toe gekyk: “Onthou jy vir Fiona?”
“Ja, foeitog.” Sy het na Josey se kant toe gekyk. “Sy’s ’n paar jaar gelede oorlede. En ek dink regtig Joël sal weer trou, as hy iemand ontmoet wat sy passie met hom deel.”
Oomblikke lank het Josey voor haar uitgestaar soos een wat horisonne sien.
Daardie aand, nadat hulle gebraai het, het Petrus die wit Elvis Presley-baadjie loop aantrek om vir Josey en die kinders te perform. Dit was die finale strooi. Dié wit Elvisbaadjie met die blink sequins daarop geborduur, was nie sommer enige baadjie nie. Dit was die baadjie waarin Petrus vir haar gesing het toe sy daardie jaar voor hulle troue op Kleinfontein skoolgehou het. Hy’t met sy motorfiets die hele pad van Kenhardt af gery waar hy toe gewerk het. Dit was elfuur in die aand toe hy by die koshuis aangejaag kom met ’n gebrul van die enjin. Voor haar kamervenster het die klanke in die nag opgeklink: “Are you lonesome tonight, do you miss me tonight …” Die koshuiskinders het wakker geword. Die koshuisvader ook. Petrus het daar tussen die donker peperbome gestaan met die nuwe wit Elvisbaadjie aan en ’n bos rooi blomme. Die kinders het by hulle vensters uitgehang en hande geklap en sy wou haar doodskaam.
Later, in die eerste paar jaar van hulle huwelik, het hy soms weer die wit baadjie aangetrek op ’n huweliksherdenking of op Valentynsdag. Dan het hy sy ou langspeelplate gespeel en hulle het alleen in die sitkamer gedans. Dit was toe hulle nog gehoop het dat sy swanger sou word.
Dat hy dié baadjie durf aantrek het vir Josey!
“My hands are shaky and my knees are weak, I can’t seem to stand on my own two feet …” het hy gesing en vir Josey gekyk. “Who do you thank when you have such luck, I’m in love … I’m all shook up … Mm … mm … mm …”
Die kinders het dit vreeslik geniet en Josey se wulpse lyf het saam met die woorde gewieg.
Annalise het stokstyf na Petrus sit en staar. Sy’t soos ’n vuurspuwende berg gevoel wat gaan uitbars. En sy het planne gemaak om die baadjie te verbrand.
Sy sou sorg dat Petrus nooit weer vir Josey in dié baadjie sing nie. Nooit weer nie.
Die Maandag in haar etensuur het sy met die baadjie in haar hande gestaan. Ek kan dit darem nie verbrand nie, het sy besluit. Moet ek vir hom sê dis gesteel? het sy gewonder. Of moet ek dit net wegsteek? Daar was nie tyd om te dink nie, want sy moes nog vir die maand se vleis slaghuis toe gaan. Dis eers in die slaghuis dat sy ’n plan met die baadjie bedink het. Maar dit was nie die enigste plan wat daardie dag uitgebroei het nie. Later sou sy haarself amper nie kon vergewe oor wat sy daardie dag in die slaghuis aangevang het nie. Dit sou vir die volgende maande by haar bly spook. En daar was geen manier om dit ongedaan te maak nie.
Kareltjie Visagie, die blokman, was besig met die groot bestelling van die hotel. Dottie Marais het langs hom gestaan. “Sorry, Annalise, ons is nou by jou. Ek skryf net gou Joël se goed op.”
Dis toe dat haar gedagtes oortyd begin werk het.Waar daar ’n rokie draai, is daar ’n vuurtjie. Miskien kan sy die rokie net so ’n klein bietjie aanhelp en kyk wat gebeur …
“Nee, ek is nie haastig nie, Dottie.” En ná ’n rukkie: “Ek hoor by Katie van die Hardware Store dat oom Sysie van die off-sales glo vir haar vertel het van … Joël.”
Dottie Marais was altyd een vir nuus. “Wat van hom?” Annalise se mond was skielik droog en sy het vir haarself al hoe meer na ant Millie begin klink: “Nee, hulle sê hy’t glo gesê hy gaan nie meer so lank alleen wees nie. Daar is glo iets aan die broei.”
