lag, haar groot maag skud gesellig saam. “Daar was dosyne van hulle. Dosyne! Dat hy nie al lankal gepot is nie, is vir my ’n blerrie wonderwerk. Nee, kyk, Giel Lourens het gewéét hoe om vyande te maak. Dit was sy speciality.”
Kassie kyk stip na die vrou voor hom. Dis sy belangrikste vraag vir haar. “Weet jy of hy ’n Riaan Mostert geken het? Hy was ’n prokureur.”
Sy staar na die plafon, tuit haar mond, lyk asof sy diep nadink.
“Mostert? Nee,” sê sy beslis. “Ek ken nie die naam nie. Al Riaan wat Giel geken het van wie ék weet, was Riaan Meiring. En dié is vyf jaar terug saam met sy vrou in ’n karongeluk dood. Shame, agt kindertjies wees agtergelaat.”
“Tragies … tragies,” sê Kassie.
Riaan Mostert se vrou is op die oog af ’n goeie vyf jaar jonger as haar man, skat Kassie. Sy is slank en sjiek, met ’n fyn gesig, treffende groen oë en donker hare met ’n paar strepies grys tussendeur geweef. Soos dit seker ’n weduwee betaam, is sy in ’n swart rok geklee.
Haar opgehewe, rooi oë dui op baie trane die afgelope paar dae. Maar sy hou haar sterk voor hom.
“Ek wil my man se moordenaar aan die pen laat ry,” sê sy beslis. “As ek enigsins kan help, help ek graag. Maar ek weet nie of ek enige nuttige inligting vir jou het nie.”
Sy stryk met ’n gemanikuurde hand liggies oor haar hare. “Ek en Riaan het mekaar dertig jaar geken. Ons sou in Junie vanjaar nege en twintig jaar getroud gewees het. En in dié hele tyd het Riaan net vriende gehad. Ek was nooit bewus van iemand wat hom wou kwaad aandoen nie, wat nog van vermoor.” Haar oë word sag. “Hy was ’n geliefde man in die gemeenskap én in sy werkplek.”
Op Kassie se vraag of die naam Giel Lourens van Kraaifontein iets vir haar beteken, skud sy net haar kop.
“Nog nooit van hom gehoor nie. Ek twyfel of Riaan hom geken het. Ons vriendekring en kennisse is maar almal hier in die suidelike voorstede. Hy kon dalk ’n kliënt gewees het?”
“Nee, hy was nie,” sê Kassie. “Niks anders waaraan u kan dink wat die afgelope tyd vreemd was nie? Dalk iets aan u man se gedrag wat anders as gewoonlik was? Enigiets wat nie normaal voorgekom het nie?”
“Nee, niks.” Dan aarsel sy ’n oomblik. “Die enigste ding wat my man nooit met my bespreek het nie, was … wel, sy nagmerries.”
“Nagmerries?”
“Ja. Vandat ek hom ken, het hy verskriklike nagmerries gekry. Hy het eenkeer terloops gesê dis oor iets wat lank terug in sy lewe gebeur het, maar hy het altyd botweg geweier om my daarvan te vertel.”
“Weet sy familie dalk waaroor dit gegaan het?”
Sy skud haar kop. “Nee, ek het sy oorlede ma eenkeer daaroor uitgevra. Sy was verbaas. Volgens haar wete het hy nooit as kind en selfs in sy hoërskooljare nagmerries gekry nie. Daarna was hy natuurlik uit die huis en sou sy nie bewus gewees het van sy nagmerries nie.”
“Interessant … interessant,” sê Kassie. “Wat het hy in die tyd gedoen voor u hom ontmoet het?”
“Wel, hy het pas graad gekry en het sy klerkskap gedoen by ’n firma hier in die Kaap.”
“Kan u onthou wat die firma se naam was?”
“Van der Post en Vennote, maar hulle bestaan nie meer nie. Ek dink hulle het saamgesmelt met ’n groter firma.”
Toe Kassie in die druk vieruurverkeer terugry polisiestasie toe, bly sy gedagtes draai om Riaan Mostert se nagmerries. Hy sal uitvind met watter firma Van der Post en Vennote saamgesmelt het. Dalk is daar nog iemand wat Mostert destyds geken het.
