Brigadier en die raaiselponie. Marga Jonker

Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Brigadier en die raaiselponie - Marga Jonker страница 5

Автор:
Серия:
Издательство:
Brigadier en die raaiselponie - Marga Jonker

Скачать книгу

of Nagbos.” Ben tik op die GPS se skerm.

      “Soetwater Gasteplaas,” lees Jinx die naam op die volgende bordjie.

      “Welkom in Harkerville Village. Hier moet ons seker nou uitkyk vir Dracula,” sug Alexandra. “Nou waar is die dorpie? Sien julle ’n village?”

      Die pad word breër en hulle ry verby ’n koffiewinkel en padstal. By ’n kantooragtige gebou, die Harkerville Bosboustasie, staan daar 4x4-bakkies geparkeer, en ’n hele paar bergfietse.

      “Lyk my fietsry is die inding hier,” sê Jinx.

      “’n Bosboustasie, ’n winkeltjie en fietsryers. Dad, ek raak al hoe meer benoud oor die gastehuis wat jou girlfriend vir ons gekry het,” merk Alexandra op toe hulle oomblikke later deur die dorpie is.

      “Wel, jou ma het gesê julle mag nie buite die Wes-Kaap gaan kuier nie, en jy wou so ver as moontlik van Melkbos af wegkom. Dit was die beste wat Val kon doen om jou én jou ma gelukkig te hou,” sê Ben.

      “Die GPS wys ons is nou baie naby,” sê Zahn. Sy raak haastig om Briggs te laat spiere rek.

      Die pad raak weer smaller en Ben moet baie stadig ry. Die grondpaadjie kronkel steeds dieper die bosgebied bin­ne. Dit voel nimmereindigend. Die bome staan nou tot op die soom van die pad; varingtakke skuur teen die sleepwa se kante. Dit is sterk skemer toe twee wit hekpilare sonder waarskuwing reg voor hulle in die pad verskyn.

      Ben trap rem en bring die voertuig tot stilstand voor die swart gietysterhekke. Groot draaduile met gloeiende geel glasoë versier die hek.

      “Is ons hier?” vra Alexandra.

      “Kunstige uile,” merk Ben op.

      “Ieeek! Kyk, hulle oë gloei, hulle het fluorescent pie­ring-oë.” Alexandra vou haar arms koulik om haar lyf.

      “Naglopersbos,” lees Zahn die sierskrifletters teen die wit muur.

      “Vreemd, julle – spokerig,” ril Alexandra.

      Jinx knik. “Weird.”

      Agter die hekke strek ’n landgoed met verskillende hui­se en geboue voor hulle uit. Die bos se bome lyk vir Zahn soos ’n groen tsoenami wat teen die landgoed aan­spoel. Die hekke gly stadig voor hulle oop. Waar die pad vurk, dui ’n bordjie na links aan: Gastehuis/Stalle; die paadjie wat na regs draai, is Kruiedokter gemerk. Hulle volg die paadjie in die rigting van die perdekamp en stalle.Voor ’n houthuis met groot glasvensters staan ’n rooi sportmotor geparkeer.

      ’n Meisie met los swart krulhare hardloop hulle tegemoet. Sy dra ’n swart laehalstoppie, ’n styfpassende swart spanbroek en ’n vloeiende rooi jas waarvan die lang gepunte voorpante om haar wapper. Die jas pas by haar bloedrooi hoë platformskoene.

      “Joehoe! Bee, my luvvie, jy is hier!” Sy lag uitbundig. Twee handsakgrootte Yorkie-hondjies bons kort op haar hakke saam. Die Land Rover se wiele het skaars tot stilstand gekom, toe ruk sy Ben se deur oop. Sy gooi haar arms om sy nek en sleep hom omtrent by die Land Rover se deur uit. ’n Geweldig passievolle soen volg, met die hondjies al springend en blaffend tussenin. So dit is dan Val, dink Zahn.

