is die laaste hawe waar die twee meisies aan wal gaan totdat hulle die Kanariese Eilande bereik. Daarna gaan hulle weer ’n paar uur by Madeira aan wal. Die weer is steeds in hul guns en die Seagull seil soos ’n swaan oor die golwe.
Maar toe hulle na sewe weke eindelik die Scilly-eilande naby Land’s End bereik, juig hulle van blydskap, want die Hardings se landgoed, Green Hill, is naby Dartmouth.
“Ek voel soos Columbus moes gevoel het toe hy Amerika se kuslyn in sig gekry het,” skerts Thea, maar neem haar heimlik voor om nooit weer so ’n lang seereis met ’n seiljag aan te durf nie. Sy smag na vaste land onder haar voete en na die geriewe waaraan sy gewoond is.
“H’m, jy sê jy voel soos Columbus. Wel, laat ek julle dit vertel, ek voel soos Jona moes gevoel het toe die walvis hom op droë grond uitgespoeg het,” lag Ester. “Die reis was aangenaam, maar net te lank.”
“In elk geval, julle meisies het ons geweldig baie gehelp,” laat Ron dankbaar hoor.
Die ouerpaar, David en Hilda Harding, is merkbaar verlig toe die vier jong mense eindelik veilig tuis is.
“Ron en Peter sal nog ons senuwees gedaan maak met daardie seiljag,” kla Hilda toe hulle later ’n ligte ete in die eetkamer nuttig. “Dit verbaas my dat jul ouers julle toegelaat het om saam te seil.”
“My ouers het eers seker gemaak dat Ron en Peter ervare seiljagvaarders is, tannie Hilda, en Thea se ouers is albei oorlede,” verduidelik Ester. “Ons het darem altyd binne sigafstand van Afrika se kus probeer bly.”
“Ons het ook baie vissersbote en plesierbote teëgekom,” vertel Thea. “En toe ons van Madeira af vertrek het, het ’n paar motorbote ons ’n hele ent vergesel.”
“Dis waar, die mense van Madeira het ons baie vriendelik ontvang,” glimlag Peter ondeund. “Trouens, hulle was so vriendelik, Ron wou eintlik een Portugese man se nek breek omdat hy vir Thea ogies gemaak het.”
“Moet jy altyd stuitig wees, Peter?” bestraf Ester hom kwaai toe sy merk hoe verleë Thea lyk. “Vertel liewer vir tannie Hilda hoe jy vir die Portugese señoritas ogies gemaak het en dat een se broer jóú nek wou omdraai.”
Die vier jong mense is vol grappies en kwinkslae, maar die ouerpaar kan sien dat hulle moeg is van die lang reis en al die ontberinge. Al vier kruip daardie aand baie vroeg in die bed.
Die twee meisies slaap tot elfuur die volgende oggend en sou bepaald nog later geslaap het as Peter en Ron nie opsetlik voor hul kamervensters kom skyfskiet het nie.
“Thea, hoor jy wat ek hoor?” dring Ester se stem tot Thea se slaapbenewelde verstand deur.
“Ja, dit klink asof iemand oorlog maak,” laat Thea met ’n slaperige stem hoor. Sy gaap lank en hartlik, kyk op haar polshorlosie en vervolg duidelik ontsteld terwyl sy haar bene van die bed afstoot: “O, kriek, ons moes lankal uit die vere gewees het. Weet jy dit is al oor elf?”
“Ek weier beslis om na ’n horlosie te kyk terwyl ek met vakansie is, my liewe Thea, en moet my asseblief nie weer aan die tyd herinner nie,” kla Ester met ’n slaperige stem.
“Nee, staan op, jong,” spoor Thea haar aan. “Ons kan onmoontlik hier in die bed lê terwyl jou tante al die werk moet doen –”
“Dit is presies waar jy ’n fout begaan,” val Ester haar in die rede en wikkel haar nog dieper onder die komberse in. “Hier woon ’n gesin op die landgoed wat met die huiswerk en die boerdery help. My oom is nogal taamlik welgesteld.”
“O, wel, ek gaan nou bad en aantrek,” sê Thea. “Ek is seker daar is die een of ander werkie waarmee ons jou tante kan help.”
