weer lekker lag as die ou groot slang my insluk, nè?”
Ian se blou oë straal al weer van pret en plesier toe hulle die woonstelgebou bereik.
Die volgende dag het Tina dit baie druk op kantoor. Haar verlof begin môre, en sy wil graag vandag alles in orde bring sodat Walter nie in haar afwesigheid hoef te sukkel nie. Maar sy is tog bly toe dit eindelik tyd is vir haar om huis toe te gaan, want die dag was lank, koud en bedrywig. Sy sien uit na die stilte van haar woonstel, waar sy heerlik kan ontspan en aan haar vakansie kan dink.
’n Yskoue wind waai teen haar gesig, hier waar sy deur die dorp stap. Sy dink aan Ian wat elke middag in die koue vir haar wag, die blydskap op sy gesiggie wanneer hy haar sien . . . Dis waar, sy sal hom baie mis wanneer sy op die plaas is. Hy het so ’n teer plekkie in haar hart ingeneem. Dis asof hy gestuur is om vir die gemis aan haar eie kindjie te vergoed.
Sy is egter nie verbaas toe sy Ian nie op die gewone plek aantref nie. Sy weet dat Santi hom eers sal laat bad en eet voordat sy hom na die woonstel toe sal laat kom om daar te slaap.
Tina het pas aandete genuttig, toe Walter en Santi met Ian daar opdaag. Hy is reeds in sy slaapklere en ’n warm winterjas geklee. Hy groet haar so hartlik asof hy haar weke laas gesien het en wil dan sommer ook dadelik weet of sy na hom verlang het.
“Natuurlik het ek na jou verlang, asjas,” verseker sy hom en neem op die rusbank plaas. Hy krul hom langs haar op, gelukkig en tevrede toe sy haar arm om sy skouertjies plaas en hom teen haar vashou. Walter kyk hulle met ’n sagte blik aan, Santi met ’n geslote blik, en selfs in haar wildste drome sal Tina nooit kan raai wat op hierdie oomblik deur haar swaer en suster se gedagtes gaan nie.
Walter en Santi vertoef egter nie lank nie. Met die belofte dat hulle haar môreoggend stasie toe sal neem, groet en vertrek hulle.
Soos gewoonlik wanneer Ian in die woonstel oornag, verwyl hy en Tina die aand met speletjies. Daarna maak hy vir hulle tee, terwyl sy die kampbedjie in die balkonvertrek vir hom opmaak.
Later, in die bed, lê Tina weer lank aan die verlede en dink. Sy het tante Louise met haar pa se begrafnis laas gesien, en dit is meer as agt jaar gelede. Sy was so verbaas toe sy haar uitnodiging ontvang het, want na oom At se dood het sy hul huis verkoop en nooit weer iets van haar laat hoor nie . . . En nou woon sy op ’n plaas in die Laeveld.
Ian maak Tina die volgende oggend met ’n koppie koffie wakker wat te min melk en te veel suiker in het. Maar hy is nog so jonk en so gewillig dat sy nie die hart het om hom daarop te wys nie. Gevolglik drink sy maar die koffie en sê dit smaak baie lekker.
“Ek wens ek kan vir altyd by jou bly, tannie Tina,” sê hy en kom sit langs haar op die rusbank wat snags vir haar as bed dien.
“Jy sal my te veel bederf met al jou lekker tee en koffie,” sê sy en stuur dan die gesprek in ’n ander rigting deur te vra: “Gaan jy my vanmôre help inpak, ou grootman?”
Hy knik woordeloos met sy blonde koppie, maar die hartseer in sy blou oë spreek boekdele. Tina trek hom in die kring van haar arms en soen hom op sy sagte lippies.
“Jy moenie hartseer voel nie, Iantjie,” paai sy sag. “Ek is een van die dae weer tuis, dan gaan hou ons lekker piekniek langs die strand en ons vang vis daar van die swart rotse af. Onthou jy nog die dag toe jy amper met klere en al in die see geval het?”
Hy begin heerlik lag.
Tina doen alles in haar vermoë om Ian in ’n vrolike luim te hou. Na die ontbyt help hy haar met die skottelgoed, en dan ruim hulle die woonstel op.
Die dag verloop gesellig. Maar toe Walter en Santi by die woonstel opdaag om Tina na die stasie toe te neem, voel Ian weer dadelik neerslagtig. Toe hy Tina op die stasie groet, kan sy merk dat hy baie na aan trane is. Hy veg hard teen sy trane, maar sy stem is baie dun en bewerig toe hy sê: “Jy moet weer terugkom, tannie Tina!”