Hy weet net nie waar Giel Lourens in die prentjie pas nie. Sy aanvanklike afleiding was dat daar ’n verband tussen Lourens en Mostert moes wees. Die moordenaar kon wraak geneem het oor iets wat hulle saam aan hom gedoen het. Nou begin hy twyfel. Dit kan wees dat die moordenaar afsonderlike bloutjies met die twee slagoffers geloop het. In die bakleier Lourens se geval klink dit moontlik, maar Mostert het blykbaar nooit sulke vyande gehad nie. Hoewel die nagmerries waaroor hy geswyg het effe verdag voorkom.
Die laaste moontlikheid wat oorweeg moet word wanneer ’n moordenaar meer as een lewe neem, is ’n onheilspellende een. Dit kan die begin wees van ’n reeksmoordenaar se dade. Kassie voel ongemaklik oor dié moontlikheid. Hy het nog nooit met ’n reeksmoordenaar te doen gehad nie, dis onbekende terrein vir hom. Tog sê sy instink vir hom dis onwaarskynlik. Hy weet nie of reeksmoordenaars helder oordag na mense se huise of kantore gaan om hulle dood te maak nie. Kies hulle nie makliker maniere en veiliger plekke om hul slagoffers om die lewe te bring nie? Hierdie skieter wou spesifiek van Lourens en Mostert ontslae raak, en hy was bereid om berekende kanse te waag. Maar Kassie kan nie bekostig om die reeksmoordenaar-moontlikheid uit te sluit nie. Hy en Els sal Bossie móét gaan sien.
Hy parkeer by die polisiestasie op ’n besoekersplek omdat daar nie parkeerruimte by die poelmotors is nie. Daniels sal ’n koronêr skiet as hy dit moet sien, maar Kassie het nie nou lus om ’n ander parkeerplek te soek nie.
Net voor hy by die stasie instap, lui sy selfoon. Dis Els.
“Kassie, ek’t nou net klaar met Lourens se suster gesels. Boggherol opgelewer. Sy’t haar eie broer maar bra vrot geken. En sy’s amper stokdoof. My keel is skoon hees geskree.”
Toe hy aflui, knik Kassie. Net soos hy vermoed het.
In die gang op pad na sy werkstasie keer Daniels hom voor. “En toe, Kassie, enige warm leidrade?”
“Nagmerries,” sê Kassie en stap verby sonder om verder te verduidelik.
“Kassie!” roep Daniels agter hom aan. Hy kyk om.
“Onthou jou verslag,” sê Daniels. Hy lag en beduie na Kassie se mond. “Kry jy koud? Waarom is jou lippe so blou?”
Kassie hoor hoe Willa du Preez giggel toe hy verby haar na die manstoilette stap. In die spieël beskou hy sy mond. Die ink van die balpuntpen op die sigaretfilters het op sy lippe afgegee.
12
Gloria Nolte is al die afgelope dertien jaar die persoonlike assistent van Mike Duvenhage. En sy haat hom.
Haar man wil heeltyd by haar weet hoekom sy nie vra om oorgeplaas te word na iemand anders nie. Maar Willie weet nie hoe die korporatiewe omgewing werk nie. ’n Mens doen dit eenvoudig nie. Behalwe as jy jou werk wil verloor. Buitendien kan hulle dit nie bekostig dat sy na ’n laer posgraad met ’n kleiner salaris geskuif word nie, en daar is nie ’n ander posisie op die negende verdieping beskikbaar nie.
En natuurlik bespiegel almal daaroor dat Mike die nuwe besturende direkteur gaan word, wat ook ’n groot status- en salarisverhoging vir haar sal beteken. Sy sal maar net moet vasbyt ter wille van Willie en die kinders.
Sy kan nou nie glo sy was eens op ’n tyd verlief op Mike nie. Toe sy dertien jaar gelede in haar pos begin het, was dié lang, aantreklike man ’n god vir haar. En toe hy haar ses maande later een aand in sy kantoor soen, het sy op die wolke gesweef. Sy was nog nie getroud nie en Mike het heeltyd gekla sy vrou verstaan en waardeer hom nie. Selfs sy vreemde versoeke aan haar om net gemasturbeer te word, was in daardie begintye vir haar opwindend. Hoewel sy nie kon verstaan
