alleen nie; ons moet by jou bly.”
“Ag, kom nou, Lukas, ek is mos nie meer ’n kind nie.”
“Dan moet jy met die wa ry sodat Anna en Filemon kan saamgaan.”
“Dit sal mos niks help nie, Lukas; dan is ek omtrent maar saam met julle daar. Ek wil juis vinnig vooruitry sodat ek twee of drie dae lekker kan kuier.”
“Nee, juffrou Katrien, jy kan dit nie doen nie! Dit is gevaarlike wêreld hierdie. Die oumeneer sal my doodmaak as hy weet ek het dit toegelaat.”
“Weet jy watter plaas dit is waarvan ek praat, Lukas?” Katrien probeer so beslis moontlik met Lukas wees toe sy die skerp punt van ’n mes aan die agterkant van die seil teen haar rug voel druk. “Julle sal so ’n bietjie diékant toe moet swenk.” Sy wys in ’n meer westelike rigting. “Dit is ’n klein draaitjie, maar dit sal nie saak maak nie.”
“Ja, ek weet van daardie plaas, juffrou Katrien, maar jy kan nie alleen daarnatoe ry nie.”
Katrien voel lus en huil. Dierbare Lukas wat haar saam met haar ouma en oupa grootgemaak het. As hy maar net weet dat sy dit vir hul eie beswil doen en glad nie omdat sy koppig en astrant is nie. “Lukas, hier gaan niks gebeur nie. Ek kry julle op die plaas. Daar . . . is ’n man . . . Ek . . . het hom ontmoet en ek wil baie graag daar gaan kuier . . .”
“O-o-o!” Lukas se plooigesig vertrek tot een groot rimpel. “O! Dit is vir die mannetjie wat juffrou Katrien wil gaan kuier. Oumevrou sal bly wees as ons met ’n jong man by die huis aankom.”
Katrien probeer lag en terselfdertyd met haar oë vir hom na die wa beduie, maar Lukas is nou meer tevrede en grinnik net breed. “Dan moet Andreas maar my perd vat en saam met jou ry. Ons sal regkom hier.”
“Julle sal glad nie regkom nie. Julle moet nog snags wagstaan ook. Ek sal heeltemal veilig wees. Wanneer julle op die plaas aankom, wag ek daar vir julle.”
Katrien lê ekstra klem op die feit dat sy vir hulle daar sal wag en probeer Lukas laat verstaan dat daar iewers ’n skroef los sal wees as sy nie daar is nie. Lukas is egter so behep met haar onmiddellike probleem dat hy niks van die erns van haar houding raaksien of inneem nie.
“Ai, ek wens juffrou Katrien wil liewer dat ons almal twee of drie dae daar op die plaas gaan oorstaan. Wat gaan die oumeneer tog sê?”
“Hy sal bly wees as hy weet ek was ’n paar dae tussen jong mense, Lukas. En as ons daar gaan oorstaan met die beeste, mors ons onnodige tyd.” Katrien draai beslis om om vir Lukas te wys die gesprek is afgesluit. Hy is egter traag en onwillig om sy toestemming te gee. Hy draai onnodig al in die rondte en sy gesig is weer eens in ’n diep bekommerde plooi getrek. “Toe, gaan nou en dan rus julle vandag nog lekker.”
Katrien wag eers totdat Lukas goed buite hoorafstand is en fluister dan vir die gemaskerde man: “Jy kan nou uitkom en behoort ongesiens agter die rotse te kom. Hulle is almal nou aan die ander kant by die beeste.”
“Ek sluip net tot agter hierdie rotskoppie. Enige verdagte beweging wat jy maak, sal ek sien. Een van my manne lê omtrent twintig tree hiervandaan en ek sal hom sê om die ou man wat jy nou net hier gehad het, onder skoot te hou. Enige verdagte beweging en ons skiet hom sonder om twee keer te dink. So, gedra jou! Ek gee jou vyf minute, dan moet jy op jou perd wees. Jy beweeg agter daardie plaat swarthaakbosse om en ry reguit suid. Ek sal jou vorentoe ontmoet.” Die man loer versigtig rond en glip dan sag, byna geluidloos, agter by die wa uit. Voordat Katrien dit mooi besef, het hy heeltemal verdwyn.