“O, liewe tyd, ek het skoon vergeet my neefs wou vandag vir ons ’n paar ruïnes van ou kastele gaan wys het,” roep Ester ontsteld uit, nou helder wakker.
“Wel, as jy nie dieper in hul onguns wil kom nie, sal jy jou moet roer,” voeg Thea haar vriendin oor haar skouer toe terwyl sy in die rigting van die badkamer verdwyn.
Na ’n stortbad voel Thea heeltemal gereed vir die uitstappie wat die twee jong mans in gedagte het. Sy tref Ester, gebad en aangetrek, in die kamer aan, besig om haar gesig te grimeer.
“Ek sal solank gaan hoor of ’n mens darem nog hierdie tyd van die oggend ontbyt kan kry,” stel Ester voor. “Kom eetkamer toe sodra jy gereed is, Thea.”
Na ’n haastige ontbyt vertrek die vier jong mense met Ron se motor na die binneland.
Hulle ry verby talle klein plasies, etlike klein dorpies, elkeen met sy klipkerkie waarvan die spitstoring van ver af gesien kan word.
Dit is al byna vieruur toe hulle die ruïne van ’n kasteel bereik wat aan die begin van die vyftiende eeu gebou is en gedurende die Tweede Wêreldoorlog byna heeltemal vernietig is.
Terwyl die twee meisies in die bouval rondstap, gaan haal Ron en Peter die piekniekmandjie en reisdeken uit die motor en neem alles na die skaduryke boom wat ’n paar treë van die ruïne af staan.
“Ek sal die meisies gaan aansê om eers te kom eet voordat ons die ruïne besigtig,” bied Ron aan.
“Nou goed, gaan roep hulle maar,” glimlag Peter ondeund. “Moet net nie jou hart onherroeplik in Thea se pragtige blou oë verloor nie, my broer, want ek het ’n nare gevoel dat sy nie jou liefde gaan beantwoord nie.”
“So, en wat gee jou daardie nare gevoel, of moet ek glo dat jy nou ook aan vroulike intuïsie ly?” spot Ron liggies terwyl hy gemaklik teen die boom se skurwe stam leun.
“Nee, dit het niks met intuïsie te doen nie,” sê Peter nou ernstig. “Maar ek het haar goed dopgehou tydens ons seiljagvaart en ek kan jou verseker dat daar geen gevoel van liefde in haar hart is vir een van ons twee nie. Sy sluimer nog, my broer, en net die regte man sal haar uit haar sluimering wek, maar dit is nie ek of jy nie.”
“Maar sy is tog baie vriendelik . . .” begin Ron.
“O ja, sy is vriendelik. Maar vriendskap is nie liefde nie,” help Peter hom ernstig reg. “Ek wil nie hê jy moet seerkry nie, Ron. Ek en jy het daardie soort seerkry nog altyd vrygespring. Daarom herhaal ek: die pragtige, vlinderfyne Thea is nog nie gereed vir ’n man se liefde nie. Moet dus nie haar vriendskap met liefde verwar nie, want jy gaan bedroë daarvan afkom.”
“Nou goed, aangesien jy so ’n deskundige op die gebied van liefde en vroue is, moet jý hulle maar gaan roep. Ek wil so ’n bietjie dink oor dié dinge,” laat Ron merkbaar teleurgesteld hoor. Hy het so gehoop om Thea eendag sy vrou te maak. Sy het die weke tydens hul seiljagvaart baie diep in sy hart gekruip met haar mooi karakter, inherente rustigheid en besadigdheid. Sy is die ideale vrou vir hom en hy wil uit haar eie mond hoor wat haar gevoel vir hom is.
Hy hoor hoe hulle al geselsend nader kom. Dan skuif hy sy gedagtes op die agtergrond en sprei die reisdeken op die gras oop.
“’n Piekniek? Fantasties!” roep Ester uitbundig uit en vlei haar sorgeloos op die reisdeken neer. “Dis al wat ek nou nodig het – iets om my maag te vul. Hy skreeu al van die honger.”
“Ek dink ons voel almal honger genoeg om ’n bees te kan verslind,” laat Peter ook van hom hoor.
Terwyl hulle heerlik smul aan