      “Sjoe, julle bio-pappie het nie oordryf toe hy gesê het sy is heelwat jonger as Marius nie, nè?” sê Jinx onderlangs vir Alexandra en Zahn. “Sy lyk twintig.”

      6

      Kenmekaar

      Ná die lang dag op die pad kan Brigadier nie wag om sy bene te rek nie, maar die vreemde plek maak hom senuagtig. Die donkerbruin perd snuif die lug, trek sy lippe skeef, runnik en ruk aan sy haltertou. Met ’n geswaai van sy kop gooi hy sy groot lyf rond en trap-trap met sy swart bene.

      Zahn laat hom met moeite tru uit die sleepwa. Dit is al byna donker, maar sy wil hom net gou in die kamp laat hardloop. Ben kyk wat sy doen, maar kom nie nader om die kamp se hek oop te maak nie.Val het hom aan die arm beet en dit lyk asof hulle glad nie sien hoe sy met Brigadier sukkel nie.

      “Die eienaar van die plek is al na haar huis toe, maar sy het gesê julle kan die perd bedags in hierdie kamp laat loop en hom snags daar in die stalle laat slaap,” sê Val. Sy wys na die oefenkamp langs die voertuig en die stalle langs die oefenkamp.“Julle kan maar enige oop stal kies.”

      Sy trek weer huppelend en hangend aan Ben se arm. “Laat ek net gou vir jou ons vakansiehuis gaan wys terwyl hulle die perd versorg. Dit is nog mooier as op die webwerf. Bring sommer al julle goedjies in as julle klaar is met die perd,” roep sy oor haar skouer.

      “Dit is háár perd. Ek het lankal my perdrystewels opgehang,” sêAlexandra agter Val aan, maar sy en Ben stap aan huis toe sonder om te antwoord. Ben lê teen Val se skouer en haar arm is om hom sodat dit amper lyk of sy hom wegdra van hulle af. Sy is sonbruin en baie meer atleties gebou as wat die rooi vlerkende jas met die eerste oogopslag laat blyk het. Haar beenspiere is gedefinieerd en ’n mens kan sien sy oefen gereeld. Onder haar krullerige hare swaai fantastiese oorbelle in haar nek af.

      “Kom, Puffy. Ek dink ons moet die Land Rover afpak,” sê Jinx.

      “Val is vinnig besig om my favourite vir die rol van die nare stiefmammie in my nuutste play te raak,” sê Alexandra terwyl sy haar tas agter uit die Land Rover laai.

      “Wel, skryf sommer daar ’n rol in vir die afwesige bio-pappie ook,” sê Zahn oor haar skouer terwyl sy Briggs die omheinde perdekamp binnelei. “Die rol van die anti-held sal hom dalk baie goed pas. Waar is die held nou wat sy meisies so graag wou leer ken het? Was die realiteit van pa-wees vir hom te groot?” Zahn gespe Briggs se halter los. Die perd spring verlig weg en hardloop vinnig ’n paar keer in die rondte. “Noem sommer die stuk Die een-dag-pa.” Haar wange is twee woedende rooi kolle, haar oë op skrefies getrek.

      Haar ma en oom Marius sal haar nooit ná ’n lang dag op pad alleen los met Briggs se versorging nie. Oom Marius help haar altyd by die stalle, al is perde vir hom vreemd. En hulle kom altyd kyk wanneer sy aan skou­springkompetisies deelneem. Sy voel skielik tranerig.

      “Sorg jy vir jou pony, dan sal ons die goed afdra. As jý eers begin katterig raak, raak ek bang,” sê Alexandra.

      “Heng, Puffy, jy is reg. Sy klink nogal katterig. They grow up so quickly. Een oomblik nog pure graad-aggie, die volgende oomblik ’n katterige tiener,” spot Jinx terwyl hy sy kitaar versigtig uit die Land Rover haal.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек,

Скачать книгу