aan te trek. Terug in die motorhuis loop sy twee keer om die Land Rover en gaan staan dan hande in die sye voor die enjinkap. Ten minste weet sy hoe en waar om dit oop te maak en hoe om die kap staan te maak sodat dit nie op haar kop val nie. Maar dis die somtotaal van haar kennis.
Dit val haar skielik by dat haar pa iets gepraat het van negatiewe en positiewe pole, ’n kringloop wat onderbreek is en dat sy die konneksie op die battery moet terugsit en vasdraai. Hoe sy dit moet doen, kan sy egter nie onthou nie. In daardie stadium was sy sonder begrip aan die kop knik.
Sy trek die lae riempiestoeltjie nader wat haar pa saamdra wanneer hy voëls gaan kyk. Dis nie ideaal nie, want dit vou op en die riempies vorm nie ’n stewige basis nie. Sy sal dus op die raamwerk aan die kante moet staan. Dis net om behoorlik tot heel agter te kan loer wat aangaan, besluit sy en klim versigtig op. Die battery kan sy dadelik herken. Teen alle verwagting in sien sy ook gou waar die aansluiting is wat haar pa ontkoppel het. Tentatief druk-druk sy aan die spulletjie en is verbaas toe dit lyk asof die los skakel op die battery pas.
Dit was nie so moeilik nie! Sy klim weer agter die stuurwiel in en draai vol afwagting die sleutel. Doodse stilte. Sy trek die sleutel uit, druk dit terug en draai dit weer. Weer eens is daar net die geklik van die sleutel.
Vies klim sy uit en bestyg die opvoustoeltjie weer met die nodige versigtigheid. Lank staar sy na die binnekant van die viertrek. Daar is niks wat vir haar opsigtelik los lyk nie, maar haar kennis van meganika is power. Daar kan so baie dinge verkeerd wees. Dalk is dit iets simpel, maar hoe sal sy weet? En hoe moet sy dit regkry? Daar is net een genade: Sy sal haar pa weer moet bel.
Sy gryp haar selfoon uit haar handsak, maar voordat sy die groen knoppie druk, bedink sy haar. Dis heeltemal belaglik om Daddy se hulp in te roep. Dalk is dit nóú en hiér waar sy moet begin om selfstandig besluite te neem, en self die probleem op te los.
Sleepvoet stap sy terug sitkamer toe en val in een van die stoele neer. Vir seker is sy nie die eerste persoon op Pelikaanbaai wat motorprobleme ontwikkel het nie. Dit kan wees dat van die personeellede opgelei is om die voertuie op die reservaat te onderhou en reg te maak. Dan is hulp net ’n oproep ver.
Haar entoesiasme verdamp toe sy onthou Lizzie gaan die telefoon beantwoord. Dit hoef nie ’n probleem te wees nie, troos sy haarself. Lizzie hoef nie antwoorde te verskaf nie. Sy moet haar bloot deurskakel na Tim Morrison toe. Of Simon as daar geen ander genade is nie.
Toe Lizzie die telefoon in die kantoor beantwoord, sê sy dus dadelik: “Ek het motormoeilikheid. Kan jy my asseblief na meneer Morrison deurskakel?”
“Hy is nie nou hier nie.”
“Sit my dan deur na meneer Sutherland.”
“Hy’s ook nie hier nie.”
Emma voel hoe haar ore warm word – nooit ’n goeie teken nie. “Kan jy dalk vir hulle ’n boodskap gee?”
“Watse boodskap?”
Lizzie is óf baie dom, óf uiters moedswillig. “Dat ek motormoeilikheid het. Ek kan nie my pa se Land Rover aan die gang kry nie,” verduidelik sy verder terwyl sy haar oë hemelwaarts gooi.
“Ek dink jy moet liewer die garage se mense laat kom.”
“Het jy ’n nommer vir die naaste motorhawe?” vra Emma terwyl sy konsentreer om beleefd te bly.
“Nee, maar Simon of oom Tim sal dit hê. Maar hulle –”
“Is nie nou daar nie,” voltooi sy die sin. “Lizzie, vra asseblief die nommer wanneer een van hulle terugkom en laat my weet.”
“Sal so maak.”
