gekruip. Julle kan hom gerus toelaat om Vrydagaand by my te kom slaap.”
“Goed, ons sal so maak. ’n Kuiertjie by jou is vir hom gewoonlik soos ’n vakansie. In elk geval, ek sal nou weer moet gaan . . . Nag, Tina!”
“Nag, Walter!”
Sy sluit die voordeur en gaan maak vir haar ’n koppie tee. Hiermee stap sy na die sitkamer, skakel die verwarmer aan en trek vir haar ’n stoel nader. Die oubaas se afsterwe het haar heeltemal ontwrig. Sy weet dat sy vanaand nie gou aan die slaap sal raak nie.
Terwyl sy haar tee drink, wonder sy of die nuwe eienaar ook nuwe reëls en regulasies sal instel of straks veranderinge in die kantoor gaan aanbring. Sy hoop nie so nie, want almal is gewoond aan die oubaas se manier van dinge doen.
Dit is byna elfuur toe Tina eindelik aanstaltes maak om te gaan slaap, maar haar kommer oor die Unika-staalfabriek se nuwe eienaar hou haar nog lank wakker.
Tina is die volgende dag so besig op kantoor dat sy nie eens tyd kry om haar bedenkinge oor hul moontlike nuwe werkgewer teenoor Walter te lug nie. Na die middagete word daar onder die personeel geld ingesamel vir ’n krans, en dan moet sy weer ’n kennisgewing opstel om die personeel van die begrafnisdag in kennis te stel. Sy voel skoon pootuit toe sy die middag huis toe gaan.
“Hallo, tannie Tina!” groet Ian haar toe sy die hoek van hul straat bereik.
“Hallo, grootman!” Sy buk oor en soen hom op die koue lippies wat hy na haar uithou.
“Hoekom gaan jy weg, tannie Tina?” vra hy en plaas sy een handjie vertroulik in hare. “Pappa sê jy gaan Saterdag weg.”
Sy sien die teleurstelling in sy donkerblou oë en gee sy handjie ’n bemoedigende drukkie.
“Ek gaan nie vir goed weg nie, ou grootman, ek sal net negentien dae weg wees, en jy kom buitendien Vrydagaand by my slaap, weet jy?”
Hy knik met sy goudblonde koppie en sê na ’n rukkie: “Negentien dae is lank, tannie Tina. Dit is byna twintig, twee keer soveel as al my vingers . . . Kan ek nie saam met jou gaan nie?”
“Nee, my skat, jy kan nie. Die skool sluit eers elf dae na my vertrek, en jou onderwyseres sal jou nooit so lank voor die tyd laat gaan nie. Trouens, sy mag nie, want dit is nou eksamentyd. En as jy nie hierdie halfjaarlikse eksamen skryf nie, sal jy nooit die einde van die jaar oorgaan na graad vier toe nie.”
“Jy het nog nooit weggegaan nie, tannie Tina, hoekom wil jy nou weggaan?” vra hy weer na ’n rukkie.
“Omdat ek nie so ryk soos jou pappa is nie, ou grootman. Ek kan net met vakansie gaan na plekke toe waar ek nie nodig het om losies te betaal nie, en nou het my tante my genooi om by haar op die plaas te kom kuier,” verduidelik sy.
Hulle bereik die woonstelgebou, en soos gewoonlik nooi sy hom vir ’n koppie tee. Hulle praat nie weer oor haar vertrek nie, en pas voor sononder sê hy dat hy sal moet gaan.
Tina het pas die volgende oggend by haar kantoor aangekom, toe Walter sy verskyning in die vertrek maak.
Hy bespreek ’n paar sake met haar en sê dan: “Die oubaas se prokureur het my gisteraand gebel om te sê dat sy vrou hom opdrag gegee het om die fabriek te verkoop. Van volgende week af sal ons dus oorval word deur aspirantkopers wat die plek sal wil besigtig. Jy kan bly wees dat jy Saterdag vertrek en nie hier sal wees om deur die spul lastig geval te word nie . . . Ek bedoel nou, met vrae en sulke dinge.”
“Ek sou jou nogtans wou bystaan, Walter, maar alles is reeds vir my vertrek gereël. Ek moet nog net inpak, maar dit doen ek Saterdagoggend. Maar wat ek wou sê . . . die fabriek sal stellig al verkoop wees wanneer ek terugkom, of hoe?”
