spook hier natuurlik ook vir die vale,” meen Ester tot almal se vermaak.
“Ja, ek hoor die mense sê dit spook hier partymaal sommer helder oordag,” laat Peter met ’n ondeunde glimlaggie hoor.
“Wel, ek het nog nooit ’n spook gesien nie en ek is ook nie begerig om een te sien nie. Dus kan ons maar weer ry sodra almal klaar geëet het,” stel Ester voor.
“Ek dink Peter steek nou sommer die draak met ons,” lag Thea. Sy het nog nooit gehoor van ’n spook wat helder oordag rondloop nie en sy ken Peter al as ’n terggees.
Nadat hulle klaar geëet het, pak hulle alles sorgvuldig in die motor en keer dan terug na die ruïne van die ou kasteel. Ron neem Thea se arm en lei haar na die ander kant van die bouval. Hy wys vir haar waar elke vertrek op die grondvlak nog duidelik herkenbaar is.
Thea is so ingedagte dat sy oor ’n los klip struikel en die volgende oomblik bevind sy haar in Ron se arms. Sy voel hoe onstuimig sy hart teen haar bors klop, hoe styf hy haar teen hom vasdruk. Sy kyk op, reg in Ron se grys oë wat haar met soveel teerheid aankyk dat sy oombliklik bewus is van sy liefde vir haar.
Sy weet dat hy iets gaan sê, sy liefde vir haar gaan verklaar. Daarom skud sy haar kop stadig, verward, en sê sag: “Nee, moet asseblief nie, Ron.”
“Maar ek het jou lief, Thea . . .” begin hy byna wanhopig.
Maar Thea druk die punte van haar vingers teen sy mond en skud haar kop met ’n trek van hartseer op haar pragtige gesig. “Ek durf geen man se liefde aanvaar nie, Ron. Ek mag nooit in my lewe trou nie,” vertel sy met weemoed in haar stem.
Die jong man kyk haar verslae aan en sê: “Ek verstaan nie. Waarom mag jy nie trou nie, Thea?”
“Wel . . . e . . . ek het ’n hartklep wat lek en my niere is so ernstig beskadig as gevolg van etlike kindersiektes dat die dokter my onlangs weer verseker het ek sal nooit die geboorte van ’n baba oorleef nie –”
“Baie getroude pare het nie kinders nie, my liewe Thea,” val hy haar ernstig in die rede.
Maar sy skud haar kop baie beslis. “Ek ken etlike getroude pare wat nooit ’n eie kind sal hê nie, Ron, en ek weet dat hulle glad nie so gelukkig is as wat ander mense dink nie.” Sy maak haar saggies los uit sy arms. “Ek het jou ook nie lief genoeg om met jou te trou nie. Ek hou baie van jou as vriend, maar nie as lewensmaat nie.”
Ron buk af en soen haar teer op haar voorkop. Dan sê hy met iets soos verdwaaldheid in sy stem: “Ek sal jou altyd liefhê, Thea, en ook altyd bly hoop dat jy my eendag lief genoeg sal hê om met my te trou.”
O, sy wens dat sy hom ook kan liefhê. Hy is so goed en vriendelik en bedagsaam en teer en . . . sommer net alles wat mooi is. Maar sy weet ook dat hierdie wensdenkery van haar sommer net ’n illusie is wat nooit werklikheid sal word nie. ’n Mens se hart is sy eie meester wat hom nie laat voorsê nie.
Na hierdie ongelukkige voorval is Thea en Ron so opvallend stil dat Ester later wil weet of hulle gestry het.
“Ek en Thea is nie die soort wat op argumente gedy soos jy nie, my liewe niggie,” antwoord Ron goedig. “Ons is maar net beïndruk deur die kasteel en die mense wat daarin gewoon het se geskiedenis.”
Ester kyk hom skepties aan, maar swyg wyslik. Sy kan sien dat daar iets tussen hom en Thea plaasgevind het, al probeer hy dit ook hoe goed verbloem.
“Ek dink ons het hierdie besigtigingstoer nou ver genoeg gevoer,” sê Ester na ’n paar minute beslis. “Die donker gaan ons netnou inhaal en ek wil nie in hierdie ou murasie wees as dit donker word nie. Ek begin al klaar kriewelrig voel as ek net daaraan dink.”
