aankom, het sy desperaat daar in die saal se deur bly staan met baie gedagtes. Dat Petrus darem so vir Josey opgekom het en baklei het oor haar. Sou hy dit ooit in sy lewe vir sy eie vrou gedoen het?
Josey het aan die een kant van die bed oor Petrus gebuk en hom water laat drink. Haar wilde rooibruin krulle het oor Petrus se gesig geval. Aan die ander kant van die bed het Joël Freedman bedeesd met glaserige oë gesit en na Josey gestaar asof hy haar die eerste keer raaksien.
Hulle het nie vir Annalise opgemerk nie. Sy’t in haar spore omgedraai en huis toe gegaan. Sy was dwalend, onseker oor wat haar te doen staan. Ten einde laas het sy die drankkas oopgepluk en vir die eerste keer in haar lewe self ’n bottel wyn oopgemaak. By die tweede glas het sy besef dat alles eintlik haar skuld is. Hoekom het sy dinge so ver laat vorder? Hoekom het sy nie vir Petrus in sy spore gestuit daardie Saterdag toe hy Josey se agterplaas gaan omspit het nie? Sy moes toe vir hom gesê het: Toe, loop spit! Loop spit Josey se agterplaas om. Maar ek belowe jou, jy spit ’n gat vir jou eie graf, want as jy vanaand jou voete in hierdie huis sit, sal die hel in al sy woede los wees. Hoor jy my? Hoekom het sy alles so gelate toegelaat? Hoekom het haar ma altyd vir haar gesê dat stilbly ook ’n antwoord is? En dat mens altyd die pad van vrede moet volg? Wat het dit vir haar in die sak gebring? Opgekropte woede waarop bose wurms teer. Dis wat. En niks in hierdie huis sal ooit regkom as sy nie ’n slag leer om haar mond op die regte tyd oop te maak nie.
Met die derde glas het sy haar suster in Bloemfontein gebel: “Gloria, ek wil ’n rukkie na julle toe kom. Ek hoop dis reg met julle. Hier het baie dinge gebeur. Ek sal jou vertel wanneer ek daar is.” Eintlik kom ek vir ’n makeover, Sus. Laser, botox, wax, die works. En klere! Spanbroeke. ’n Paar sexy nommertjies. En hare! Geknip, gestreak, getint. Ek was nou lank genoeg ’n verdomde ou vaal lieslap wat met my neus tussen die boeke in die biblioteek sit. En as ek ooit besluit om terug te kom na Mareedal toe, sal Petrus nie weet wat hom getref het nie. Tot dan … sal hy sweet en hy sal suffer met sy gebreekte ribbes en al.
Die lang pad Bloemfontein toe was baie eensaam. Sy het ellendig gevoel en wou halfpad omdraai. Miskien het Petrus haar tog nodig. Hy was nog nooit voorheen in ’n hospitaal nie. Maar die gedagte aan haar nuwe ontwaking het haar voortgedryf. Sy moes vir eens en vir altyd duidelikheid kry. Sy moes self uitvind waar sy met Petrus en met haar huwelik staan. Dit was iets wat sy vir haarself moes doen.
En nou is dit vyf maande later en sy is nog steeds in Bloemfontein.
Gloria en Theuns was goed vir haar en het haar dadelik die klein tuinwoonstel aangebied. Dit was karig gemeubileerd, maar dit was ’n plekkie van haar eie. In ruil vir die verblyf sou sy met die vier kinders help. ’n Vreemde lewe het vir haar begin. ’n Lewe sonder Petrus. Sy moes die kinders by die skool besorg, by tennis, by swemlesse, by ballet. Dit het gevoel asof sy voltyds op pad was iewers heen.
Petrus het ’n paar maal probeer bel, maar sy was nie lus om met hom te praat nie. Al wat sy elke keer gesê het, was dat sy nie reg is om terug te kom nie. Nee, sy was nie reg nie. Sy was in alle erns besig met die groot makeover.
Op ’n dag het ant Millie met die nuus gebel: “Dottie Marais van die slaghuis het vir Katie gesê dat Josey weg is by Mareedal Motors. Sy is glad nie meer in die dorp nie. Sy sit in een van Joël se flats in Seepunt en sy help hom met sy vintage karre! En Klein Flip en Barnie is in ’n duur privaat skool in die Kaap, saam met Joël se twee meisiekinders. Kan jy dit glo?”
Sy kon hoor hoe ant Millie haar wange insuig.
In die vierde maand het sy vir Petrus begin mis. Verskriklik begin mis. Sy stem, sy stories by die vleisbraaivuur. Die manier waarop hy haar op die boud tik. Om saam met hom in die bed te klim. Meer as dit: sy kinderlike onskuld. Miskien het hy regtig nie geweet hoe jaloers sy op Josey was nie. Miskien wou hy haar regtig maar net help om haar voete te vind ná die dood van haar man. Vir haar en haar kinders. Dis wat hy eintlik altyd vir almal in die dorp doen.
