nie.”
“Ek stem met hom saam. Jy kan nie hierby betrokke raak nie.”
“Dit was my pá. Hy sou dit vir mý gedoen het.” Ellie sit die teelepel met ’n slag in haar piering neer.
Melissa neem weer haar hand oor die tafel. “Sweetie, jou pa is nog nie eers begrawe nie. Gee jouself darem kans om net eers weer behoorlik asem te haal voordat jy wil help om die skuldiges te soek.”
“Weet jy in watse chaos is ons intelligensie op die oomblik? En die mense wat nog vasbyt en hulle bes probeer doen, is moer toe gewerk. As ek nie help nie, weet ek nie wie kan help nie.”
“Ek hoor jou, maar jy moet vertrou dat daar genoeg mense is wat hierdie saak sal wil oplos. Nou is die tyd om ’n bietjie weg te staan.”
Ellie beduie vir die kelner om vir haar nog ’n koppie koffie te bring.
“Op enige gegewe dag van die week is daar ongeveer vyfhonderd misdaadsindikate in die land aan die werk,” gaan Ellie voort asof sy Melissa nie gehoor het nie. “Baie mense dink elkeen is besig met sy eie shit, maar dis ’n inmekaargekoekte nes en ’n mens moet kophou om agter te kom wat aangaan. Ek doen al vier jaar lank hierdie job. As iemand weet waar om te gaan soek, is dit ek.”
“Begrawe eers jou pa. Ek is seker niemand gaan jou keer as jy daarná wil help nie.” Melissa sit terug in haar stoel. “Hoe gaan dit met jou ma?”
Ellie trek haar skouers op. “Sy praat nie eintlik met my nie.”
“Ek sal julle môre kom oplaai.”
“Dankie, maar dis te veel van ’n draai. Ek sal jou by die kerk sien.”
“Is alles gereël of kan ek vir jou iets doen?”
“Ek weet nie eintlik nie. Iemand het gebel en gevra hoeveel mense verwag ons, want die gemeente sorg na die diens vir toebroodjies en tee. Asof ek nou weet hoeveel mense gaan opdaag, dis nie asof ons kaartjies verkoop het nie.”
“Hulle wil maar net by benadering weet.”
“Ek wonder of ek môre my ma daar gaan kry.” Ellie tik-tik met die teelepel teen haar piering. “Miskien moet ek ook sommer net wegbly. Dis nie asof hy sal weet ek is nie daar nie.”
“Het jy iets om te drink?”
“Die dokter het vir my ma ’n paar pille gegee. Dalk steel ek een of twee.” Sy kyk op haar horlosie, haal geld uit haar beursie en sit dit op die tafel neer.
“Dankie vir die gesels.”
Melissa staan ook op en gee Ellie ’n druk. “Bel as jy my nodig het. Of as jy wil hê ek moet na jou toe kom.”
Ellie knik net en soen haar op die wang.
Ellie is in die bed toe Albert net na nege die aand bel. Toe sy by Melissa weg is, het sy stadig terug Goodwood toe gery, en was bly dat haar ma nog nie by die huis was nie. Sy het egter nie kans gesien om in die huis in te gaan nie, en het buite op die stoep bly sit. Douglas, haar pa se ag jaar oue Irish terrier, het by haar voete kom lê. Haar ma het later teruggekom, maar is dadelik kamer toe, en toe Ellie vroegaand gaan vra of sy wil kom eet, het sy nie geantwoord nie.
“Ek hoor jy en Ahmed het vandag ’n scrap opgetel. Wat het jy daar gaan maak?” vra Albert.
“Jy het belowe ek kan help.”
“Ek het nie gesê jy kan gaan insit by die meetings nie. Ook nie dat jy Ahmed die moer in kan maak nie.”
“Wat moes ek dan doen?”
“Ek het gesê ek sal eers met Ahmed praat. Ek weet hoe om hom te handle.”