Vinnig pak sy ’n stel skoon klere, kam en tandeborsel, asook ’n handdoek en ’n stukkie seep, in haar saalsak. Bekommerd soek haar oë na iets om vir hulle mee ’n boodskap in die wa agter te laat, maar sy besef dat sy niks het om dit te doen nie. Hulle kan nie een lees of skryf nie en hier is niks anders wat sy kan gebruik nie.
Vinnig gryp sy ’n paar stukke biltong en beskuit en haar oë soek wild na ’n mes, maar haar slagmes is ook nie meer op die plek waar sy dit gewoonlik bêre nie.
3
Byna tien minute lank ry Katrien voordat ’n ruiter skielik van agter ’n boom verskyn. Sy is nie seker of dit dieselfde man is wat haar in die wa aangehou het nie, maar hy het ook swart klere aan, met ’n doek om die onderste gedeelte van sy gesig en ’n hoed op sy kop. Dit is eers toe die man praat dat sy weet dit is nie die een wat by haar in die wa was nie.
“Hierdie kant toe! Ons gaan nou berg se kant toe.”
In doodse stilte ry hulle ongeveer ’n halfuur voordat hulle skielik op twee ruiters, verskuil agter ’n rotskoppie, afkom. Dit is twee swart helpers wat geen aandag aan haar skenk nie.
“Is Klaus nog nie hier nie?”
Die grootste van die twee mans skud sy kop en wys in ’n westelike rigting. “Daar kom hy nou!”
Katrien kyk vinnig op om haar aanvaller van die nag met lang treë na hulle toe aangestap te sien kom. Toe hy naby kom, trek hy weer die doek oor sy gesig sodat sy hom nie kan herken nie.
“So, jy is hier. Baie verstandig.” Hy draai na die ander man toe. “Het sy niks probeer aanvang nie?”
Die man skud sy kop ontkennend terwyl hy sy hoed ’n entjie terugskuif. Die eerste keer kan Katrien sy oë sien. Hy het groot, helderblou oë, met iets vreemds daarin, wat stil en opsommend na haar kyk.
’n Ligte rilling gaan deur haar en sy wonder onwillekeurig of dit dalk Kas is van wie die ander rower gepraat het.
Klaus, die aanvaller van die nag, draai na die man met die helderblou oë. “Ons verander die planne so ’n bietjie. Sy is koppig! Jy moet haar solank berg toe vat. Hou haar omtrent ’n week daar in die hut, dan kom julle af tot by die skuilplek by Otjimbingwe. Daarvandaan werk die plan soos die oorspronklike.”
Die man met die blou oë knik en kyk Katrien stil aan. Sy kan sweer daar was ’n tikkie bewondering in daardie oë.
“Ek gaan Bloukrans toe. Een van hierdie twee,” sê Klaus en wys met ’n slap hand na die twee Ovambo’s, “sal ’n dag of wat daar moet agterbly totdat die beeste daar verby is.”
“Hoekom?”
“Haar ou voorman verwag haar daar. Sy het vir hulle gesê sy gaan kuier daar by ’n kêrel. Ek sal nou maar vir Nikanor daar los en dan moet hy net vir hulle sê sy is vooruit Otjimbingwe toe omdat die mense nie meer daar bly nie, en sy sal hulle daar ontmoet.” Hy draai skielik na Katrien.“Ek wil iets van jou hê wat ek daar kan los sodat die ou man nie agterdogtig word nie.”
Katrien staar hom sprakeloos aan. Sy het al haar hoop op die plaas gevestig, maar hy het al weer ’n oplossing vir so ’n probleem ook. O, die skurk!
“Gee vir my jou hoed.”
“Is jy mal! Die son sal my doodbrand sonder ’n hoed.”
Klaus gryp die hoed van haar kop af en stamp haar uit die pad uit. “Lukas sal tog weet julle lieg vir hom. Ek loop nooit sonder my hoed nie.”
Klaus kom tot stilstand en draai om. Hy vloek saggies toe hy die waarheid van haar woorde besef. Hy gooi die hoed vir haar terug, stap na haar perd toe en ruk die saalsak oop. Sonder die minste selfbewustheid krap hy alles uit haar saalsak en staan ’n oomblik lank met haar fyn onderklere