Om terug te gaan, sou beteken dat sy vir hom die waarheid moet vertel. En moet bieg oor die verskiklike goed wat sy aangevang het.
Sy kyk lank na die blou skryfblok. Toe skryf sy vinnig verder:
Ek wens ek het maar net van die begin af vir jou gesê hoe jaloers ek op haar was, en op al die tyd wat jy aan haar en die kinders spandeer het. Maar ek het niks gesê nie en jy het aanvaar dat ek doodtevrede met die situasie was. Wel, ek was nie. Dit was vir my baie erg, want dit het die hele tyd vir my gevoel asof ek jou met haar moet deel. Veral daardie aand toe jy die Elvisbaadjie aangetrek en vir haar gesing het. Ek was woedend, al het ek probeer om dit nie te wys nie. Daardie baadjie was iets spesiaals tussen my en jou, my man. Kon jy dit dan nie in jou kop kry nie? Ná daardie aand wou ek die baadjie verbrand, maar ek kon dit nie oor my hart kry nie. Ek het dit in die vrieskas gesit, onder die wildsvleis wat Pietie van die plaas gebring het. So, die baadjie is nou gevries.
Dan is daar nog iets. As jy ooit gewonder het waar daardie storie vandaan gekom het van Josey en Joël wat verloof is, wil ek net sê dis ek wat die onware gerug geplant het. Ek was daardie dag in die slaghuis en ek kon myself nie help nie. Ek was daarop uit om kwaad te stook.
Ek het nie besef dat dit so ’n nare nadraai sou hê en dat jy in die hospitaal sou beland nie. Maar wat op aarde het jou besiel om Doep met die spanner by te kom? Ek weet nie wat presies daardie dag by Mareedal Motors gebeur het nie, want daar was later vele weergawes. Al wat ek weet, is dat ek die een was wat die gewraakte skinderstorie van Josey en Joël aan die gang gesit het. Jy sal nooit verstaan waartoe ’n vrou alles in staat is in die geval van oorlog en liefde nie.
Ek is jammer dat ek weggegaan het sonder om jou te groet. Ek was so rasend ongelukkig. Ek was wel by jou daardie dag in die hospitaal, maar toe Josey so oor jou buk met haar boesems, het ek huis toe gegaan. Ek het jou laaste Cederberg Chiraz oopgemaak en opgedrink. Ek was vir die eerste keer heeltemal drónk. En in daardie toestand het ek die sleutel van die brandkas gesoek en dit gekry. Toe vat ek twee van jou goue munte. Ag, Petrus, ek weet hoe jy altyd so getrou gespaar het om nog munte by te koop. Ek is verskriklik jammer, maar ek was heeltemal roekeloos. Ek moes geld hê vir myself. Nou het ek alles geblaas.
Ek wil nie eintlik oor die kar praat wat jy vir Josey se kinders gebou het nie. Ek weet dis die kar wat jy vir ons kinders sou bou. Dié kar waaroor jy só baie gepraat en gedroom het, in die tyd toe ons nog gehoop het … Jy sou so ’n ongelooflike, wonderlike pa kon wees, Petrus. Ek is so jammer dat ek nooit vir jou kinders kon gee nie. Ek besef watse groot gemis dit in jou lewe is.
Ek mis jou. Ek dink elke dag aan jou. Ek wil nie meer hier wees nie, maar ek weet ook dat ek nie kan terugkom voordat jy nie al hierdie dinge weet nie. En as jy dit weet, wonder ek of jy my ooit weer in die oë sal wil kyk. Miskien besluit jy dat ons paadjies liewer uitmekaar uit moet gaan. Ek sal jou nie verkwalik nie, Petrus. Ek sal verstaan.
Met liefde,
Jou lieslap
Toe sy die brief pos, voel sy hoe ’n vreemde verligting oor haar spoel. Ek is vry, dink sy. Ek is vry van die vretende wurms in my kop. Ek het nuut geword. Sy sien haar eie beeld in ’n winkelvenster. Sy kyk na haar kort kapsel met die sonstrepies wat blink, en haar gesig wat seker tien jaar jonger lyk. Sy kyk na haar kleurryke uitrusting en die oorbelle. As ant Millie my nou moet sien! Of Petrus …
Ná tien dae weet sy dat Petrus die brief moes gekry het. Maar hy bel nie. Sy hoor niks van hom nie. Sy bekla haar lot by Gloria. “Ek dink nie hy wil my weer sien nie, Sus. Miskien is hy kwaad oor al die goed in die brief. Hy is so ’n eerlike mens, hy sal miskien nooit verstaan hoekom ek sulke goed aangevang het nie.”
“Miskien verstaan hy tog. Mens weet nooit. Jy moet net geduldig wees. O ja, Theuns het vir ons kaartjies gekry vir die simfonie-orkes môreaand.”
“Dis
