Sy sluk twee keer voordat sy kan antwoord. “Dis regtig ’n baie ongevraagde opmerking. Jy ken my nie. Dis ongeskik om sommer so . . . so persoonlik te raak.”
“Jy’s reg. Ek vra om verskoning.”
Sy wens sy kon sy oë agter die donker brilglase sien. Lees wat hy dink. “Ek is nie hier om van een of ander siekte te herstel nie. Allermins. En my welsyn het werklik niks met jou te doen nie, al het my pa jou gebel om te hoor of alles reg is.”
“Daarvan gepraat,” sê hy koel, “jou pa het ook gevra dat ek moet kyk of hier nog genoeg krag is. Hier maak ons gebruik van koopkrag en dis baie onaangenaam wanneer die ligte byvoorbeeld saans sommer sonder kennisgewing afgaan.”
Deksels en verduiwels, swets sy sag binnensmonds. Dít ook nog. Dit was een van die honderd-en-twaalf goed waaroor haar pa gepraat het terwyl sy moes besluit wat om in te pak. “Ek het heeltemal daarvan vergeet. Ek sal daarna kyk.”
“Kyk sal nie help nie,” sê hy droogweg. “Ek het koepons saamgebring en jou pa belowe om dit vir jou te laai.”
“Waar ons in Londen bly, kry mens ’n rekening aan die einde van die maand,” verweer sy haarself. “Ek is nie gewoond aan vooraf betaalde krag nie.”
“Dis die nuwe neiging in Suid-Afrika. En dit werk goed.”
“Ek stry nie, ek sê net ek’s dit nie gewoond nie.” Hulle het dit in Engeland ook, net nie in hulle woonhuis nie. Traag staan sy op en verwens die ou klere wat sy aanhet. Maar hoe moes sy weet dat hy sommer vroeg-vroeg al weer op haar spoor sou wees?
“Jy moet dit seker op die kragbord in die motorhuis laai, nè? Stap saam,” sê sy. As hy die pad geken het, kon sy agter hom aangestap het. Nou moet sy vóór hom uit stap in die eina broekie. So ver as wat sy loop, wens sy dat ’n towermantel uit die hemel sal val en haar skraps geklede lyf bedek.
“Dis ’n groot plek,” sê hy toe hulle deur die woonarea stap na die deur wat na die motorhuis lei.
Hy klink effens verbaas daaroor. Enersyds is sy bly dat hy na die huis en nie net na haar bene kyk nie, andersyds vererg sy haar summier weer.
“Ja. My ouers is groot mense en hou nie van klein ruimtes nie,” sê sy koel. “En hulle hoop om later meer tyd hier deur te bring.”
“Dink jy hulle sal dit regtig doen?”
“Ja. My ma sal binne die volgende jaar of wat moet aftree. Dit was nog altyd hulle droom om die hele Engelse winter hier deur te bring. En ek sien juis hulle het die huis laat verf en ander verbeteringe laat aanbring. Dis dalk nie so ver in die toekoms nie.”
“Maar jy is seker nie van plan om saam te kom as hulle lang tye hier bly nie?”
Vir wat sukkel die man so met haar? “Ek sal nog sien,” antwoord sy kortaf. Dis een van die stukke van die legkaart waaroor sy nog nie seker is nie.
Voor die kragbord in die motorhuis kom hy tot stilstand. Sy sien dadelik dat daar iets verkeerd is.
“Wat’s dit?” Sy het amper “nou weer” bygevoeg, maar haar gelukkig bedink.
“Hier’s nog ten minste ’n maand se krag gelaai,” sê hy fronsend. “Hoekom sou jou pa so bekommerd gewees het daaroor?”
“Want dis soos hy is.” En dink nou maar daarvan wat jy wil, dink sy terwyl sy hom stip in die oë kyk. Hy kan nie meer agter die donkerbril wegkruip nie.
Hy haal ’n paar koepons uit die klein hempsakkie teen sy hart en trek hulle een na die ander deur die gleuf.
“Dan laai ons maar ekstra krag, as dít is wat hy wil hê. Dis een ding waaroor jy jou definitief nie in die afsienbare toekoms hoef te bekommer nie.”
“Dankie,” sê sy styf. Sy draai om en loop voor hom uit tot by die patiodeur.