“Ek sal, my skat,” verseker sy hom, nou self effens bewoë. “Ek is een van die dae weer tuis.”
Sy soen hom twee keer, klim in die trein en waai vir hulle toe die lang passasierstrein met ’n gefluit uit die stasie stoom. Lank nadat die trein uit Groenbaai vertrek het, sien Tina nog steeds Ian se ongelukkige gesiggie voor haar.
Die treinreis is lank en vermoeiend. Toe Tina eindelik op Naboomspruit se stasie afklim, word sy deur ’n ontsettende hoofpyn geteister. Gelukkig wag tante Louise reeds vir haar op die perron en kan hulle dadelik na Bergrivier, haar plaas, vertrek.
“Nou, wat het tante laat besluit om op ’n plaas te kom woon?” vra Tina toe hulle deur die groot hek ry.
“Tina-kind,” sê sy met ’n stadige glimlaggie, “na jou oom At se dood het ek so eensaam gevoel dat ek besluit het om in die vreemde te gaan reis, maar ’n mens word daarvan ook moeg. Met my tuiskoms het ek by my ongetroude suster gaan woon. Twee jaar gelede het my ander suster ook ’n weduwee geword, en dit was toe dat ek besluit het om vir ons drie ’n sitrusplasie te koop waar ons stil op ons oudag kan woon. Terloops, lewe jy darem gerieflik, kind? Santi het vir my geskryf dat jy ’n aansienlike salaris verdien.”
“Dis reg, tante, my salaris is redelik,” antwoord sy. Sy sê egter nie dat sy elke maand byna die helfte van haar salaris aan haar oorlede pa se krediteure stuur en dus net daarin slaag om die pot aan die kook te hou nie. Walter en Santi weet dat sy hul oorlede pa se skuld in paaiemente afbetaal, maar hulle weet nie dat sy byna die helfte van haar salaris elke maand aan die krediteure afstaan nie.
Tina is bly om tante Louise se twee susters weer te sien. Dit is vir haar duidelik dat die drie ouer mense stil maar baie gelukkig woon. Die enigste jong mense op die plaas is die bestuurder en sy vrou.
“Jy het nog nie daaraan gedink om weer te trou nie, Tina?” vra tante Louise toe hulle twee een Sondagmiddag alleen op die voorstoep sit.
Sy skud haar kop, dan kom daar meteens weer so ’n veraf, hartseer uitdrukking in haar mooi donker oë.
“Nee, tante,” sê sy sag, “ek het nog nooit weer aan ’n huwelik gedink nie. Ek het Renier nog steeds lief, en ek . . . ek sal hom altyd liefhê. Het Santi vir tante vertel van my kindjie wat ook van my af weggeneem is?”
Die ouer vrou sug en sê, met haar blik daar in die verte: “Ja, my kind, Santi het my vertel. Jou pa was ’n gevoellose mens. As jou oom At gelewe het, sou daardie dinge nooit met jou gebeur het nie, want jou oom At was die enigste mens op aarde wat jou pa kon beheer . . .”
Tina vertel haar van Ian, van haar werkgewer wat pas oorlede is en dat die fabriek nou verkoop word. Sy vertel haar tante van haar woonstel wat slegs ’n hanetreetjie van die strand af is en dat sy en Ian dikwels van die rotse af hengel, maar nooit ’n enkele vis aan die hoek kry nie . . .
Sy geniet haar verblyf op die plaas en voel heerlik uitgerus toe die dag van haar vertrek weer aanbreek. Maar toe sy by die stasie uit tante Louise se motor klim, is sy skoon verslae oor al die pakkies wat sy moet saamneem.
“Dis sommer ’n bietjie eetgoedjies,” verduidelik tante Louise. “Ons sal dikwels vir jou ’n ietsie stuur om aan te peusel, en jy moet maar elke jaar vir ons kom kuier, my kind.”
Tina bedank die liewe ou vrou hartlik vir al haar vriendelikheid en sorgsaamheid. Met die belofte dat sy volgende jaar weer sal kom kuier, groet sy die ou vroutjie en klim in die trein. Sy waai vir haar tante deur die venster totdat die trein om ’n draai gaan en sy uit haar gesigsveld verdwyn.
Toe