“Toemaar, ons gaan nou ry,” stel Peter haar gerus en beduie vir Ron met ’n beweging van sy kop dat hulle liewer moet gaan.
Toe Thea en Ester daardie aand alleen in hul slaapkamer is, wil Ester weet wat daardie middag tussen Thea en Ron plaasgevind het. “Ek glo glad nie Ron se verduideliking dat julle maar net beïndruk was deur die kasteel en sy mense se geskiedenis nie,” verseker sy Thea.
“Jy het gelyk,” glimlag die meisie goedig. “Maar ons het ook nie gestry nie. Ron het sy gevoel aan my verklaar en ek moes sy liefde van die hand wys.”
“Jy het hom dus nie lief nie,” sê Ester terwyl sy in haar bed klim en die laken tot onder haar ken trek.
“Ja, dit ook. Maar ek het sy liefde hoofsaaklik van die hand gewys omdat ek nooit ’n baba mag hê nie en dus nooit sal kan trou nie,” verduidelik Thea met geveinsde kalmte, want vir haar is dit ’n ontsettende gedagte dat sy haar lewe as eensame oujongnooi sal moet slyt.
Daar is ’n verwarde frons tussen Ester se bruin wenkbroue. “Ek verstaan glad nie wat jy bedoel nie. Waarom mag jy nooit ’n baba hê nie?”
Dit neem Thea etlike minute om die saak breedvoerig aan Ester te verduidelik. “My ma het nooit eens die moeite gedoen om my dit te vertel nie. As ons huisdokter my nie gesê het van die doodsgevaar wat kindergeboorte vir my inhou nie, sou ek dit seker nooit geweet het voordat dit te laat was nie,” vervolg sy met ’n hartseer stem.
“Jou ma is oorlede, en ek is jammer om dit te sê, maar haar optrede teenoor jou was onmenslik, Thea,” kan Ester nie help om te sê nie. “Ek dink jou pa se dood het haar geestelik versteur.”
Hierop sê Thea niks nie, want ook sy het aanvanklik so gedink totdat haar ouma haar die waarheid vertel het. Maar sy is nie van plan om Ester reg te help nie. Ter wille van haar ma en haar nagedagtenis kan die mense gerus maar dink sy was geestelik versteur.
Ron en Peter hou die twee meisies so besig dat die dae behoorlik verbyvlieg. En eindelik is dit al weer tyd vir die twee om na Southampton te vertrek waar hulle ’n passasiersboot na Durban sal haal.
“Ons sal julle môre met die Seagull na Southampton neem,” stel Ron aan die ontbyttafel voor. “Dan kan ons julle help met die plekbesprekings en ander formaliteite.”
Thea geniet die laaste dag op die rotse langs die strand. En daardie aand gaan die vier jong mense vroeg slaap, want volgens Peter se berekening sal dit hulle twee dae en nagte neem om Southampton te bereik.
Thea het pas aan die slaap geraak toe sy wakker skrik van Ester se gekreun asof sy in pyn verkeer. Sy lê ’n paar sekondes en luister, net om seker te maak dat dit wel Ester is wat so kreun. Toe skakel sy haar bedlamp aan en klim haastig uit die bed. “Wat skort, Ester?” vra sy besorg en plaas haar hand op haar vriendin se koorsige voorkop.
“Dis ’n maagseer,” sê Ester moeisaam. “Ek sukkel al van kindsbeen af met maagkwale. Solank ek my medisyne drink, gee dit my nie las nie. Maar ek het dit twee weke gelede gedrink –”
“Waar hou jy die goed . . . die medisyne, bedoel ek?” val Thea haar besorg in die rede.
“In die klerekas,” sê Ester swakkies.
Thea vind die medisyne en draf haastig kombuis toe om ’n eetlepel te gaan haal. Sy krap in die laai rond waar tannie Hilda die eetgerei hou en hoor dan haar gasvrou onverwags agter haar vra: “Kan ek jou help, Thea?”
Sy vind die regte lepel, maak die laai toe en draai na haar gasvrou. “Ester het pyn, tannie Hilda, en ek wil vir haar medisyne gee om te drink. Sy sê sy het ’n maagseer, maar het die afgelope twee weke vergeet
