met die hand en sê dat sy baie goed lyk. Dit is net jammer dat sy so selde glimlag en dat daar so baie hartseer in haar oë is.
Sy antwoord nie hierop nie.
Ian gesels so aanhoudend in die motor dat sy nie kans kry om te verneem hoe dit met Santi en Walter gaan nie.
By die woonstel aangekom, stel sy voor dat hulle eers tee drink, maar Kobus is haastig, want dit is tyd dat hy sy apteek oopsluit, dus kan hy nie wag vir tee nie.
“Baie dankie dat jy my by die stasie kom haal het, Kobus,” sê sy vriendelik, “ek waardeer dit baie.”
“Jy weet dat jy altyd welkom is om my te skakel wanneer jy my nodig het, Tina,” sê hy. “Daar is dus niks om voor dankie te sê nie . . . Tot siens, ou kleintjie.”
“Tot siens, Kobus.”
Na die middagete stap sy saam met Ian om haar swaer en suster te gaan groet en om vir Santi die pakkie te neem wat tante Louise vir haar gestuur het.
Hulle tref Santi en Walter op die systoep aan waar hulle heerlik in die wintersonnetjie ontspan.
“H’m . . . julle sit hier soos twee dassies langs ’n klip,” terg Tina. Sy neem plaas en help Ian om op haar skoot te sit.
“Ja, ons trek maar saam met die son, al om die huis,” kom dit van Santi. “Het jy darem lekker gekuier en uitgerus, kleinsus?”
“Heerlik,” glimlag Tina. “Tante Louise het my behoorlik bederf . . .”
Hulle gesels ’n rukkie oor die plaas en sy mense, toe draai Tina na Walter en vra belangstellend: “Is die fabriek al verkoop?”
Hy knik sy kop. “Ja, die plek is ’n week gelede aan ’n meneer Dreyer verkoop, maar moet asseblief nie vra hoe ’n soort man hy is of hoe hy lyk nie, want ek weet self nie. Daar was so baie wat die fabriek kom besigtig het dat ek nie eens meer weet wie is wie nie. In elk geval, die nuwe eienaar neem die fabriek oor ’n week in besit.”
“Wel, hy het darem ’n Afrikaanse van,” sê Tina. “Ek was bevrees dat ons straks ’n uitlander vir ’n baas sal kry, een van daardie soort wat heeldag met ’n sigaar in sy mond sit en nie omgee of hy ’n mens in sy sigaarrook versmoor nie.”
Santi glimlag en kyk Tina met ’n sagte blik aan.
“Ek sal saam met jou duim vashou dat die nuwe baas nie sigare rook nie, Tina,” sê sy. “Mag hy darem sigarette rook?”
“Jy spot nou, Santi,” vermaan sy haar suster, “en ek is ernstig. Ek moet heeldag saam met die man werk, en ek verseker jou dit is nie aangenaam om in ’n rookwolk briewe af te neem nie.”
“Ek sal meneer Dreyer persoonlik vra om my kleinsus se wens te eerbiedig,” spot Santi. Toe tref ’n ander gedagte haar. “Dreyer . . . ! Dit is mos jóú van ook, Tina. Weet jy, ek het al skoon vergeet van jou . . . Hulle is seker nie familie nie, want jou Renier was mos ’n arm student.”
“Nee, hulle sal bepaald nie familie wees nie,” beaam Tina.
“Dit is darem eienaardig hoe gou ’n mens vergeet,” sê Walter. “Ons is gewoond om aan jou as Tina Eksteen te dink, selfs ek het al vergeet dat jy . . .” Sy blik val op Ian. “Wel, dat jy nie werklik Eksteen is nie. Gaan jy jou nooiensvan terugneem, Tina?”
“Nee,” sê sy sag. “Ek het nog al die jare gevoel dat ek eendag my . . . die kind sal vind. En wanneer daardie dag aanbreek, moet hy weet dat sy ma en pa wettig getroud was. Sy ma moet dan nog steeds mevrou wees, Walter, nie juffrou nie.”
“Het tannie Tina ’n seuntjie?” vra Ian onverwags, hier waar hy met sy blonde koppie teen haar skouer leun.
“Maar natuurlik het ek ’n seuntjie!” probeer sy die gesprek van so ewe weglag. “Hier sit hy op my skoot, en sy naam is Ian Froneman.”
“Ons het sommer van ’n ander seuntjie gepraat, Ian,” red Walter die situasie, “’n ander tannie se seuntjie.”
Ian dink ’n rukkie na oor Tina se verklaring, en vra met ’n ernstige stemmetjie: “Is ek rêrig jou seuntjie, tannie Tina?”
Sy druk hom saggies teen haar vas en soen hom op sy voorkop.
“Jy is ons almal se seuntjie,” troos sy. “Wanneer jy tuis is, is jy Mamma en Pappa se seuntjie, en wanneer jy by my in die woonstel is, is jy mý seuntjie.”
“Dan is ek nie rêrig jou seuntjie nie, tannie Tina,” sê hy teleurgesteld.
“Wel, met daardie blonde hare en blou oë, kon jy maklik my seun gewees het . . .” Dit tref haar meteens dat sy te veel gesê het en vervolg haastig: “Ek wil vreeslik graag ’n seuntjie met blonde hare en blou oë hê, ’n seuntjie wat soos jy lyk. Swart hare en bruin oë lyk vir my glad nie interessant nie.”
Santi bied aan om tee te maak, aangesien die huishulp die middag vry het. Sy nooi Tina om vir aandete te bly, maar Tina skud haar kop.
“Ek het ’n hele tas vol wasgoed wat vanaand gewas en môre gestryk moet word, want oormôre moet ek weer gaan werk. In elk geval, dankie vir jou uitnodiging, Santi. Op ’n ander dag neem ek dit graag aan.”
Terwyl Santi die tee maak, gesels Tina en Walter oor die fabriek en hul werk, en dan kom die nuwe eienaar van die fabriek weer ter sprake.
“Wel, vir ons albei se onthalwe hoop ek dat hy ’n aangename kêrel is om mee saam te werk, Walter. Dit sal vervlaks onplesierig wees om heeldag saam met ’n suurknol en ’n pruttelpot te werk.”
Walter glimlag geamuseer, maar sê dan gerusstellend: “Die prokureur sê meneer Dreyer is ’n besonder skerpsinnige man, maar ook ’n aangename kêrel. Hy het glo baie kennis van die staalbedryf . . .”
Tina gesels by haar swaer en suster totdat die wysers van haar polshorlosie wys dat dit halfvyf is. Toe sê sy Ian aan om sy slaapklere te gaan haal, want dit is al ’n instelling dat hy naweke by haar bly.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