“Wat?”
“Nee, hulle sê hy’t glo planne.”
“Planne? Haai, met wie?”
“Dis glo Josephine …”
“Kan jy nou meer! Hoor jy, Kareltjie? Daai Josey val behoorlik met haar boude in die botter!”
Toe sy met die vleis by die huis kom, het sy baie skuldig gevoel. Toemaar, het sy haar getroos, as hierdie storie by Josey en Joël uitkom, kan hulle maar self besluit wat hulle gaan doen. Of hulle die vure gaan blus, of nie.
Die rokie het oor Mareedal begin dwarrel. Dat dit so vinnig ’n veldbrand sou word, het Annalise nie geweet nie.
Toe sy die Dinsdag by die biblioteek kom, het die storie alreeds vleuels gekry. Ant Millie het haar opgewonde ingewag. “Jy sal nie glo nie! Oom Sysie van die off-sales het vir Dottie Marais van die slaghuis gesê dat daar iets tussen Joël en Josey aan die gang is. Hoekom het ons nooit aan Joël gedink nie? Hy is perfek! Hy het die beursie en sy die boobs. Dis ’n match!”
Haar hart het al vinniger begin klop en sy het skuldig na ant Millie gekyk: “Wat sê Katie alles? Wat is aan die gang?”
“Dat hulle planne het! Groot planne. Sy vrou is mos nou al lank genoeg dood. Dis nou tyd.”
“Haai, ant Millie?”
Sy kon daardie nag amper nie geslaap kry nie. Sy het gedroom van vrieskaste vol geraamtes en wurms.
Die Donderdagoggend het Katie van die Hardware Store die biblioteek ingekom met die nuus dat Joël Freedman en Josey Tredoux verloof is. Glo ’n knewel van ’n diamant en hulle gaan ’n groot onthaal in die hotel hou. Joël se twee meisiekinders wat in die Kaap skoolgaan, is vreeslik in hulle skik met die twee boeties. Hulle kort lankal weer ’n ma en dis nou die een ding wat mens van Josey kan sê: dat sy ’n goeie ma is. Kyk nou maar net na Klein Flip en Barnie. Altyd op hulle plek.
Annalise het haar sprakeloos aangestaar. Tog effens verlig dat niemand haar naam aan die gewraakte storie verbind nie.
Die bom het die Vrydag gebars. Dit was Annalise se af dag en dit was ant Millie wat gebel het met die nuus. Ant Millie was uitasem en sy kon nie vinnig genoeg gepraat kry nie: “Ek is so bly ek kry jou, want hier het ’n verskriklike ding gebeur. Petrus lê in die hospitaal met twee gebreekte ribbes. Hy en Doep van die bank het baklei. Doep was glo by die garage vir sy kar se diens en toe wens hy vir Josey geluk met die verlowing en hy wil toe die ring sien. Toe hoor Petrus dit en toe is die gort gaar. Toe gryp Petrus hom aan die keel en sê vir hom hy’s mal, want Josey is nie verloof nie.”
“Maar, ant Millie, Petrus het nog nooit sy hand vir ’n mens opgelig nie!”
“Ek weet. Maar jy weet hoe is Doep. Hy hou aan met ’n ding. Op die ou end het een van die petroljoggies vir Joël by die hotel gaan roep. En toe was dit hy wat Petrus hospitaal toe gevat het.”
“Twee gebreekte ribbes?”
“En sy oogbank is oopgeslaan. Dit was net bloed. Ja, jy weet mos Doep is ’n groot man. Hy’t vir Petrus met sy vuiste getakel.”
“En Doep? Het hy seergekry?”
“Hy moes vier steke in sy kop kry. Petrus het hom met ’n spanner bygekom. En nou gaan hy ’n saak van aanranding maak, sê Katie.”
“Vier steke in die kop?”
“Vier.”
“En wat sê Josey? En wat sê Joël?”
“Nee, Katie sê hullle het nie geweet hulle is verloof nie.”
Natuurlik het hulle nie geweet hulle is verloof nie.