Ellie sug. “Ek het nie nou tyd vir speletjies nie. My pa is dood en julle verwag ek moet eenkant sit en toekyk hoe julle dalk in die verkeerde rigting soek terwyl die spoor al kouer word? Think again.”
“Jy laat klink dit asof ons ’n klomp fools is wat nie ons eie gatkante kan kry nie.”
“Jy weet dis nie wat ek gesê het nie. Wat my die donner in maak, is dat ek weet as dit jou of Ahmed se mense was, sou julle nou voor in die koor gewees het en niemand sou julle gekeer het nie.”
“Eerstens, as dit my pa was, sou ek dalk die ou ’n beloning aangebied het, en tweedens weet jy dis proper procedure. Dis soos om ’n dokter toe te laat om op sy vrou of kinders te opereer, Mac. Die kanse vir ’n fokop is net te groot.”
“Praat in elk geval met Ahmed.”
“Ek sal sien wat ek kan doen. Luister, ek gaan my bes doen om môre daar te wees, maar daar is ’n moontlikheid dat ons ’n break in ’n saak gaan kry, en dan sal ons vinnig moet move.”
“Maak maar soos jy kan.”
“Is jy OK?”
Ellie kyk na die kamer se plafon waar die straatlig patroontjies gooi. “Ja, ek is OK.”
Dit raak ’n oomblik stil tussen hulle voor Albert weer praat.
“Het jy gehoor van die skietery laas nag by een van Alexei Barkov se huise in Milnerton? Die plek is moer toe geskiet. Twee dood. Die tak se ouens wat eerste op die toneel was het ’n prostituut in die bad gekry. Toe die skietery begin, het sy blykbaar daar gaan wegkruip. Dit het waarskynlik haar lewe gered.”
“Het julle enige leidrade?” Ellie is bly hy het die onderwerp verander. Hulle twee was nog nooit goed met diep stories nie.
“Wat dink jy? Mense is mos deesdae met blindheid geslaan, veral in ’n buurt soos daai. Niemand sien ooit iets nie.”
“Dis eintlik ’n wonder dat dit nou eers gebeur het. Hier is ’n paar ouens wat glad nie happy is dat Barkov sy besigheid Kaap toe uitgebrei het nie.”
“Ek weet, en ek wens hulle het liewer vir Barkov persoonlik getarget, dan was ons vanaand ten minste van een ontslae.”
Hulle praat nog ’n rukkie oor die skietery en toe dit weer stil raak tussen hulle, sê sy nag.
Sy het Albert Greyling ses maande nadat Chris hulle verlowing verbreek het, ontmoet. Hy het saam met haar pa aan ’n saak gewerk. Sy vermoed aan die begin was sy sommer net gevlei omdat hy aan haar aandag gegee het. Hy is ’n aantreklike man. Windverwaaide blonde hare. Netjiese lyf.
Chris was soos sy. Georden, lief vir lysies. Betroubaar. Met hom was daar nooit drama nie. Sy ouers is twee stil mense wat Sondae kerk toe gegaan het, en saans stil langs mekaar gelê en lees het. Die teenpool van hoe dit soms in haar huis gegaan het. Dit was soos ’n oase. Sy het altyd geweet hoe hy sal reageer. Daar was geen verrassings nie. Sy kon haar en Chris saam sien oud word. Sy was bereid om eendag saam met hom kinders te hê. En toe besluit hy die risiko is dalk net te groot. Sy word dalk haar ma. Wat kon sy sê? Hoe belowe ’n mens iemand jy sal nie jou ma word nie? Terwyl jy sélf daagliks met daardie vrees saamleef.
Albert het nie omgegee wie en wat haar ma is nie. Hy het chaos in ’n huis geken. Drama het hom nie afgeskrik nie. Vandag weet sy onder die oënskynlike gemaklikheid skuil ’n komplekse, onvoorspelbare mens. En tog is dit op ’n manier steeds maklik. Hy sal soms spot en sê dalk
