“Bedoel jy dat ons môre sonder jou moet vertrek?” Thea kyk haar vriendin ondersoekend aan, nie seker of Ester yl nie.
“Moenie bekommerd wees nie, ek sal betyds in Southampton wees om die boot te haal. Ek verkies dat jy môre saam met my neefs vertrek, dan kan julle solank ons reiskaartjies gaan kry,” verduidelik Ester. “Hierdie maagseer sal my net môre in die bed hou, dan is ek weer piekfyn.”
“O, nou goed,” stem Thea in. “Ons sal vir jou in Southampton wag. Sorg jy maar net dat jy betyds is om die boot te haal, want die boot sal nie vir jou wag nie.”
Hierna gaan klim Thea weer in die bed. Maar nou ontwyk die slaap haar en dit is byna twaalfuur toe sy eindelik aan die slaap raak.
Dit is hoogwater en die wind is net reg om hulle na die oop see te neem toe die jag die volgende oggend koers kry in ’n noordoostelike rigting.
Na twee weke geniet Thea dit om weer die sout van die see op haar lippe te proe en te voel hoe die wind met haar hare speel. Sy weet dat sy hierdie seiljagvaart altyd sal onthou.
Die weer is gunstig en dit is met ’n geruste hart dat Thea daardie aand vroeg gaan inkruip. Dit neem haar nie lank om aan die slaap te raak nie. Maar in die vroeë môre-ure word sy meteens wakker en is dadelik bewus van die jag se wilde gerol en gebokspring. Dit voel asof die vaartuig deur ’n reusehand rondgeslinger word. Dan hoor sy meteens hoe die see diep uit sy ingewande grom en sy besef met ongekende angs in haar hart dat hulle ’n storm op see beleef.
Dis met ’n groot gesukkel dat Thea haar aantrek. Maar eindelik is sy gereed en sy gaan met ewe groot moeite na die dek van die boot toe, waar Ron en Peter al hul vernuf moet inspan om die windstorm te trotseer.
Thea sien hoe die golwe rys tot ’n vreeswekkende hoogte, dan merk sy dat al die seile ingeneem is en dat die seiljag op die oomblik deur die brandstofmotor aangedryf word. Die volgende oomblik hoor sy Ron se stem deur die donderende geraas van die wind, see en branders opklink: “Ons het alles onder beheer, Thea, en behoort netnou die kus te bereik waar ons kan wag totdat die storm bedaar het. Gaan trek solank ’n warm trui aan.”
Sy gehoorsaam Ron se bevel, bly om van hierdie angswekkende toneel af weg te kom. Sy hang die lang leerband van haar handsak werktuiglik oor haar skouer en trek dan ’n helderrooi trui aan. Versigtig en met groot moeite klim sy weer op na die dek waar Ron en Peter nog steeds veg om die kus veilig te haal.
Thea kan sien hoe die nag stadig plek maak vir die dag. ’n Grys skemering hang oor die see en sy kan die kuslyn al vaagweg in die verte onderskei wanneer die jag hom op die kruin van berghoë golwe bevind. Intussen klou sy om lewe en dood aan die maspaal om nie in die onstuimige see te beland nie.
“Gaan wag liewer onder in die kajuit,” hoor sy Ron se stem weer bo die geraas van die storm sê. “Ons behoort die strand oor tien minute te bereik, dan sal dit vir jou veiliger wees om na die dek toe te kom.”
Thea gehoorsaam dadelik en sukkel terug na die kajuit. Sy weet die twee mans moet doodmoeg, nat en koud wees, maar sy besef ook dat sy nie gedurende hierdie verskriklike storm die gasstofie sal kan aansteek nie. Sodra hulle die kus bereik het, sal sy vir hulle warm drankies maak.
Thea neem onrustig op die bank plaas, sluit haar oë en stuur ’n stille gebed op vir hul veiligheid. Sy weet nie of haar gebed verhoor sal word nie, want sy het jare gelede laas gebid. Maar sy weet dat sy haar lewe baie liefhet en graag ’n rype ouderdom sal wil bereik – al is dit dan ook as oujongnooi.
Sy maak haar oë oop, kyk op haar polshorlosie en merk dat tien minute al verstryk het sedert sy hier in die kajuit op die bank kom sit het. Dit laat haar besluit om weer na die dek te gaan, want Ron het gesê dat hulle die strand oor tien minute sal bereik en dit moet nou enige oomblik wees.
Dit is al heelwat ligter toe Thea die dek weer met groot gesukkel bereik. Die wind het nog nie eens begin bedaar nie en dit klink vir haar meer na ’n tornado as iets anders.
“Ons is nou naby die strand,” hoor sy Ron sê terwyl hy die roer stewig in sy hand vashou.
Peter, sien sy, sorg weer dat die motor nie gaan staan nie. Maar albei jong mans lyk moeg en uitgeput van die lang ure se geswoeg teen die wind en die stormagtige see.
“Ek hoop die strand is veilig vir die boot en nie dalk met rotse besaai nie,” sê Peter met kommer in sy stem.
“Ons moet maar die kans waag,” kom dit van Ron. “Eerder op die rotse beland as om in hierdie stormagtige see om te kom.”
Die twee mans is meteens doodstil. Dit is asof hulle albei besef dat hul enigste redding op die strand lê, want die wind toon geen teken van bedaring nie. Thea sien hoe die dag pêrelgrys in die ooste aanbreek en aan die noordekant sien sy hoe die strand nou vinnig nader kom. Sy weet nie of die twee mans dit opgemerk het nie, maar hulle stuur op ’n strand af wat die ene rotse is.
“Weet julle dalk waar ons ons nou bevind?” vra Thea terwyl die wind dreig om haar asem weg te waai.
“Wel, nie presies nie. Maar ons is iewers naby Weymouth,” sug Ron moedeloos.
Thea staan en kyk hoe die golwe met woeste vaart teen die rotse breek. Sy sien hoe die skuim hoog in die lug spat en soos sneeuvlokkies neersif. Hulle is ongeveer twee meter van die rotse af en sy sien hoe Peter die motor afskakel en orent kom. Die volgende oomblik is sy bewus van ’n reusegolf wat op hulle afstorm, die boot soos ’n vuurhoutjiedoos oplig en met geweld teen ’n hoë rots slinger. Thea voel hoe sy deur die lug trek en bo-oor die rots geslinger word. Sy voel ’n ontsettende pyn teen die kant van haar gesig en toe is alles donker om haar.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