Emma wonder hoe betroubaar dié antwoord is en besluit om weer na ’n uur of wat te bel net om seker te maak dat Lizzie nie van haar vergeet nie. Die gedagte om nog ’n dag sonder behoorlike kos klaar te kom is nie lekker nie.
Sy stap op en af terwyl sy wag dat die uur verbygaan voordat sy weer vir Lizzie kan bel of, wonder bo wonder, Lizzie háár sal bel. Sy kook water vir tee en besluit dan dat sy nie kans sien vir kondensmelktee nie. Rusteloos pak sy die klere wat sy saamgebring het in haar kas uit en gooi dié wat gestryk moet word op ’n hopie. Toe sy op haar horlosie kyk, is daar steeds nog net ’n halfuur verby.
Deksels en derduiwels. Sy stap terug motorhuis toe, maak die dubbeldeur oop en skakel die elektriese lig aan sodat daar genoeg lig is. Toe klim sy vir die derde keer op die stoeltjie en tuur na die enjin.
Daar is ’n magdom drade en pype. Almal lyk ewe belangrik. Sy vroetel aan sommige van die konneksies en stamp aan die battery. Dié keer het sy nie die handskoene aangetrek nie en is haar vingers gou vuil en olierig. “Dekselse ou Landie,” brom sy onderlangs. Haar pa moes dit lankal vervang het, maar was seker weer te suinig.
“Kan ek help?” vra ’n growwe manstem agter haar.
Emma skrik, trap na die middel van die stoeltjie en haar voet gly dwarsdeur die yl riempies. In ’n poging om haar balans te herwin, gryp sy vervaard in die lug na ondersteuning. Net die enjinkap is bokant haar, maar sy gryp te laag en toe is dit te laat. Met ’n dowwe plof maak sy met die harde sementvloer kennis, die stoeltjie netjies om haar een voet gevou.
“Eina!” mompel sy, maar haar stem verdwyn toe twee sterk arms onder haar inskuif, haar optel en saggies op haar voete neersit.
“Het jy seergekry?” vra ’n besorgde stem terwyl hy haar voet uit die stoeltjie wikkel. “Jou enkel? Is dit seer?”
“Nee. Ek skree gewoonlik ‘eina’ wanneer ek lekker kry,” sê sy terwyl sy haar sitvlak afstof. “Dis jóú skuld dat ek geval het!”
Daar is ’n beduidenis van lag om Simon se mondhoeke. “Jy maak jou klere vol ghries,” sê hy.
“Deksels en derduiwels!” swets sy. Daar is swart kolle op haar broek waar haar hande gevat het en dit maak haar nog kwater. “Vir wat bekruip jy my so?”
Die groen oë lag nou openlik vir haar. “Ek het ’n boodskap van Lizzie gekry om jou te kom help, en jou nie te laat wag nie, want jy hou niks daarvan om te wag nie. Die motorhuis se deur staan wawyd oop en ek het ingestap om te kom kyk wat die probleem is.”
“Ek kon ’n hartaanval gekry het van die skok. Gelukkig is dit net my elmboog wat seergekry het.”
“Laat ek sien?” Hy steek sy hand na haar uit. Al die lag het verdwyn en hy kyk met besorgde oë na haar.
“Nee! Moenie aan my raak nie.” Die seer elmboog is erg genoeg. Sy het regtig nie boonop sy lang vingers op haar vel nodig nie. Dit sal alles net erger maak.
“Dit lyk asof dit nerfaf is. Moet ek jou nie help om dit te ontsmet en ’n pleister op te plak nie?” vra hy simpatiek.
“Maak die Land Rover reg as jy wil help,” sê sy voor sy omdraai en kombuis toe strompel. Al weet sy dis onwaar, voel dit al vir haar asof hy allerhande onsedelike voorstelle maak.
Haar elmboog is skaars nerfaf, sien sy toe sy mooi kyk. Niks om oor huis toe te skryf nie. Dit bloei nie eens regtig nie. Dit was net so verskriklik seer toe die benerige punt die sementvloer getref het. Sy was haar hande deeglik en trek vinnig ’n ander broek aan.
Die dreuning wat skielik uit die motorhuis kom, bring ’n bietjie vreugde. Ten minste is die Landie aan
