry kantoor toe. Dit moet wees omdat die karretjie so klein is, want dit voel behoorlik asof sy knieë teen sy borsbeen druk.
Die vroumens wat hy pas afgelaai het, krap hom ook om. Emma Smith gaan vir hom probleme skep – so seker soos wat sy naam Simon Sutherland is en hy in die simpel klein karretjie sit. Toe sy in sy kantoor ingestap kom met haar hemelhoë hakke en blink hemp, was hy verbaas om te hoor dat sy Mark Smith se dogter is.
Maar haar gesig pas nie by die klere nie, dink hy. Sy het so ’n érnstige gesiggie. Wat nog beswaard lyk op die koop toe. Hy ken vroumense, want hy het twee susters. In sy ondervinding lyk hulle só wanneer daar iets verkeerd oor hulle pad gekom het, iets soos ’n groot teleurstelling. En nege-en-negentig persent van die tyd het daardie teleurstelling met ’n man te doen.
Sy het een maal geglimlag, onthou hy. Dit was ’n pragtige glimlag wat haar gesig laat lewe het, maar haar oë hartseer gelaat het. En dit was ’n berekende glimlag – bedoel om hom te bekoor. Dankie, maar nee dankie. Van blondines met suikersoet glimlaggies het hy ook al iets geleer en hy staan nie in die tou om meer te leer nie.
En dan het sy nog ’n humeur ook. Sy het haar vererg vir Lizzie. Met rede, moet hy toegee. Vir tien sekondes het sy soos ’n regte geitjie gal afgegaan. Sy glimlag word stram. Daar was trane in haar oë, onthou hy, wat hy eers later opgemerk het toe sy dit ongemerk probeer afvee het.
Daar moet ’n goeie rede wees waarom sy hier is. Hy raai ’n liefdesteleurstelling wat haar hart gebreek het. En toe vlug sy van die kêrel en almal wat hulle geken het af weg. Sommer na ’n ander land toe. As jy geld het, kan jy sulke goed doen.
Wel, dis nie sy besigheid nie en op sy skouer gaan sy nie huil nie. As daar praktiese hulp gegee moet word, moet Tim dit gee.
Gelukkig voorsien hy nie dat sy veel langer as ’n week alleen op die reservaat sal wees nie. Pappie en Mammie sal haar seker binnekort agternasit. En as hulle dit nie doen nie, sal sy na ’n week in elk geval uitgekuier wees.
Emma trek haar tas tot in die kamer, skop haar skoene uit en stap terug na die woonvertrek waar sy die skuifdeur oopmaak. Die geruis van die branders, die skril gekrys van seemeeue en die reuk van die see warrel in die huis in. Sy teug die vars lug diep in haar longe. Sy het nie besef hoeveel sy dit gemis het nie.
Die blouselblou lug, die son, die isolasie en die eindelose uitsig oor die see. Dis die soort plek waar mens kan sit en staar sonder om te sien, en hoor sonder om te luister.
Sy stap uit op die voorstoep en verlustig haar in die uitsig. Links lê die uitgestrekte strand met Tafelberg in die verte. Na regs kronkel die wit sand tot by die eerste rotse. Dit lyk steeds vir haar, soos toe sy ’n kind was, asof ’n oerdier groot happe uit die rotse gebyt het. Skuins voor haar in die seegroen water, sewe kilometer verder, lê Dasseneiland, die eiland waar die pelikane broei waarna die reservaat vernoem is.
Sy wik en weeg ’n oomblik lank of sy haar pa moet bel. Hy sal onrustig wees. En dis haar skuld dat hy moeilikheid gaan kry wanneer haar ma by die huis kom en ontdek sy is weg. Siestog, sy kry Daddy eintlik jammer. Sy kan dink hoeveel vrae hy sal moet beantwoord.
Maar dis nie regtig nodig om onmiddellik te bel nie. Sy sal ’n SMS stuur dat sy veilig aangeland het op Pelikaanbaai. Sy is lank genoeg deur haar ouers opgepiep. Dis beter dat sy sommer van dag een af ’n nuwe blaadjie omslaan.
Sonder meer stap sy na die motorhuis toe waar sy ’n stoel en klein tafeltjie gaan haal en uitdra stoep toe. Dis wat sy nou gaan doen: sit en na die see en die spel van die sonstrale op die water kyk. En dis ook waar sy beplan om baie tyd deur te bring terwyl sy die legkaart van haar lewe uitmekaar haal, en daarna ’n nuwe prentjie saamstel van wat sy wil wees en waarheen sy wil gaan.
’n Ander prentjie as die een wat haar ma vir haar in gedagte gehad het.
2
Emma word die volgende oggend wakker toe die son deur ’n skrefie in die gordyne op haar gesig skyn. Sy strek en gaap voordat sy op haar horlosie kyk en sien dis al halfnege. Toe glimlag sy. ’n Goeie, lang nagrus, sonder nagmerries of selfs drome, laat enige mens beter voel.
Te lui om dadelik op te staan, lê sy eers en rondkyk in haar kamer. Sy het die vorige aand al gesien dat dit anders lyk, maar gedink dit was net die nuwe dubbelbed waarmee haar ouers die twee enkelbedjies vervang het. Nou sien sy dat die kamer ’n sagte blou geverf is en dat daar nuwe blou gordyne met skulppatrone voor die vensters hang. Vier jaar gelede toe sy die laaste keer hier was, was die kamer nog presies soos dit was al die jare wat sy daarin vakansie gehou het.
Verstommend, dink sy suur. Haar ma het die kamer intussen met haar gewone selfversekerdheid reggemaak vir besoeke van ’n getroude dogter.
Teen die een muur is ’n geraamde foto van haar en haar ouma wat seker tien jaar gelede op die strand geneem is. Sy is nog kind, veertien of vyftien, wat met ’n oop mond lag. Haar hare is lig gebleik deur die son, kort en verwaaid in die wind. In haar hand hou sy ’n groot nautilusskulp. Ouma Betsie is kleiner as sy,