“Dis moontlik, en vir jou onthalwe hoop ek dat die nuwe eienaar ’n aangename kêrel sal wees om mee saam te werk. Ek glo daaraan dat ’n mens se personeel gelukkig in hul werk moet wees. Trouens, dit was ook oubaas Meiring se leuse. Maar wag, ek moet nou gaan. Sien jou weer later, ou kinta.”
’n Groot aantal van die personeel woon die oubaas se begrafnis die volgende middag by. Dit is egter so laat toe hulle van die begraafplaas af terugkom dat Tina nie teruggaan kantoor toe nie.
Sy is so diep ingedagte toe sy deur die dorp stap, sy ruk eintlik soos sy skrik toe Kobus Liebenberg skielik langs haar praat.
“Waarom loop jy woonstel toe, Tina? Was jy dan nie saam met jou swaer en suster by die begrafnis nie?”
“Ja, ek was, maar Walter moes teruggaan kantoor toe, en ek is gewoond daaraan om te stap. Ek loop tog elke dag werk toe en terug,” verduidelik sy bedaard.
“As jy my sal toelaat, sal ek jou gou woonstel toe neem, Tina. My motor staan net hier om die hoek,” sê hy hoopvol.
Maar Tina skud haar kop. “Ek sal liewer stap, Kobus. Dankie in elk geval vir jou vriendelike aanbod. Ian wag elke middag vir my op die hoek van die straat, daar naby die woonstelgebou, en soms kom hy my ’n entjie van die hoek af tegemoet. Ek wil hom nie graag misloop nie, want dit is al ’n instelling dat hy daar vir my wag.”
“Ja-nee, jy kan die kind nie teleurstel deur hom verniet in die koue vir jou te laat wag nie,” glimlag hy goedig. “Weet jy, ek is oortuig daarvan dat Ian meer geheg is aan jou as aan sy pleegouers.”
“Wel, ek sal dit nie sê nie,” weerspreek sy hom. “My suster het baie sosiale verpligtinge wat sy moet nakom, en om daardie rede soek Ian maar altyd my geselskap op. Ek stry nie, hy is baie geheg aan my en ek het ’n baie teer gevoel vir hom. Maar ek sal nie sê dat hy meer geheg is aan my as aan my suster nie.”
“O, nou goed, ek sal nie met jou stry nie, ou kleintjie . . . Dan sê ek maar tot siens.”
“Tot siens, Kobus!”
Soos gewoonlik, wag Ian reeds op die hoek van die straat toe Tina daar aankom. Sy seunsgesiggie helder dadelik op toe hy haar sien. Hy bied haar sy koue lippies aan en plaas sy handjie vertroulik in hare.
“Het jy na my verlang, ou grootman?” vra sy. Haar donker blik streel oor sy mooi seunsgesiggie en kyk vas in sy lewendige blou oë.
“Ek verlang elke dag na jou, tannie Tina,” bieg hy. “Hoekom kan ek nie by jou bly nie, hè?”
“En wat van jou mamma en pappa, hulle sal mos baie na jou verlang, my skapie!”
“Die kinders by die skool sê hulle is nie my regte mamma en pappa nie,” sê hy effens gelate. “Hulle sê ek het nie ’n mamma en ’n pappa nie.”
Tina plaas haar arm liefdevol om sy skouertjies en druk hom saggies teen haar vas. Op hierdie oomblik bloei haar hart vir hom . . . Ja, ook vir haar eie seuntjie wat moontlik dieselfde uittarting van sy skoolmaats verduur.
Ag, Vader, laat daar tog iemand wees wat my kindjie kan troos en bemoedig, bid sy saggies, maar sê hardop: “Daar is nie een kindjie in die wêreld wat nie ’n regte mamma en ’n pappa het nie, my skat; almal het ’n regte mamma en ’n pappa. Dis net . . . wel, soms gaan ’n mens se mamma en pappa dood, en dan neem ander mense jou omdat hulle jou liefhet en graag wil hê jy moet hul seuntjie wees . . . Jou mamma en pappa het jou baie lief, weet jy?”
Ian antwoord nie hierop nie, en na ’n rukkie sê hy opgewonde: “Mamma het gesê dis môre Vrydag en ek kan by jou kom slaap, tannie Tina.