“Bel jou pa,” sê hy voordat hy wegdraai en in die bakkie klim.
Hy het dit gister al geweet, dink Simon toe hy wegry met ’n laaste blik op Emma wat agter die glasdeur staan. Die meisiekind is MOEILIKHEID met hoofletters. Nog voordat hy sy eerste koppie koffie behoorlik gesluk het, was haar pa al op sy spoor oor die ooilammetjie wat nie gebel het nie. En al het hy die wêreld se respek vir doktor Smith, was hy sterk in die versoeking om hom daaraan te herinner dat hulle nie ’n babawagterdiens op Pelikaanbaai aanbied nie, selfs nie al is hy bereid om daarvoor te betaal nie. Buitendien is sy darem nie heeltemal ’n kind nie. Daarvoor is haar lyf te goed ontwikkel. Veral bolangs.
Tog lyk sy nie soos die kind van skatryk ouers nie. Ná die blink klere van die vorige dag, weet hy nie wat hy verwag het nie, maar nie die skrapse, uitgewaste klere van vanoggend nie. Sy het hom wragtag aan Aspoester laat dink. Wat is dit met die meisiekind? As dit nie lyk asof sy vir aandete in ’n deftige hotel aangetrek is nie, lyk dit asof sy in armoede verval. Van sandale met hakke en blinkers na uitgetrapte tekkies.
Vererg klik hy met sy tong. Dis simpel om haar met Aspoestertjie te vergelyk. Daar is beslis nie ’n stiefma en twee aaklige stiefsusters in die prentjie nie. Net die gesigsuitdrukking so asof sy weggegooi is en nou wag vir ’n prins om haar uit ’n lewe van ellende te red. Gelukkig vir haar het sy die gesiggie, die bene en die ander rondings om ’n prins se aandag te trek en te hou. Maar sy sal wrintie bietjie gewig moet aansit en kleur kry.
En dan is daar natuurlik nie eintlik loslopende prinse op Pelikaanbaai nie.
Hy glimlag teen die tyd wat hy voor die kantoor stilhou.
Toe Emma ’n uur later van die strand af terugkom met ’n sak vol skulpe, grom haar maag van die honger. Sonder meer, maak sy ’n blik geroomde mielies oop, gooi dit in ’n sopbord uit, gaan sit op die trappies met ’n lepel en eet elke kriesel op. As haar ma dit kon sien, het sy seker beroerte gekry, dink sy met ’n glimlaggie.
“Jy’s ons prinsessie en ons maak jou groot om eendag met ’n prins te trou,” was een van haar ma se geliefde sêgoed toe sy klein was. Die glimlag word ’n frons. Dis waar die probleem begin het – toe sy nog skaars ’n tiekie en ’n baksteen hoog was en geen idee gehad het watter verwagtinge daar van haar gekoester word nie.
Sy voel skielik naar en kan maar net wonder of dit die mielies op haar leë maag is, of die gedagte aan haar ma. Dis nie onmoontlik dat dit bloot fisiek is nie. Gisteroggend was daar die vliegtuigontbyt wat sy skaars kon eet omdat die elmboë van die man regs van haar permanent oor haar bord gehang het. Toe het sy die rooibostee gedrink wat Lizzie gemaak het en daarna die glas rooiwyn. Vanoggend ’n koppie soet koffie. ’n Liquid diet, dink sy skuldig. Dalk moet sy die Land Rover eerder vroeër as later aan die gang kry en kos gaan koop. Lekker bros slaai, vars brood, groente . . . haar mond begin sommer water.
Sy bel haar pa gou voordat sy stort en aantrek. Met haar handsak oor haar skouer, stap sy motorhuis toe, klim agter die stuurwiel in en draai die sleutel.
Doodse stilte begroet haar.
Sy sug en leun agteroor. Nog ’n fiasko. Sy onthou te laat dat die Landie, soos die gekoopte krag, deel was van haar pa se verduidelikings, opdragte, padaanwysings en waarskuwings voor sy weg is. Vaagweg kan sy iets herroep van die battery wat hy altyd ontkoppel, maar dit het natuurlik nie ingesink nie. Na die hoeveelste moet en moenie, onthou dit en onthou dat, het sy eenvoudig opgehou luister. Sy wou nie dink nie, want dan het dit die aaklige ervaring kans
